Evrenden Psikologluk Hizmeti Hanımmm.

 

Kitaplardan rastgele sayfalar açıp okumaya bayılırım. Bilmiyorum bu bana garip bir haz veriyor. ''Ahhaaa, evrenden bir işaret!'' gibi? Yok canım, sadece hoşuma gidiyor. Ama bazen cidden, evrenden bir işaret olmasa da, evrenden bir psikologluk hizmeti gibi bir etkisi de olmuyor değil. İyi geliyor o an o sayfada yazanlar. Bu her şey olabilir. Bazen günlüğümde yaparım bunu, bazen şekil üstteki gibi bir şiir kitabında. Bazen bir romanda bile yaparım, bilir misin ne güzel tadı olur o spoilerın dermişim. :)) Şakaaa. Okuduğum romanlarda yaparım bunu. Çoğunlukla tatlı küçük ve hüzünlü küçük çocuk kitaplarında yaparım; ama söz konusu, şayet bir kurgusal metin ise. Geçen Küçük Prens'te yaptım mesela. Bir sayfayı açıverdim gözümü kapatıp deriiinnn bir nefes alıp. Sonra okudum. Sonra bu saylanmaz, dedim. Bir daha yaptım. Yine okudum. Bu da değil dedim; ama üç yeterli bir rakam.

Sonra kaldırdım o kitabı. Elimdeki pek azınlıktaki şiir kitaplarını kitaplığın kuytu köşelerinden yatağıma çıkardım. Onları okudum. Çok keyif aldım. Şiir bir başka gerçekten. Ama hadi itiraf. Çok şiirsever biri değilim doğrusu. İçimde bir küçücük oduncuk varmış yaşıyor. Ama yine de şiir bir başka. Böyle, sanki suyun üstünde yürümek gibi. Hafif işte. Tüm o duygular. En ağır cümleler bile hafifliyor sanki. Öyle olmuyor mu? Olmuyorsa oluyor yaz. :)

Dün başka bir kitabı ararken Birhan Keskin'in Kim Bağışlayacak Beni kitabıyla karşılaştım. Karşılaştım demem de yalnız. Odamdaki kitaplar benden ayrılıp ayrı bir cumhuriyet kurdular. Tozlara özgürlük! diyenleri bile çıkıyor bazen. Kitaplık silme olayı beni nakavt ediyor çoğu zaman. Hele de kitaplar odamda farklı kıtalarda yaşamlarını sürdürürlerken. Bu çok fazlalıktan da ileri gelmiyor aslında. Belki azıcık minicik? Sadece, kendi içinde düzeni yakalayan dağınıklıkları savunan biriyim ben... (: 

İşte! Bu yüzden de Kim Bağışlayacak Beni ile karşılaşmam benim için tatlı bir sürprizdi. İlk önce postitli sayfalara baktım tabi. Altını çizdiğim yerler çok tahmin edilebilirdi. Ah, fazla sıradan yerlerin altını çizmişim. Fazla melankolik? Şiirler güzel, çok güzel. Ama ben o şiirlerdeki daha farklı noktaların altını çizerdim şimdi çizsem. Zaten bu kitapta çok yeri de çizmemişim. Yolda okurdum bu kitabı. Pandemi öncesi mi sonrası mı emin değilim ama okula giderken okurdum o kesin. 

Aynı şehirde okudum ben üniversiteyi. Ama farklı bir şehre gidermiş gibi yol teperdim. :) Tamam biraz abarttım ama çok değil, biraazzz. Yine de şimdi olsa şikayet etmem sanırım. Tepeyim annem senin için, derdim okuluma. Keşke şu pandemi olayı olmasaydı da, daha çok yol tepebilseydim mesela. Ne güzel olurdu. Olsun; oldu da bitti artık. Olanlara olmazlar işlemiyor malumumuz.

İşte. Bu yüzden, bu kitapla rastlaşmak beni gülümsetti. Sonra rastgele sayfa açma seansları yaptım. Çok seveceğim şiirlerle karşılaştım. Tadında bıraktım tabi. Öyle on kez yirmi kez ''aaa dur bir daha açayım şappadanak'' denilmez. Üç kafidir. Hadi sana dört olsun. Ama şiirler öyle hızlı okunursa, soğuk su etkisi yapıyor. İçiveriyorsun, bu sefer için ferahlayacağına yanıyor oralarda bir yerler soğuktan. O yüzden yavaş yavaş içmeli, aman okumalı, okumalı ki susuzluğunun gidişini hissedebil.

bir şeyler dinlemek istersen tıklayabilirsin.