Bazen bazı kitap karakterleri yanıma oturuyor. Sanki bir otobüsteymişiz de, birlikte yolculuk ediyormuşuz gibi oluyor. Aslında birbirimizi tanımıyoruz, belki de bir daha hiç karşılaşmayacağız. Ama o sıkışık trafik ilerlemezken o yanımda oturuyor ve bir noktadan sonra biz sohbet etmeye başlıyoruz. Ben hep susuyorum, o hep anlatıyor. O anlattıkça benim konuşmama gerek kalmıyor. Çünkü o ikimizin adına da yeterince konuşuyor. Onu merakla dinliyorum. Gözlerim satırlar arasında gidip geldikçe laf lafı açıyor sanki. O daha da hararetleniyor. Daha da derinlere iniyor. Ben dinliyorum, ben görüyorum ve ben bundan inanılmaz keyif alıyorum.
Konuştuğun birinin seni anlaması özel bir olaydır. Ancak dinlediğin birinin seni anladığını sezinlemen. Vaov! İnanılmaz. Bazı karakterler bana bunu verir. Kitabından da bağımsızlaşır sanki. Hatta sanki, istese gerçekten yanıma gelebilir. Bir adım atsa mesela, sonra şu harfin üstünden hoplasa, şu satırdan uçsa... Ve işte yanımda.
Bazı yazarlar böyle yazıyor. Biliyor okurunun onu dinlediğini. Pardon karakterini. Yazarlar karakterlerine en başından en sonuna kadar güvenirler mi acaba? Yoksa bunu hiç düşünmezler mi? Karakter kendini var ettikten sonra işler kontrolden çıkar sanırım. Sonrasında kime ne o karakteri kimin dinleyeceğinden, elbet biri duyar onu. Çünkü artık o var. Onun bir varlığı var. Satırlar arasında, iki boyutlu; ancak onu gören biri çıktığında, işte can buldu. Sonra da yanına oturur işte. Birlikte yolculuk edersiniz. Nerede olduğunun bile bir önemi olmaz; sadece o, sen ve yolculuk vardır çünkü.
Bazen onu seversin, hoş biridir. İlk bakışta etkilenirsin. Bazen sevmezsin; çok sevimsiz, nemrut bir şeydir. Bazense dümdüzdür. Çoğu zaman en sevdiğimin bu sonuncusu olduğunu fark ederim. Her karakterin bir hikayesi vardır elbet. Ancak bazı karakterlerin hikayesi kendisinden bağımsız olarak dinlenilir olur. Özel bir bağ geliştirmeden okunur olur. Sonra bir bakarsın ki, aslında karakter seninle bağ geliştirmiş.
Böyle karakterleri severim. Dinlemek isteyeceğim karakterleri.
bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.
Konuştuğun birinin seni anlaması özel bir olaydır. Ancak dinlediğin birinin seni anladığını sezinlemen inanılmazdır.
YanıtlaSilHemen ajandama blog isminle not aldım, düşünen ve kaleme alan beyne sağlık olsun.
Çok teşekkür ederim, sevindim beğenmiş olmanıza :) Sevgiler.
SilBen teşekkür ederim yorumunuz için. Beğenmenize sevindim :)
YanıtlaSilKarakterler konusunda aynı hissediyorum. İnsanlardan fazla onlara bağlandığım doğru. :)) Çünkü onlar görmek istediğiniz gibidir sadece. Ne hoş bir yazı olmuş. İyi ki var karakterler. :))
YanıtlaSilEvet evet bazen kitap karakterlerine daha çok bağlanıyorum :) Bir de kitap karakterlerinin ne olduğu bellidir. Yeri gelir seni şaşırtır, kızdırır belki ama onu bir şekilde anlarsın. Onaylamasan da anlarsın. Daha açık oluyor karakterler. İnsanların ne yaptığı belli değil :) Ve teşekkür ederim, iyi ki varlar! :)
Silhımmm murakami karakterleri gibi diyosun dey miii :)
YanıtlaSilEveett :) Bu sıralar İmkansızın Şarkısı'nı okuyorum. Çok sevdim. Bu yazıyı yazdırdı bana hatta :)
SilYazı başlığını gördüm, hılzıca göz gezdirip, en alttaki linke tıkladım ve açılan müzikle bingo! Benim de sıklıkla yaşadığım bir durumdur bu. Müzikle beraber yazı o kadar hoş aktı ki, ben mi onu okudum, yoksa o mu beni, bilemedim :)
YanıtlaSilDeğil mi, müzikle okunan yazılar da başka anlamlar buluyor sanki. Müzik farklı bir tat katıyor. Bu nedenle de aslında müzik linkini en başta vermek daha iyi olabilir. Ama bilmiyorum el alışkanlığı mı desem ne desem :) Hep sona bir küçük sürpriz, belki hediye olarak konduruyorum müziği, öyle veda ediyorum. Biliyor musunuz, en az yazımın okunmasının verdiği his kadar iyi bir his veriyor bana önerdiğim müziklerin dinlenmesi. Bir de üstüne böyle beğenilirse mutlu oluyorum. Ziyaretiniz için teşekkür ederim. :)
SilKitap karakterlerine fazla bağlanıyorum ben de:) Seviyorum, arkadaşım gibi hissediyorum:) Kitap karakterleri hakkında bir yazı yazmıştım hatta, devamını henüz yazamadım:)
YanıtlaSilKonuştuğun birinin seni anlaması mükemmel bir şey, tabii eğer denk gelirsen:) Dinlediğin birinin seni anlamasını sezinlemek ise çok zor bir şey. Aslında ikisi de zor, böyle kişilerle karşılaşmak mükemmel olurdu:)
Bazı karakterlerle gerçekten farklı bir bağ geliştirebiliyorsun. Gerçekten karşına geçse seni anlarmış gibi geliyor. Çünkü sen onu anlıyorsun. Belki de böyle gelmesinin nedeni budur.
SilBazen benim için mesele anlaşılmak bile olmuyor. Zaten biri senin hissettiğin gibi hiç hissetmemişse seni anlamaya yaklaşması bile zor bence. Belki nezaket gösterir falan fişman. :) Ama o kadar. Zaten anlaşılmak bile mühim olmuyor günün sonunda. Sadece yanında biri olsa ve onun olması seni rahatlatsa yetiyor. Bunu bulmaksa çok zor. En azından benim için zor. O yüzden bence de mükemmel olurdu.