Ateş Böcekleri.

Sanırım ilk ve son kez küçükken bir ateş böceği görmüştüm. Dokuz yaşındayken. Zaman net olarak aklımda; çünkü onu nerede gördüğümü biliyorum. Biliyorum diyorum hatırlamak yerine. Çünkü anımsamıyorum; o, net olarak içimde nokta atışı bir anı. Bildiğim bir şey gibi. Parçaların bir araya gelerek oluşmasıyla var olan anımsama hali gibi değil. Nokta atışı bir anımsama hali; bilmek gibi. Ondan sonra hiç ateş böceği gördüm mü emin değilim. Bu noktada nokta atışı bir bilme hali de, parçaların bir araya gelmesi de yok. Görmüşsem bile muhtemelen dikkat etmemişim ki, şimdi hepsi ışıkları sönük bir şekilde anılarımda kaybolmuşlar.

Işıl ışıl parlayan o tek ateş böceğinin ışığı solgundu aslına bakarsan. Babamla bulmuştuk onu. Eski bir köy evinin bahçesinde. O yıl o ev çok güzeldi. Ateş böceğini zihnimde parlatan da bu güzellikti sanıyorum ki. Çiçekleri ve kelebekleri hatırlıyorum. Bir kuyuyu. Dedemi. Belki onun bir şeyler anlatışını dinleyişimi. Benim babama çok şeyler anlatışımı ve o yıldızlı akşamdaki ateş böceğini. 

Daha önceden daha çok ateş böceği olduğunu söylemişti babam. Daha parlak olduklarını, bir sürü olduklarını. Bunu da unutmamışım çünkü çok heyecanlanmış ve çok da hayal kırıklığına uğramıştım. Ben neden o kadar parlak ve çok ateş böceğini göremiyordum ki? Neredeydiler? Neredeydiler bugün de bilmiyorum. Ama onların karanlık havada bir bahçede ışıl ışıl parladıklarını görmeyi bugün de çok istiyorum. 

Bu gece dışarısı serindi. Hava rüzgarlı. İçeri doğru süzülen perde davetkardı. Aslında uyumayı düşünmüştüm; ama yapamadım. Çünkü biliyordum ki, bu gece gökyüzü çok güzeldi. Diğer gecelerde de olduğu gibi. Ama her gece güzel olsa da gökyüzü, bazı geceler biz de tıpkı gökyüzü gibi daha açık olabiliyoruz. İşte ben de böyle hissediyordum. O yüzden mutlaka dışarıda oturmalıydım. Bir anlığına bile olsa. 

İçerisiyle dışarısı arasında bariz bir sıcaklık farkı olduğu kesindi. En başta bu keyfimi yerine getirdi. Tabi sonra sessizlik. Birkaç araba geçip gidiyordu. Ama gece herkes kendi dünyasındadır. Kendi dünyasındaki insanlar her yerdeydi. Yakında, uzakta. Sokak lambalarının aydınlattığı tepelerde. Ancak bu gece ben de kendi dünyamdaydım. Çünkü tepemde bir sürü ateş böceği vardı ve parıl parıl parlıyorlardı. Ben gözlerimi kapattığımda da, açtığımda da oradaydılar ve parıl parıllardı. Işıkları azalmıyordu, tek başlarına da değillerdi. Siyah bir fonun üstünde dostça gülümseyen ışıklar. Sanırım tam da böyle oldukları için onları izlerken pek çok şeyi net olarak görürüm. Bu tıpkı ışık hızında olur. Bir anda. Düşünme adımları bile olmadan. Şak şak şak. 

Düşünme adımları olan şeyler de aklıma gelir tabi. Ama bunlar benimle ilgili olan şeyler değillerdir. Benim dışımda olan kişi, olay ve durumlardır. Onlar bir yıldızdan öbürüne bana ulaşır. Bir ışıltıdan öbürüne seyahat. Sonra bana. Benim düşüncelerimden başka yerlere ters yönlü bir seyahatleri olur mu bilinmez; ancak ben o an, şak şak şak diye bir anda, ışıl ışıl yıldızları hissederim.

Ah! Işıl ışıl yıldızları hissetmek ne güzeldir değil mi? Hissetmek bir hediye diye düşünürüm. Tüm çer çöp arındığında, tüm çamurlar aktığında ve her şey şak şak şak ışıl ışıl aydınlıkken karşında, işte, sanki bu gerçekten güzel bir hediyedir. Yıldızlı, serin bir yaz gecesinde gökteki ışıl ışıl ateş böcekleriyle oturmak bence çok eşsiz bir hediyedir.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.