Bloğum 1 Yaşında!

Doğum günlerini asla unutmam. Bu nedenle bugün burada, canım tatlı küçük bloğumun ilk yaş gününü kutlamak için toplandık. Hoş geldin minik partimize sevgili okur. Haydi şimdi bu partiyi renklendirmek için kendine çay kahve limonata dondurma pasta pisküvit cips? ben sağlıklıyım diyorsan sebze meyve, mısır da olur - patlamamış olaraktan da olur kap gel. Ya da sadece suyla da katılabilirsin. Bol bol su içmeli hem. Havalar da kuru ve sıcak, ihmal etme he mi?

Evet! Herkes hoş geldiğine göre bir yazışma yapmaya başlayabilirim. 

-milattan öncesine gidiyorum, hulalolalop (zaman makinesi sesi efekti)-

Blog yazmaya ilk başladığımda yaşım çok küçüktü. Bu hikayeyi bin kez anlattım sanırım, bilmiyorsan da üzgünüm çünkü bilenlere yazık höh artık, ama bir küçük özet geçeyim de kendimi duygulandırıp havaya gireyim. Öhöm öhöm. İşte, blog yazmaya ilk başladığımda çok küçüktüm. 15 yaşındaydım. İlgimi çeken konularda konuşabileceğim arkadaşlarım vardı şimdi yalan olmasın ama bilmiyorum, benim her zaman anlatacak bir şeylerim vardı ve blog okumayı çok severdim. Neden yazmayayım ki diye bile düşünmeden pat diye bir blog açmıştım. Gerçekten kara cahildim bu konuda. Yol bilmeden, iz bilmeden sen, sen ne cesaretle sen... Ama oldu işte, açıverdim. Nitekim uzun bir süre beni kimse okumadı da. :) Yine de yazmıştım, hep yazmıştım çünkü zaten ben en başta yazmak için bir blog açmıştım.

Okurlarım olduğunda, o his, çok çok çok başkaydı o ayrı. Olmasaydı da yazardım ama olunca... Mutlu olurdum işte, anlarsın sen de. Bir şeyler paylaşmak beni mutlu ederdi. Sadece yazmak veya yorumlara yanıtlar vermekle de sınırlı değildi bu heyecanımın nedeni. Diğer blogları okumak, onlardan ilham almak, onların evlerine misafir olmak... Bunun yeri daha da ayrıdır bende. Kaç kez başka bloglardan ilham alıp yazılar yazmışımdır kim bilir... Blogdan çok şey öğrendim. Belki sana abartılı gelir, belki gelmez artık bilmiyorum ama; blog benim için bir çeşit okul oldu. Lise yıllarım, üniversite yıllarım... Hatta işte sonrası da, hep burada geçti. Büyüyerek, büyümeye çalışarak ve sanırım artık olgunlaşmaya ufaktan başlayarak. Ben burada, yüreğimi göstermeyi öğrendim. Bu, bloğumun bana hediyesi oldu. Bir yıl önce bir çeşit mekan değişikliği yaptım. Artık yazımın bundan sonrasında eski bloğumu anmayacağım. Çünkü işte buradayız ve ben, bir mekanda olmaktan da ziyade, olmayı sevdiğimi keşfettim. 

Bu bloğa yazmaya başladığımda, itiraf etmek gerekirse, içim buruktu. Yüreğimi açmayacağım diye düşünmüştüm. Belki yorum yazıları yazardım ama daha fazlası değil... Ama baksana, eski bloğumdayken bile kendimi bu denli çok açmamıştım. Yüz yüze görüştüğüm kişilerden de yazılarımı okuyanlar var. Başta bu benim için biraz tedirgin ediciydi. Ama kimsenin pek de umurunda değil ahahah. Neyse yani kendimiz kendimizi kafamızda çok büyütüyor ve sonra da bir yerlere sığışmaya çalışıyoruz. Seni bilmem ama ben böyleyim. Oysa ben sadece güzel şeyleri bulmayı seven bir kızım. Sanırım azıcık değişik olabilirim... Aman canım başlıkta bile uyarı yazdım ya Neptünlü diye. Hadi onu da açıklayayım.

Beni bilirsin, anlatmaya bağımlıyım. Yazmak hele... Tutkum! Nefes almak gibi, tüketmem gereken bir şey kelimeler. Okuyarak, yazarak, dinleyerek, konuşarak. Ne olursa olsun ben, kelimelerle bir arada olmalıyım. Başka bir yaşamı bilmiyorum ve bilmek dahi istemiyorum. Bu nedenle, dilediğimce at koşturabilmem için, blog en uygun sosyal medya platformuydu. Burada ne diğer popüler uygulamaların popülerliği?? vardı, ne de kısıtlılığı. Harf sınırından nefret ediyorum! Ay ne içten yazdım ahahah. Neyse yani, burada daha özgür daha samimi (ınstagramda da samimi kişiler var sizi de seviyorum eğer buradaysanız ve buradaysanız zaten kendinizi bilirsiniz :*) daha küçük ve kendi halinde bir topluluk olduğundan mütevellit, blog yazmayı çok seviyorum. Bir de tabii duygusal meseleler var; hani küçük yaşlardan beri blog okumam, yazmam falan fişman. Bu nedenle bir önceki bloğumu kapatınca boşluğa düşmedim yuvarlandım. Sağ olsunlar arkadaşlarım da kendi hayatlarına kaybolduklarından ve ben birinin peşinde iletişmek için dolanmaktan sıkıldığımdan, nefesim kesildi. Bu nedenle de arayı çok da açmadan ve evrenden gelen büyüüük mesajlarla bu bloğu geçen yılın 20 Haziran gününde açtım.

Bulutları izliyordum. Aklıma bugün bir isim gelirse blog açacağım dedim. Bulutlar pembemsiydi. O sırada canım çilek çekti. Ben de çilekli bulutlar linkini aldım. Ana başlık Güncem idi. Çünkü burayı, şekil A, günlüğüm olarak kullanacaktım. Hep bunu hayal etmiştim. Önceki bloğumdayken bile hep içimdeki her şeyi foşur faşır yazmayı hayal etmiştim. Çünkü daha öncesinde okumayı en çok sevdiğim, bana alınma seni de seviyorum, bloglar arasında başı çekenler kendilerini özgürce anlatanlardı. Duygularını. Kendilerinden kastım işte bu. Bu benim için cesaret gerektiren bir şeydi. Bundan korktuğumdan değil, vallahi billahi değil. Ben zaten anlatmak istersem anlatırım. Anlatacağım şey içimde istesem de duramıyor. Dna'mda bu özellik yok. O halde ne? Bilmiyorum. Bazen çok dolarsın ve yer kalmaz. İşte eski bloğum öyleydi ve yer yoktu. Her ne kadar çok üzülsem de, en baştan yeni bir yere yerleşmek bu bakımdan ferahlatıcıydı.

Instagramı yukarıda biraz kötüledim gibi oldum ama öyle değil. Orayı da çok severim. Ancak benim için bir blog değil, onu diyorum. Neyse, instagram ismimi çilekli bulutlar almadım çünkü zaten öyle birkaç isim vardı. Bense özel olmak istiyordum. :) Bu konuyu balığıma danıştım. Bana tabi ki pek de yardımcı olmadı... Yine de yüzerek destek vermişti! Her neyse, başlangıçta Plütonlu olmaya karar vermiştim. Çünkü ona çok üzülüyordum. Ben onu dışlamayacaktım, haklarına sahip çıkacaktım! Plüton, tamam... Ama başka ne? Yani, Plütonlu ne? Neyim ben? Buldum! Evreka! Kaktüsha! Aman, dümdüz kaktüs işte. Dikenlerim var ruhumda. Her neyse ve neyse ki, bu isme benzer isimler de alınmıştı. Şükürler olsun!

Hem zaten Plüton'un, üzgünüm miniğim, ne rengi şemali içimi açmıştı ne de astrolojik anlamı. Plüton astrolojide yıkım gezegenidir. Ölümü, yeniden doğuşu, dönüşümü temsil eder. Tamam dönüşüm olaylarına baş koyduk falan da, ben korkarım böyle büyük laflardan. Bu, tarottaki kule kartı gibi, bum bom cum com cimcom çan çin çon, tamam. Benim öyle bir yanım var mı sevgili okur haydi söyle? Eee yok. O yüzden vazcaydım. Neptünlü olayım demeden Neptünlü Cadı yazıverdim. Bu iyi şansa işaretti benim için. UUUuuuu. Neden dersen? Çünkü ben eski bloğumun ismine de böyle karar vermiştim. Pat diye, bir anda. Hatta karar verdiğimi bile anlamadan başlık kısmını yazıvermiştim. 

Neptün masmavi bir gezegen. Bu bakımdan Dünya'mıza benzemekle birlikte, Dünya'dan daha mistik bir maviliği var. Zaten astrolojide de sevgili kendisi hayalleri, bilinçaltını (işte yazılarımın özeti ahahah), beyaz büyüyü (oooouuu) falan temsil etmekte. Bir de biraz ayıkken bayık olmak gibi anlamları da var ama neyse, bu, doz aşımında oluyor. Yani çok hayal kurarsan uçarsın gibi. Helyum gazı gibi. Yaaa. Zaten, gezegenin fiziksel yapısı da bu özelliklerle uyumlu bence. Neptün'de hiç katı yüzey yok. Gittim gördüm dermişim, yok diyorum. Yokmuş yani. Gaz ve sıvı. Güneş'e en uzak sekizinci gezegen kendisi. Yani soğuk ve karanlık. Bakma o nazlı dönüşüne. Oraya gitsek rüzgar bizi bir oraya bir buraya fırlatır. Ama tüm bunlara rağmen, memleketim diye demiyorum :P, çok güzeldir kendisi. Googlela bak, bana hak vereceksin. İşte, Neptünlü olmamın hikayesi bu. Cadı olmamın hikayesi de... Yeter, cadıymışım işte hayal dünyamda. Tarot falan da bilirim biraz. Hogwarts'ı da filmlerden kitaplardan gördük bildik. Bence yeterli.

Sevgili okur. Bu gece de geveze olmak istedim. Ama baştan seni uyardım, bak yanına bir şey al yiyecek içecek diye. Her neyse. İyi ki buradasın. Senin burada olman, benim için gerçekten kıymetli. Burayı yaşayan bir gezegen, aman blog, haline getiren faktörlerden biri de sensin. Sen olmasaydın, sözgelimi, gezegenimin denizleri olmazdı veya ağaçları veya arıları veya kelebekleri veya bulutları veya çiçekleri veya ne olmak istiyorsan osu.

Sevgili okur, bloğuma bir hediye vermeni istiyorum. Bu blogda görmeyi en çok sevdiğin şey ne?

Hoşça kal.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

böğürtlenli olmuş oldu ama olsun artık :)