Çürümesine İki Gün Kalmış Zavallı Meyveler Gibi.

Tam bir drama kraliçesini canlandırdığım uzun bir dönem yaşadım. Bu benim kişiliğimden gelen bir şey miydi, yoksa kendi kendimi mi ''kekliyordum'' emin değilim; ancak drama yapmasam pişman, yapsam bin pişman takılıyordum. İçimde küçük bir pembe dizi bağımlısı vardı sanki ve o bağımlıyı beslemek için hayallerimin, hatta baya baya somsomut isteklerimin içine dahi birkaç tutam drama katardım. 

Sanırım aslında bu ''çok'' istediğim isteklerimin gerçekleşmesinden içten içe korkardım. Bu nedenle de kendime ket vurduğum böyle bir yol geliştirmiştim. ''Ama zaten gerçekleşse bile şunlar şunlar olacak'', ''Ama zaten böyle olduğunda bak şöyle oluyor'', ''Ama zaten ben böyle biriyim!'' Böyle? Biri? Peh! pehpeh... Ancak şu işe bakın ki, içimdeki küçük drama kraliçesinin yanında bir de küçük bir stand-up'çı yaşamakta idi. Kendi dramalarımı bu sayede komikleştiriyor, ciddi kalamıyordum. Yine de bu beynimin geveze kötümser yanının beni ulaşabileceğim üst düzey potansiyelden daha aşağılarda tuttuğu da bir gerçek. Buna rağmen iyi idare etmişim vallası, tebrikler canım kendim.

Bir şeylerin bitmesinden ölümüne korkardım. Hala gerilmiyor değilim ama ölümüne korkmak diyorum, sen anla. Dinlediğim şarkının sonuna yaklaşırken bile gerilirdim ben. Hemen başka şarkıya kendim geçerdim. Bitmemeli, kendi başına bitemez, bitebilemez. Duuurrr, bitmeee... Bu yüzden tabi insan ilişkilerim de gemi tutmasına benzeyen hislerle beni sarmalayabiliyordu. Biten arkadaşlıklarım bile öylece bitmiştir. Cidden öylece. Aman şarkının sonu gelmesin öbür şarkıya atlayalım gibi.

Bu nedenle sorunları hep halı altına süpürürüm. Aman şarkı bitmes... Ama şarkı biter. Çünkü bir noktada ben sıkılırım veya kulaklık kendi kendine yerinden çıkıverir ve şarkı biter! Bir anlık patlamalar en zorudur. O zaman gurur duyacağım şeyler söylemem. İçimden acımasız biri çıkar. Onu tutmaya bile çalışmam. Karşımdaki kişi bunca zaman bu gemi tutması hissini sineye çektiyse, onun da işine geldiyse; hadi comooonnn, fight! Sonra şarkı biter işte. Bam bom bum...

Bu yüzden birine, bir şeye alışmak benim ek çaba vermem gereken bir konudur. Bu şarkı güzelmiş dediğim an o şarkının bitmesinden korkarım çünkü. Sonra drama kraliçesi iç sesim başlar gevezeliğe. O da bitecek işte, o şarkı da bitecek... Diye. Bitsin bea, bitsin desene sen de değil mi? Ama yok. Bi' susturamam şu nalet çirkef sesi. Sonrası kendini gerçekleştiren kehanet. Aslında sanırım bazen bunun olmasını içten içe dilerim. Bir anda bitsin, bir anda başlamasın. Bir andalık. Ne saçmalık.

Eleştirilmekten, başarısızlıktan korkmak da bir sorunum mu acaba? Bazen bazı insanlara yapılan eleştirilere denk geliyorum. İşinin kendisi dışında her yere sallanmış. İşinin kendisine sallamanın bile bir adabı vardır üstelik. Ama yok. Sanırım herkesin içinde sahiden çirkef bir ses var. Bazıları onu sağa sola rahatça koşturtabiliyor. Garip durumlar. Ama asıl korktuğum bu değil sanki. Sevdiğim bir şeyi ortaya koyarsam değil yani. Tabi saçma saçma geri bildirimler beni bir küçük gerer ama çok değil. Aslolan gelişim ve dirayettir zira benim için. Ancak işte bahaneler bahaneler. Küçük drama kraliçesinin yalanlarının ucu bucağı yok. Bıdı bıdı amalar sıralar bana. Ama işte o kadar da iyi olmayacak. Ama işte seni yansıtmayacak. Ama işte anlaşılmayacak. Ama işte... Bi' sus bea.

Oysa bazen bazı şarkıların sonu daha mükemmeldir. Şarkı bir bütündür. Emek işidir. Sonları sevmiyorsan baştan başla kısmını etkinleştir değil mi? Bitsin, başa dönsün. Yeni hislerle bir daha dinle. Yeni duygularla. Yeni arkadaşlıklar gibi. Yeni bir aşk gibi. Yeni bir işle uğraşmak gibi. Yeni bir şeyler öğrenmek gibi. Biraz taze ol, değil mi? Ne o öyle çürümesine iki gün kalmış zavallı meyveler gibi.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.