Şeyler ve Şey'ler.

Sanırım hep tek bir şey olmak istedim. Veya; kendimi tek bir şeye adamak. İstedim mi? Yoksa inandım mı? Belki de buna inanmak istedim. Ancak sevdiğim pek çok şey vardı ve bunları tek bir şey'in içine oturtamıyordum. O şey ne, ne olmalı bunu bile bilmiyordum. Bu, büyüme sancısının ötesinde, var olma sancısının berisinde bir şey'di. Yoksa bu adanacak bir şey miydi? Her şeyimle bağlanabileceğim bir şey.

Bu ''adanma'' hali veya ihtiyacı başka ve biraz evrensel bulduğum bir sorun olmakla birlikte; aslında asıl sorun meselelerin mesele olmadığını kavrama sancısıydı. Bir şey vardır ve onu görürsün; sonra başka bir şeyler keşfedersin, o diğer şeyi olduğundan daha farklı, büyük ihtimalledir ki daha manalı, daha büyük görürsün; en sonundaysa başa dönersin, ama bu sefer o şey'i görürsün. Bu noktada benim çok sevdiğim bir alıntı var. Erich Fromm'un Psikanaliz ve Zen Budizm isimli kitabından: ''Aydınlanmadan önce bana göre nehirler nehir, dağlar da dağdı. Aydınlanmaya başladığımda artık nehirler nehir değil, dağlar da dağ değildi. Artık, aydınlandığımdan beri, nehirler yine nehir, dağlar yine dağ.''

Sana daha evvel yıldız oyunumdan bahsetmiştim. Hani ''seni seçtim Pikachu, ya sen nereden katılıyordun yarışmaya?'' oyunumu. Bu oyunda bir yıldız seçerdim, sonra da onu ''mektup'' arkadaşım yapardım. Bazen postanede mektuplar kaybolabilir, o hesap, mektuplar yerine hiç ulaşmazdı. Ama o an, mektup yazardım! Telepatiyle? Belli bir adresi veya yeri yoktu. Ama kişiler vardı. Pek çok ülkeden. Neresi olursa olur. Sonuçta düş gücü ışık hızından bile hızlıdır...

Geçen yıl sana bir kitabın yorumunu yazmıştım. Başka bir halimle var olduğum başka bir evrende. En güzel halim miydi bilmesem de, mutlu bir halimdi. Kitabın ismi Dra-ku-laaa'ydı! Sevgili Mina'yı çok sevmiş, Van Helsing ile tanışmak istemiştim. Draculayla empati kurmaya çalışmış, sonra da gerçek dünyaya dönmüştüm. Ama o kan emici bir vampir! idi. Uzun ve yazarken çok eğlendiğim bir yorum yazımdı bu. Saat gecenin bilmem kaçıydı. Ama kanım delice akmıştı. Dracula yarasaya dönüşüp penceremde belirse bile içeri giremezdi bilene ama ben dışarı çıktım. Müzik olarak neyi açtım bilinmez; diğer yandan gökyüzü açıkken ne dinlense uygun kaçar zaten. Yıldızlar her şarkıyı kaldırır. Hepsine uyar ve başlarlar dönmeye. Kimse bilmese de neden döndüklerini; sen bilirsin. İşte o gece ben çok heyecanlı olduğumdan, yıldızlar da heyecanlıydı. O an bir mektup arkadaşını görmemiştim onlarda. Yalın halleriyle dümdüz yıldızları da. Gözlerimi kapatmış mıydım anımsamıyorum artık o kadarını; ama o an şey'leri görmüştüm. İçinde varlığımın her zerresini taşıyabilecek benden hayalleri. Başrolde ben vardım. Başkaları değil. Başka kişi veya şey'ler değil. Ben.

Hayal kurarken buna dikkat etmenin çok önemli olduğunu keşfetmiştim. Başrol benim, ne heyecanlı ve doğal. Sonra biraz zaman ve pek çok gün ve gece iç içe geçtiğinde başka bir şeyi daha fark etmiştim. Aslında o hissi sadece bir hayalin içindeyken hissetmemiştim. Hatta o gece sana pek sevgili Mina ve pek sevgisiz Dracula'yı anlatırken bile o şey benimleydi. 

Bugünlerde ders çalışıyorum. Pek çok yeni şey öğreniyorum ve tüm o şeyler koca bir ışık halinde heyecana dönüşüp kalbimde çarpıyor. Ufkumun açıldığını hissediyorum; başka dünyaların var olduğunu. Bir sürü düşüncenin; ve bunlar, bir kilit olup yıldızları açıyor sanki. Ufukta şeyler yerine şey'leri görüyorum. 

Ana karakter olmak pek çok sahneden haberdar olmak aslında değil mi? Her sahnede sen olursun böyle olursan. Ama tek bir şey'e bağlı kalır, diğerlerini dışlarsan; o şeyin rolü bitince hayal kırıklığı yaşayabilirsin. Ne yani, dersin sözgelimi, sahne bu kadar mıydı?.. Sonra belki başka yapımlarda başka rollerde olursun; ancak, mühim olan, tabii bence, hepsine zaten sahip olduğunu kabullenmek. Gökyüzüne baktığında tek bir yıldız görmemek gibi. İçimizde parıldayan pek çok şey olabilir. Bazen karanlıkta kaldığımızda onları görebiliyoruz tabi. Ancak yıldızlar hep vardır. 

Küçük kuzenim bir keresinde bana gündüzleri yıldızların nereye gittiğini sormuştu. Ben küçükken bu konuda ne düşünüyordum acaba; bunu o an gerçekten ama gerçekten çok merak etmiştim. Bunu bilmemin bir imkanı yoktu; ancak büyük ben, bu soruyu düşündüğümde aklıma ışık geldi. Alev topu olan yıldızların, tek bir yıldızın ışığında kaybolması. Oysa o tek yıldız da geceleri gözükmüyordu. Oysa hepsi zaten vardı ve hep parlıyorlardı. Oysa biz hep onlara kavuşuyorduk. Günler ve gecelerce.

Gün ışığı da, gecenin ışığı da farklı hisler veriyor. Hepsini kucaklayasım geliyor. Hepsini kucaklamayı seçiyorum. Çünkü sanırım ancak böyle olduğunda tüm o kafa karıştıran şeyler, benim şey'lerime dönüşüyorlar.

Hoşça kal.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.