Bir Kareye Hapsolmanın Dayanılmaz Güvenliği: Alice in den Städten (Alice in the Cities\ Alis Kentlerde) | Film Yorumu

Yönetmen: Wim Wenders

Senarist: Wim Wenders, Veith Von Fürstenberg

Yapımı: 1974 - Almanya

Bir gazeteci olan Philip'in (Rüdiger Vogler) ABD ile ilgili bir yazı yazması gerekmektedir. Bunun için ülkeyi dolanır, pek çok fotoğraf çeker ancak tek bir satır yazamaz. Parası bitince ülkesi Almanya'ya dönmeye karar verir. Ancak havaalanında grev olduğunu öğrenir, bilet alamaz. Havaalanında tanıştığı anne kız ile o geceyi geçirir. Ertesi gün anne, kızı Alice'i (Yella Rottländer) Philip'e emanet ettiğini yazan bir not bırakarak kaybolur. Aktarmalı gidecekleri uçak yolcuğunun bir sonraki durağında kızını ondan geri alacağını söyler. Birkaç günü Alice ile geçirecek olan Philip, küçük kızla birlikte yolculuğa çıkar; ancak işler beklendiği gibi ilerlemez. Film boyunca Philip ile Alice'in ABD'den Almanya'ya uzanan yolculuğunu ve 70'lerin Amerika ve Almanyasına ait görüntüleri izliyoruz.

Kaynak: Pinterest

Film siyah beyaz bir film. Siyah beyaz filmlerin verdiği hava bana hep bambaşka gelir. Hani film yavan olsa bile o bahsettiğim hava filmin tadı tuzu olur sanki. Bu nedenle film zaten benim gözümde 1-0 önde başlamıştı. Sonra o görüntüler... Sanırım yönetmenin tarzıymış bu. Her bir sahne fotoğraf karesi gibi. Ana karakter de bolca fotoğraf çekiyor zaten. Gördüklerini kendine sadece bu yolla kanıtlayabildiğini söylüyor; ancak fotoğrafın asla görüntülerin aslının yerini tutmadığını. Bu bana bir yerden tanıdık geldi. Ana karakterin dünyayı algılama biçimi; en çok da, kendiyle iletişim kurmaya çalışma biçimi.

Her yol hikayesi gibi şehirden birileri ayrılıyor, başka bir şehrin yerlisi veya yabancısı olmak üzere. Karakterler ön planda; an geliyor yol ana karakter oluyor, sonra bir ileri bir geri: Bir karakterler, bir yol. Bu, yavaş akan ama insanın kalbine sızan bir film. Küçük Alice nasıl bilmiş, nasıl güzel. Philip ise yeri geliyor kendi başınayken gözü kapalı araba kullanıyor, yeri geliyor kayalıklarda puslu deniz manzarasını fotoğraflıyor. Biraz gri bir tip. Tüm gri tipler birbirine benzer. Philip de öyle. Onun griliğine ton katma biçimi fotoğraf çekmek. Yayıncısı ona yazmak yerine fotoğrafladığı için kızsa da, beş parasız, üstüne üstlük küçük bir kızla, yollarda kalakalsa da, o sadece buna tutunuyor: Fotoğraf çekmeye. Fotoğraflara değil elbet. Zaten onlara bakıyor ama görmüyor Philip. Tıpkı gözleriyle gördüklerini de hızla geçivermesi gibi.

Bir sahnede küçük kız Philip'i fotoğraflıyor. Bak, diyor, bu sensin. Kendisi hakkında tek bir kelime edemeyen bu adama bir sorumluluk veriyor Alice. Bir amaca ait olma sorumluluğunu. Philip küçük kızı annesine götürmek için uğraşıyor. Küçük kız evine dönmemek için. Bu, tuhaf bir ikili. Tuhaf ama uyumlu yol kafadarları.

Bir sahnede küçük kıza, ''korkmaktan korktuğunu'' söylüyor Philip. Ah, ne büyük korkudur o. En büyük korku! Korkuların anası. Bu nedenle güvenli sahillerde kayalık köşelerinde puslu manzarasına sığınıyor Philip. Tanıdığı kadına gidiyor bir sahnede. Ancak bu tanıdık kişi onu uzaklaştırıyor. İçerilere git diyor sanki. Artık bildik limanlarda dolanma. Burada kalamazsın!..

Kendimizi korumak için genelde böyle yaparız değil mi? Böyle düşündüm Philip'i izlerken. Güvendiği yerlere tutunduğunu. Eski bir tanıdığa, değişmeyen alışkanlıklarına, kendini bile kandıramadığı oyalanmalarına... Sonra, fotoğraf çekmeye. Bir kareye hapsolmanın dayanılmaz güvenliğine.

Bu basit bir yol filmi. Yabancılar şehirden uzaklaşır. Yol manzaraları eşlikçileri. İlerler de ilerlerler. Küçük Alice ve Philip'in hikayesini izlemek keyifliydi. İlgisini çekenlere önerim olsun.

Hoşça kalın.

Can - The Lost Tapes ( Alice/Alice in The Cities Soundtrack)

Alice in the Cities (1974) - Soundtrack - Softly [Sibylle Baier]

Alice in den Städten - On the road again