Hediye.

Tam bir ay sonra benim doğum günüm ve ben doğum günümde kendime bir hediye vermek istiyorum. Aslında bu plan bir süredir aklımdaydı ve bunu gerçekleştirmek için yavaş yavaş çalışıyordum. Bu hazırlık günün hızında gözle görülebilecek bir hızda değildi. Yoksa öyle miydi? Belki de o kadar hızlı çalışıyordum ki, bu hız, tıpkı bir ışık hızı gibi gözle takip edilemezdi!

Yakın zamanda Ekşi Sözlük'te bir başlık görmüştüm. Başlığı tam olarak hatırlamıyorum ama hayatımızın kaç yılını ''boş'' geçirdiğimizi düşündüğümüze dair bir başlıktı. Oradaki pek çok entry bir hayli acıklıydı. Sanırım genel olarak dramı seviyoruz. Yoksa pek çoğumuz bir şekilde bu yolla mı hayatlarımızı romantize etmeyi tercih ediyoruz ki? Elbette ki, hayatta elimizde olmayan ve çok zor olan şeyler yaşamış olabiliriz; ama böyle olduğunda bile, hatta en çok da böyle olduğunda, o yılları ''boş'' olarak nitelendirmek fazla acımasızca olmaz mı? Tabii, yıllar benim yıllarım kime ne kardeşim, diye düşünebilir insan ve insan isterse istediği kadar hayatını kendine yaptığı acımasızlıklarla romantize etmeye de devam edebilir. Doğru, bu durum kimseyi ilgilendirmiyor o kadar da. Belki de işin gerçekten de ''acıklı'' olan yanı burada gizlidir.

Bir de tabii şu var: Gerçekten ''boş'' geçen yıllar! Ah! En fenası budur değil mi? İnsanın boğazını düğümler, avuçlarını terletir, dişlerini sıktırır... Şakaklarına kar yağdırır mı bilinmez ama migren atakları tepindirebilir bakın. Oysa bu durumda da komik bulduğum yanlar var. Hem yıllar yılı insanlar, hayatın trajikomik görünümüne atıfta bulunmazlar mı? İşte, dünyanın baktığımız yanına göre değişiyormuş gerçekten de. Ama yoksa... Yoksa, bizim durduğumuz yanına göre mi değişiyor demeliydim? Neyse! Bu, bu yazının konusu değil.

Ben, kendime hediye vermeye en son sekiz ay önce karar vermiştim biliyor musun? Sonra aradan dört ay geçti ve ben, bir kez daha aynı kararı verdim. Şimdi de bu son kararımın üzerinden bir üç ay daha geçti. Aynı kararı üçüncü kez veriyorum evet. Üçte keramet vardır derler; bakalım görelim. Ama bunun da ötesinde... Bu sekiz ayda kendime vereceğim hediye için hiç mi bir şey yapmadım ki böyle tekrar tekrar aynı kararı, biraz da umutsuzca görünen bir şekilde, aldım? 

Vermek yazdım, sonra da almak. Karar vermek ve karar almak... Almak, vermek. Alacaklar verecekler açığa çıkıyor kararlarımızla. Bu durumda ortada boşluğa yer kalmıyor. Dünya'da boşluk yok. Boşluk, uzayda. Dünya'da kararlar orada burada asılı duruyor ve biz, kararı oradan alıyoruz! Bazen de kararı oradan alıp kendimize veya çevremize veriyoruz. Her yanda kararlar var! Vuuuu bu çılgınca bir keşifti.

Hep bir şeyler yaparız. Her an bir şeyler yapar ve dolayısıyla kararlar alırız. Çoğu kararımız bilinçsizce işler de yaşamda kalırız. Sözgelimi, beynimiz ''aaa dur bakalım ben nefes alsam mı almasam mı,'' diye bocalasa onun bu kararsız anı bizi soluksuz bırakır. Neyse ki bizim bilinçli zihnimiz daha yavaş karar alabilme lüksüne sahiptir. Büyük kararlar ve küçük kararlar vardır. Küçük kararlar deyip de geçmemek gerekir tabii. Bazen ne yiyeceğimize, ne giyeceğimize veya ne okuyacağımıza karar vermek bile zor gelir. Bu yüzden de bazen -veya çoğu zaman?- küçük kararlarımız üzerinde enine boyuna düşünebiliriz. (kararsızlar el kaldırsın...) Oysa ne ilginçtir ki buna karşın bazen büyük kararlarımız üzerinde bilinçli zihnimizle pek de düşünmeyiz. Okuyacağımız bölüme, çalışacağımız işe, sözümona seçerek birlikte zaman geçirdiğimiz insanlara ve hatta yaşamımızı birlikte geçireceğimiz kişiye karar verirken çok da oyalanmayız. Bu işler nasıl yürüyor emin değilim ama görünen o ki işin tam da ilginçleştiği noktada bu işlerin emeklediği anlar var. 

Bilinçsiz zihnimiz, yani yaşamımız boyunca bilinçaltımıza kodlananlar, bu seçimlerimizde büyük etken orası ayrı. Ama öte yandan çoğu zaman ''boş'' olarak nitelendirdiğimiz zamanların ilk adımını bu ''büyük kararlar'' oluşturuyor sanki. Sonra da sanki, aldığımız her küçük karar aynı istikamette gitmeli gibi hissediyoruz. Ben A yoluna bir şekilde sapmışım artık hep o yolda karşıma çıkan kararlara asılmalı ve onları oradan çekip almalıyım da bir şekilde ilerlemeliyim, diye düşünüyor olabiliriz. Düşünebiliriz de. Ancak düşünmeme seçeneğine de sahibiz.

Ben de kendime bir hediye hazırlıyorum. Saptığım A yolunun üzerinde de bir sürü keşfedilecek şeyin var olduğunu görüyorum. Bir de bu vardır mesela; bazen sanki direkt olarak ''radikal'' değişimler yapmalıyız gibi gelir ve far görmüş tavşan gibi kalakalırız. Böylece ''boşluklar'' artar da artar. Oysa her kararın kendi içinde de zilyon tane başka karar vardır ve ne çıkacağı belli olmaz. Direkt hepsini değiştirmek yerine elimizdekini de dönüştürebiliriz. Hem böylece A yolu günün sonunda B yoluna dönüşmese de, alfabede olmayan ve bizim kendi seçimlerimizle oluşmuş yeni bir harfe dönüşebilir. Bizim kendi harfimize! Bizim kendi yolumuza. Tabii bazen direkt olarak radikal değişim de yapabilir insan. Bu da başka bir seçenektir. Herkesin seçeceği hediyeye, aman yola, kimse karışamaz.

Bu yıla bir masal kitabıyla başlamıştım. Ama bu kitaptaki masallar, pek de bildiğimiz masallara benzemiyorlardı. Hatta eski bloğumda yorumlamıştım da bu kitabı: Italo Calvino'dan Büyülü Kuş. Kitaptaki masallar hakkında ne düşüneceğim konusunda bocalasam da, çizimlere bayılmıştım. O sıralar pek çok masal kitabı okumuştum, beni takip ettiysen hatırlarsın. Masallar, içimdeki bazı noktaları kıpraştırmış gibiydi. Çünkü masallar basittir ama aynı zamanda içinde zilyon tane büyülü olasılık vardır. Masal kitaplarının çizimleri de basittir aslına bakarsak; ama içinde zilyon tane renk var olabilir. Benim hediyem de böyle olsun istiyorum sevgili okur. Basit, özgün ve renkli. 

Son okuduğum kitap David Eagleman'dan Beyin Senin Hikayen isimli kitaptı. Orada sinesteziden bahsediliyordu ve şöyle tanımlanmıştı: ''Sinestezi, duyuların (bazen de kavramların) birbiriyle harmanlanmış olduğu bir durumdur ve birçok farklı çeşidi vardır. Kimileri sözcüklerin tadını alırken kimileri sesleri renk olarak görür, kimileri de görsel hareketi işitir. Nüfusun yaklaşık %3 kadarında sinestezinin bir türü vardır'' (sayfa 73). Biliyor musun, Vladimir Nabokov'un da sinestezisi varmış. Bu bilgiyi daha evvel başka bir yerden öğrenmiştim. Kendisi harfleri renkli görüyormuş. Hatta karısının da sinestezisi varmış ve o da harfleri belli renklerde görüyormuş. Ama ikisi de aynı harfi farklı renkte görüyorlarmış. Çok ilginç, değil mi?

Aslında değil. :) Çünkü sinestezi aslında beynin duyu bölgelerinin bir nevi karşılıklı konuşmasıymış. Hepimiz de farklı beyinlere sahip olduğumuza göre, duyularımızın algıladıklarının beyinlerimizde farklı tercümelere sahip olması da olası gibi görünüyor. Ben de kendi tercümemi kendime hediye etmeye karar verdim. Bu yüzden, çalışmalıyım. Çooook çalışmalı.

Peki sen yeni yıl için kendine bir hediye verecek olsan, bu hediyen hangi renge veya renklere benzesin isterdin? 

Hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.

Büyülü Kuş - Italo Calvino, YKY.