Nisan.

Her yeni ay başlangıcında, derin bir nefes aldığımı fark ederim. Şimdi yazıma başlarken olduğu gibi. Kahve içmeden evvel de bazen bunu yapıyorum. Sevdiğim bir kitabı elime aldığımda da. Bir filmin sevdiğim bir sahnesi geldiğinde de. Fırında... Kek olduğunu fark ettiğimde de! Gökyüzüne kafamı kaldırdığımda da. Aniden bir şeyi hatırladığımda da. Ah tabii bir de otobüste yer bulduğumda da... Deriiinnn bir nefes alır, karnımda tutar ve bir anda bırakırım. Puuffffff.

Nisan ayı bana iki ağacın arasında dalgalandığım günleri hatırlatıyor. Bir ileri, bir geri - ayağınla hızını al ve tekrar! - bir geri, bir ileri... Bir ip, iki ağaç ve evdeki battaniye ile çarşaflar: İşte bir yelkenli! Belki gemim dünyanın en dayanıklı gemisi olmazdı ama gökyüzü tepemde uzanırdı. Mesela bak şimdi, gözlerimi kapatsam, deriiiinnn bir nefes alsam, ben de hemen o gemiye uzanırım. Sallanan ağaçlara ve gökyüzüne.

Bazen gökyüzünü izlerken elimi ileriye doğru uzatırım. Sanki oradaki bir şeye uzanır gibi. Elimi uzatınca dokunacakmışım gibi. Oysa tabi ki böyle bir şey olmaz. Sadece elim havada kalır; tıpkı gökyüzü gibi. Havada, öylece durur. Ama bak, rüzgar durmaz. Rüzgarı çok severim. Sinirli olmadığında. O sinirlendiğinde, ben daha çok sinirlenirim. Baksana gördün mü yaptığını, saçlarımı dağıttın! diye. Bunun dışında onu severim. Bana ışığı hatırlatır. Işık gibi, hızlıca yayılır. Sanırım sabırsız biri olduğumdan, bazen onlara özeniyorum. Oysa, Güneş'in ışıkları bile sekiz dakikada Dünya'ya ulaşıyormuş. Bir anda değil. 

Derin bir nefes aldığımızda... ve içimize çektiğimizde, algılamak isteğimiz o şeyi... İşte! Işıktan bile hızlı bir şekilde bize ulaşır. 

Nisan deyince aklıma kelebekler geliyor. Onların çiçekler arasında geçen nefesleri. Tüm ışığın ve rüzgarın arasında dalgalanan kanatları. 

Zaman hızlı, bu nedenle aylar kısa. Ama ben, nisanın güzel geçmesini dilerim. 

Işık gibi. 

Rüzgar gibi.

Hoşça kalın.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.