Evreka Yazılarım.

Bazen kişisel yazılarımı toptan kaldırmak istiyorum. Ama sonra bir yazı karşıma çıkıyor ve kendimi 'bu kalsın,' derken buluyorum. Tamam... o zaman o kalsın. Ama sonra bir başkası, bir başkası ve... hani yazılarımı kaldıracaktım; oluyor. Bir de bu yazılar bir dizinin bölümleri gibi. Birini kaldırsam öbürü daha da sürreal bir hal alacak ahhaha. Peki neden kaldırmak istiyorum? Başlangıçta kendimi çok açtığımı düşündüğüm için sanmıştım. Belki de gerçekten yüzeyde öyleydi emin değilim. Ama gerçek bu değil, hiç olmadı. Kendimi açma kapama işini pek de sallamıyorum açıkçası. Ben sadece bir anlatıcıyım ve aslında kendimi de anlatmıyor olabilirim. Bir şeyler anlatıyorum ve o şeyler üzerinden kendime dair bir şeyler keşfediyorum. Bunu eğlenceli olduğu için yapıyorum üstelik. O halde yazılarımın ne günahı var da onları taslaklara hapsedeceğim?

Bilmiyorum, yazacaktım ama yazarsam da inanma. İnsan bir soru soruyorsa yüksek ihtimalle cevabını da biliyordur. Tabii matematik sorusu falan değilse - hah... Ama cevaplar da hep değişmez mi - matematik sorusu olmayanlar hani? Sözgelimi bir x kişisi beni y yazımdan okusun ilk kez. Üstelik ilk ve son okuyuşu olsun o. Beni sadece o yazımla tanıyacak. Sadece o kişi olacağım onun için. Oysa ben yazdığım anda değişiyorum. Belki de yazma sebeplerimden biri de bu (yüzde yetmişi eğlence). Neden tanımadığım x kişisini bu kadar önemsiyorum o zaman? Hadi tanıdığım x kişisi olsun, ya da yarım tanıdığım... Eeee, işte ben de onu yarım tanıyorum veya tanımıyorum ki. Tam tanımak diye bir şey var mı ki hem? İnsan dibindeki insanı bile tam olarak tanıyamaz. Puuu kahve, aman kahpe, bir yerden değil tabii. Bir insanı başka bir insan belki de istese bile tam olarak tanıyamaz. Hücrelerimiz bile değişiyor ve gün geliyor ki bambaşka bir insanın bedeni oluyor bedenimiz bile. Eee o zaman? Zevkler ve renkler nasıl bir hızla değişir, onu hesap etmek akıl karı değil.

Bugün istediğimizi yarın istemeyebiliriz. Bugün sevdiğimize yarın meh diyebiliriz. Bunda ne kusur var? Yok. Aslında her şeyin aynı kaldığını iddia etmek tuhaf olurdu. Günlüklerimi okurken bile şoklar içinde kalıyordum bu ben değilim yhaaa diye. Burası da bir çeşit günlüğüm değil mi? Kişisel yazılar, kitap-film yazıları... Hepsi bir aslında. Bir kitabı şimdi okusam farklı, beş yıl sonra okusam farklı düşüncelere odaklanırım. Bu bile değişirken, benim iç dünyam nasıl aynı kalsın? Zaten 'bu bile' dediğim de, benim iç dünyam değişiyor diye değişmiyor mu? Zaten, değişim dediğimiz şey de için yansımasından ibaret değil mi?

Bazen daha fazla kendimi yazmayacağım diyorum. Zaten açık açık kendini anlatabilme becerim de yok. İtiraf etmek gerekirse bu açık olma yeteneğinden yoksun olmamdan inanılmaz keyif alıyorum. Çünkü istesem bile bunu başaramam ve bu, işleri benim için de gizemli bir hale sokuyor. Ne yazacağını bilmeden yazmak öyle keyifli ki. Ama sonra bir şey oluyor ve o yazı bana çok uzak geliyor. Uzak olması onun artık benim parçam olmadığı anlamına gelmese de... Dış dünyadaki varlığı beni tedirgin ediyor. Bu da bir çeşit anksiyetik hal mı ola ki? 

Yazmama sözümü de asla tutamıyorum. Belki de tutmaya çalıştığım için her seferinde bırakıyorum. Yazmak istememe sebeplerimden birisi de çenemi tutamamam. Sanki daha oluşmamış her şeyin oluşmaya ayıracağı enerjiyi yazılarıma akıtıyormuşum gibi geliyor. Sonra düşünceler düşüncede kalıyor ve eylem olmuyorlar. Bir de içten gelen şeyler tükenmese de (bence), bir tık kuruyor. Düşüncelerimi buraya akıttığımda hem ilham buluyorum, hem de enerjimi akıtıyorum. Garip bir hal. E o zaman bırakayım dağınık kalsın. Madem öyle olsun. İşte yazma sebeplerimin bir diğeri de bu (yüzde yirmi dokuzu): Sorularıma yanıt bulmak.

Gazı aldım şimdi taslaklardakileri yeniden yayınlıyormuşum... hahaha. *-* 

-amannn bi' daha mı gelcez neptün'e-

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.