Atan Bir Kalp.

Hep bir kitaplığım olsun istemiştim. Sadece kendime ait olacak bir kitaplığım. Başlangıçta çok küçüktü ve sadece çalışma masamın raflarıyla sınırlıydı. Hem sonra, çocukluğumdan uzanan kitaplar ergenliğime erişmiyordu. Bense açtım, hatta, oburdum. Bütün kitapları yemek istiyordum. Hayır, tamam, bütün hepsini değil; ama hatırı sayılır bir kısmını... Kitaplarla ilgili her şey beni heyecanlandırırdı. Kitapçı veya kütüphaneleri gezmek, kitaplar hakkında bir şeyler izlemek veya okumak, onlar hakkında uzun uzun ve uzun bir şeyler anlatmak! Anlatmak... Bunu öyle çok severdim ki. Önceleri, anlatacak pek kimse yoktu. Sonraları, oldu. Tüm bunlar beni hep çok heyecanlandırdı. Öte yandan, tüm bu heyecanlarıma rağmen, bir kitabı elime aldığımda hissettiğim en baskın şey sakinlikti. 

Tamam, itiraf ediyorum... Eğer o kitabı görmeyi uzun süredir istemişsem kalbim ellerimde, kollarımda ve dudaklarımda atıyordu. O beklediğim kitabı gördüğümde elim kolum benden bağımsız hareket eder, yüzüme bir gülümseme yayılırdı. Sonra da kitabı alır, bağrıma basardım. Bazen önce ona sıkıca sarılırdım, bazense bir süre bakışırdım. Bu seremoni de beni hep mutlu etmiştir. Evet, düşününce, aslında kitaba kavuşmak bile ikinci plandadır. O heyecan... O ilk heyecan her şeyden baskındır. Sonra yerini sakinliğe bırakır.

Bir kitaplık oluşturmaya başladığımda da aynı şey olmuştu. İçim içime de, dışıma da sığmazdı. Kitaplar biriktikçe, onları okudukça... Hatta sonra sonra onları anlattıkça! Kollarımı iki yana açmış da dönüyor gibi hissederdim; ama başım dönmezdi. Sanki benim doğal halim buymuş gibi gelirdi. Sanırım, evet, bu kadar. Ama tabi kolay değildi. Hani... Bir kitaplık oluşturmak. Hem yer yoktu, hem biraz dil dökmem gerekmişti. Sonra uygun şartlar sağlanmıştı, yer açılmıştı ve artık nihayet (ki bunun için ben ve kitaplarım bir süre beklemiştik) bir kitaplığım vardı. Daha sonra o kitaplık da doldu. Şimdi odama kitaplar hükmediyor desem yeridir. 

Uzanmıştım. Hiçbir şey düşünmüyordum. Kitaplığımı izlemeye başladım ve uzaktan ne kadar parlak göründüğünü düşündüm. Sonra gözüm ergenlik döneminde etrafımda döne döne arayıp bulduğum, okuduğum ve anlattığım kitaplara kaydı. Bunu anımsamak beni gülümsetti. O kitapları bir süredir elden çıkarmak istiyorum ama bir türlü harekete geçemiyorum. Sence ne yapmalıyım sevgili okur? Yeri gelmişken sana da sorayım. Ama ne diyordum? Uzanmıştım, başlangıçta hiçbir şey düşünmüyordum ve sonra gözüm kitaplarıma kaydı. Bir zamanlar onları ne kadar çok istediğimi, bu isteğin beni ne kadar çok heyecanlandırdığını düşündüm; ve bu düşünce, beni hem hüzünlendirdi, hem de gülümsetti.

Hala kitaplığımı seviyorum. Ama kitaplara olan heyecanım, onları bir yere bağlamakla eş değer değil diye düşünüyorum. Oysa hep, bir gün çok daha büyük bir kitaplığa sahip olacağımı düşünmüştüm. Şimdiyse, öylece uzanmış ve kitaplığımı görmüşken, buna gerek olmadığını fark ettim. Hadi yalan olmasın; belki bir gün, yine gerekli şartlar sağlanırsa, kendi okuma odamı veya köşemi yapmak isterim. Geçen gün instagramda karşıma bir video çıkmıştı. Bir kadın duvara kocaman bir ağaç çizmiş, hatta ona yapraklar eklemiş ve etrafını da dekore ederek o odaya bir kalp vermişti. Bir okuma köşesi; ne güzeldi. O videoyu izlediğimde ben de bunu istediğimi düşünmüştüm. Bir kalp vermek istediğimi. Varlığımı sürdürdüğüm yerlere. 

Sanırım... Sanırım bir kitaplığın veya daha büyük bir kitaplığın olması ya da olmaması değilmiş mesele; mesele, kalpmiş. Bizi heyecanlandıran... Atan bir kalpmiş. Değil mi sevgili okur? Bizi heyecanlandıran, atan bir kalptir.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.

İyi bayramlar sevgili okur. :)