Kalbimi Çarptırıyor.

Sevdiğim şarkıların coverlarını dinlemeyi, hatta dinlemenin de ötesi ve öncesinde, onları keşfetmeyi çok seviyorum. Başka bir ses, başka bir tarz, başka bir bakış açısı işte; böyle olunca sanki o parça değişiyor. Sanki geceyken gündüz oluyor veya bazen de tam tersi gündüz, gece oluyor. Parçanın özü aynı kalıyor. Belki verdiği his de. Ama bir şeyler farklı. Kar taneleri gibi. Uzaktan aynı gibi görünüyor bazı coverlar; yine de, şekli farklı. 

Kar yağan bir şehirde yaşamadım hiç. Yaşadığım şehri hep çok sevdim ama özellikle de küçükken karı görmeyi çok istiyordum. Bazen şanslıysam eğer, az biraz kar yağdığı, hatta ardında bir küçük kardan adam bıraktığı zamanlar oluyordu kış günlerinin. Ancak çoğunlukla sadece soğuk olurdu. Kuru bir soğuk. Bazen kupkuru ellerime, soğuk yağmur taneleri düşerdi o ayrı; kar sulu şakalar yapa yapa yeryüzüne inerdi. Sulu kar ayrı bir hayal kırıklığıydı benim için. Hadi ama, biraz ciddiyet sevgili kar...

Yağmurları genel olarak hep sevmişimdir. Rüzgarlı yağmurlarda saçım başım dağılmış, üstelik bir de okul yolunda durakta ağaç olmuşsam, pek sevmezdim kendisini yalan söyleyemem. İnsan da ne tuhaf. Oysa yağmur aynı yağmur; ama onu işime gelince sevmiş, işime gelince gıcık olmuşum. Yine de gıcık kaptığım öksürme nöbetleri verdiği zamanlarda bile onu içten içe sevdim. Ama en çok bahar yağmurlarını sevdim. Ağaçların henüz yeşil olduğu zamanları. İlki, sonu fark etmez; biraz yeşillik var mı etrafta hala, tamam işte, yağmur damlaları yeşilleri daha yeşil yapacak ve retinamın kartuşu cıvıl cıvıl doğa manzaraları çıkarttıracak beynime. Yağmur her şeyi daha canlı kılıyor. Her şeyi şöyle bir güzelce yıkıyor, paklıyor, temizliyor ve ışıl ışıl yapıyor. Bazen çitileye çitileye iri damlalarıyla yıkıyor. Bazen zarifçe, dokunduğunu bile belli etmeden değip geçiyor. Her ikisi de gerekli, her ikisi de güzel. Hem doğa ne yapacağını bilir. Neye ihtiyacı olduğunu, hatta çoğu zaman hiç hak etmesek de biz insanların da neye ihtiyacımız olduğunu bilir ve onu bize verir. Kendini yeniler. Tekrar ve tekrar. Bu yüzden mi şansımızı zorlar dururuz acaba? Ya bir gün doğa kendini yenilemezse? Ya bir gün bize küserse? Ne yaparız, bunu hiç düşünür müyüz? 

Doğa bizi hep düşünüyor. Yaz geçiyor, işte bahar gelecek yine. Her mevsim kendi şarkısını fısıldayacak. Bazen tıpkı bu yaz olduğu gibi kulağımızı bükecek. Çünkü sert olmadığında, onu anlamadığımız ortada. Ama ya hep böyle sert davranırsa bize? Ya her yaz böyle kavurursa? Mevsimlerin iç içe geçtiği ortada. Doğa bize kızarsa, gerçekten kızar; değil mi? Umarım gönlünü almak için hala çok geç değildir... Yine de bize arada hep gülümseyecek. Dikkatli bakarsak o tebessümü her yanda görebiliriz. Ağaçların yapraklarında, çimenlerde, çiçeklerde, toprakta, bulutlarda... Bizler her günü aynı sıkılganlıkla karşılarken, rüzgar başka başka şarkılar taşıyacak. Yağmur, bulutlar, yıldızlar... Çok severim onları izlemeyi. Çünkü onları izlemediğimde her şey aynı geliyor bana. Herkes, her durum, her eylem. Çünkü aynı! Oysa 'yaşam', ona dikkat kesildiğimizde ne eşsiz, ne güzel ve ne kendine yönelik. 

İki gecedir yıldızlar yok. Bulutların ardında sessiz sakin ışıldıyorlar; ancak onları göremiyorum. Aslında bulutların uçuştuğu geceleri de severim. Özellikle de yaz gecelerini. O zaman bulutlar ile yıldızlar adeta dans ederler. İkisi de görünürdür ve ikisi de birbiriyle uyumludur. Sahne önüne geçme kavgası yoktur. Oysa şimdi bulutlar kütle haline gelmiş, tüm sahneyi kaplıyor. Onları yine de seviyorum, sevmiyorum değil; tüm sahneye yayılmış bulutları da seviyorum çünkü bize yağmuru getiriyorlar. Hem; kolay değil, yağmuru taşımak.

Dün gece yağmur yağdı. Ne güzeldi. Yağmuru hissetmeyi özlediğimi fark ettim. Yağmur sadece var olarak bile beş duyu organımızın hepsine birden işliyor değil mi? Toprağın kokusunu getiriyor. Bazen serinliği, bazen ıslaklığı hissettiriyor. Bazen sinirli, bazen sakin, kapımızı, çatımızı, bahçemizi, asfaltımızı tık tıklıyor. Pek alışılmış olmamakla birlikte, ağzımızı aaağğğ yaparsak oraya da konabiliyor. Sonra, ince ince, her yana ''ben geliyorum!'' diyor. En sevdiğim de onun bu yolculuk kısmını izlemek biliyor musun? Onu izlerken en çok da bunu özlediğimi fark ediyorum. Dün yağmur damlaları sokak lambasının ışığında parlarken ne de güzeldi. 

Gökyüzü de parlayıp parlayıp sönüyordu tabii. Şimşekler her yandaydı. Şimşekli havalardan korkar mısın? Ben pek korkmam. Küçükken bile korkmuyordum. Hatta küçükken birisi yukarıdan dünyanın fotoğrafını çekiyor sandığım bir dönem yaşamıştım. Şimdilerde de bu düşünce şimşekli zamanlarda aklıma gelip beni neşelendirir. Acaba fotoğrafta nasıl çıkıyorum? Sinirli, bunalmış, bıkmış mı? Yoksa neşeli, sakin, dostça mı? Nasıl görünmek isterdim o fotoğrafta diye düşünüyorum. Nasıl görünüyorum acaba; olduğum kişi gibi mi, yoksa bilerek fotoğrafı sabote eden mızıkçı çocuklar gibi mi? Bilmiyorum. Sanırım ikisi gibi de görünebiliyorum. Bazen güzel, bazen komik, bazen muşmula suratlı çıkıyorumdur herhalde. 

Gökyüzünü izlemek her yeni günde aynı şarkının farklı versiyonlarını dinlemek gibi hissettiriyor. Çok benzer havalarda bile bir şeyler farklı. Sanki kalbimi farklı çarptırıyor.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.