Yıldızlar... Eski Dostlarım!

Ben ve kuzenim ikimiz de küçükken bir gün bizim evin balkonuna oturmuştuk. O an sanki bir film sahnesi gibi aklımda. Ne garip. Bana yıldızları göstermişti. Sonra da bana yıldızların sırrını söylemişti. Tüm o yıldızlar aslında hepimizin ruhlarıymış ve kayan yıldızlar da ölen insanlarmış. Çocuk aklımla bu hikaye beni gerçekten etkilemiş olmalı. Ama o an'ı unutmama sebebim ne bu sır, ne de yıldızlara olan ilgim ve sevgimden ötürüydü. Kuzenim o hafta bizde kalmıştı ve buna gerçekten çok sevindiğimi hatırlıyorum. Onunla oynadığımız oyunları hala hatırlıyorum. Onunlayken hep eğlenirdim. Ancak pek tabii bana verdiği bu bilgi de aklımın bir köşesine yazılmıştı.

Gel zaman git zaman ben büyüdüm ve ergenliğe girdim. Yıldız sevgim o sıralar yine bir hortladı. Yaz gecelerimin en favori aktivitesi yıldızları izlemekti. Mp3 çalarıma yüklediğim ve suyunu çıkardığım şarkıları dinler, hayaller kurardım. Her gece bir yıldız seçerdim. Acaba, diye düşünürdüm, acaba tam şu anda bu yıldızda kiminle buluştuk? Gerçekten böyle düşünürdüm biliyor musun? Aslında bu, tamam her gece için olmasa da, olasılıklar dahilinde pek ala gerçekleşebilecek bir durumdu. Aynı anda aynı yıldıza biriyle bakmak. Dünyanın neresinde olursa olsun, kim olursa olsun; mutlaka biriyle aynı anda aynı yıldıza bakıyor olmalıydık. Bunun için, bu olasılığın gücünü arttırmak için belki de, yeri geldiğinde her gece bunu yaptım. Tabi bunun n'oldusunu, ne bittisini asla öğrenemedim ama inanıyorum ki bir gece olsun biriyle buluşmuştuk! Peki öyle olsa ne olacaktı ki? Bana ne ''faydası'' olacaktı ki? Bilmem. O zaman da bilmezdim aslında biliyor musun? Sadece bunu isterdim. Çok çok çok isterdim. Özellikle de hüzünlüysem. Millet mektup arkadaşı bulur, ben yıldız arkadaşı aramışım baksana. Nerede antin kuntin işler; işte beni buldunuz! 

Sonra gel zaman git zaman ben büyüdüm ve artık genç bir kızcağızdım. Yıldızları her gece izlediğim yazlar oldu. Bazense mola verdiğim. Bazen aklıma bu çocukluk oyunum gelirdi de tekrarlardım. Acaba nereden katılıyorsun yarışmaya sevgili yıldız arkadaşım? Hımmm İspanya? Slovakya? O zaman Slovenya? Kenya? Japonya? Yozgat? Alt mahalle? :)

Sonra gel zaman git zaman ben büyüdüm ve içinde iki farklı yaş grubunun özelliklerini hisseden bir kızcağız oldum. Yıldızlar, eski dostlarım, diye düşündüm onlara her bakışımda. Tıpkı bu gece olduğu gibi. Vaoovv, ne güzelsiniz... Bir de yıldızlara bakıp ''bizim bir değerimiz yok şu evrende, çöpüz biz'' diyenler de var. Ne saçmalık! Kaçmak için uydurulmuş bahaneler bahaneler... Evet, çöp olduğuna inanmak istiyorsan çöpsün o zaman. Ne yapalım, biz de mi ''çöpüm ben'' diyelim. Yıldızlar bu sözlerimizi duyabilseler ve gülebilseler -ki belki öyle yapabiliyorlardır ve yapıyorlardır- bize gülerlerdi. ''Heyyy,'' derlerdi, ''Alfa Senturi grubu (grubu ??) şu sözleri duyuyor musun? Hiçlermiş. Hahahhah!''

İşte! Böyle derlerdi. Ama mesela biz ''yıldızlar! Eski dostlarım!'' desek veya ''yıldızlar! yeni dostlarım!'' da diyebilirsin istersen, işte öyle desek, bence onlar da bizi kucaklarlardı. Üstelik onlara bir ''faydamız'' dokunmamasına rağmen. Sadece temiz bir yürekle dost olsak mesela, onlar da eminim iyi karşılık verirlerdi. Çünkü onlar insan değil, yıldızlar. Bizim gibi düşünmezlerdi eminim ki. Böyle büyük büyük konuşmazlardı.

Tabi işin ''goygoy'' kısmı bir yana; elbette o uçsuz bucaksızlığın ortasında kendimizi küçücük, minicik ve hatta ve hatta mini mini bir kuş konmuştu gibi hissetmemiz çok doğal. Ama benim de önceden sıkça, şimdi nadiren kapıldığım şu saçma sapan düşünce kulağa çok ucuz geliyor: ''Bir hiçim ben!'' Çünkü buna inanırsan, bu olursun. Neye inanırsan, o olursun. Varsan, mini mini bile olsan, eminim bir yıldız tepende durduğu için sana tepeden bakarak mini minisin demez. :) Şakaaa! Ama demez, değil mi? Sen kendine bunu dersin. Mini miniyim ben. Bir de bayıl istersen Feriha? Bu yüzden bu ''insanlar evren karşısında hiç'' lafları bana komik geliyor. Çünkü bu kaçmak. Sadece kaçmak. Güzel bir yaşam yaşarsak, hatalarımızdan utanırsak ve daha iyi bir versiyonumuz olmak için hep çabalarsak; mini mini olmayız. Yaşam böylece bir hediye olur. Güzel şeyleri görerek. Ah yıldızlar eski dostlarım diyerek. Birine gülümseyerek. Birinin kalbini kırdığın için mahcup olarak. 

Yıldızları izlerken mesela mahcup oldum ben de. Hatamı hemen telafi etmek istedim. Bir de ''ama o da bunu yaptı'' olayı var değil mi? Ondan kime ne? Sen kimsin, önce bu önemli değil midir? Sen o musun? Arkadaşın camdan atlasa sen de mi atlarsın? Falanca kötü, çıkarcı, pislik, öğğğğ diye neden sen de öğğğ olasın? Bazen bu tip yaygın bakış açıları beni boğuyor, çünkü anlayamıyorum. Sanki yıldızlar gerçekten eski dostummuş gibi geliyor böyle olunca. İnsanlar da yeni dostum. Yani yabancılaşıyorum, onu diyorum işin özü.

Her neyse. Bunu yazmak istedim. Çünkü bu gece yıldızlar gerçekten eski dostum gibiydiler.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.