Yedi yaşındaki halim.

Hayatta bana en çok cesaret veren kişilerden biri o: Yedi yaşındaki halim. Çünkü onu düşündüğümde kalbimde kiraz çiçekleri açıyor. Onun bana gerçekten en iyi gelebilecek kişilerden biri olduğunu biliyorum; ve ona bundan sonra gerçekten iyi gelebilecek kişi olduğumu da. Kendimize karşı haksızlık ettiğimiz durumlarda daha objektif, saygı ve sevgi dolu olabilmek için çocukluğumuzdan bir yaş seçip kendimizi onun annesi (veya babası) gibi düşünmemizin duygu ve düşünce dünyamızda daha adaletli bir bakış açısı oluşturabileceği fikrini bir youtube videosunda (bu videoda) görmüştüm.

Aslında bunu direkt anne rolüne bürünerek uygulamasam da daha öncesinde ara ara uyguluyordum. Kendimi üzdüğümde veya bir şeyin beni üzmesine izin verdiğimde yedi yaşındaki halimden özür diliyordum. Bir şey için heyecanlandığımda ve sevindiğimde başlarda ona koşmuyordum, yalan söyleyemem. Oysa düşününce, bence o da isterdi, onunla heyecanlarımı paylaşmamı. Hem, o da bence heyecanlarını benimle paylaşmak isterdi. Eğer bir araya gelseydik, onu ben de en az onun kadar heyecanlı bir şekilde dinlerdim. Sanırım söz konusu çocuklar olduğunda çok daha iyi bir dinleyiciyim. Kendi heyecanlarım konusunda ise belki de zamanla ketum oldum. Özellikle de en derinlerime karşı.

Düşününce, en azından benim için, geçmişteki İlkay'a anlayışla ve sevgiyle yaklaşmak çok daha kolay. Bu hep böyle oldu. Kendime yönelik geçmişteki yargılamalarımla karşılaştığımda ya üzüldüm, ya da şaşırdım. Aslında bu durum, şu anki abartılmış yargılamalarımın da gelecekteki benliğim üzerinde pek bir anlamının olmayacağı sonucuna götürebilir beni. Yine de şimdinin rüyasından uyanmak benim için zor. Bazen uyku sersemi oluyorum, bazı şeylerin gözümde büyütülmüş durumlar olduğunu biliyorum; yine de başkalarına -geçmişteki kendim de dahil- yönelik olan şefkatim ve anlayışımın yerinde söz konusu ''kendim'' olduğunda yeller esiyor.

Bu muhtemelen insanın kendisini tanımlayış biçimiyle de ilgili. İster herhangi bir dış kaynaklı olay söz konusu olsun, ister başkalarından kaynaklı durumlar; yine de merkezde algılayan kişi kendimiz dediğimiz kişi oluyor. Geçmişe dönük objektif bakış açısına sahip olmak da zor bir durum kabul ediyorum. Zaten söz konusu videoda söylenen tekniğin bunu amaçlamadığı da belli. Bunun, kendimize daha şefkatli bir yerden bakmakta yararlı olabileceğini ve zamanla kararlarımızı kendimizi -duygu ve düşüncelerimizi- önceleyerek almamızda yararlı olacağını da düşünüyorum. Ancak belki de burada devreye zaman algısı giriyor benim için. Çünkü yedi yaşındaki İlkay, artık ben değilim (veya başka herhangi bir yıldaki).

Bu noktada, geçmişten tavsiye almak güzel bir çözüm yolu olabilir belki de. Mesela, sözümona yedi yaşındaki İlkay'ın yanına gitsem ve sorun ettiğim durumları ona anlatsam, o bana nasıl bir cevap verirdi bir düşüneyim. Hani hep biz yetişkin aklımızla çocuk halimizi avutuyoruz ya, bir kere de tersini düşünsek, bu sefer nasıl olurdu? Ben hep böyle yaparım biliyor musun? Tabii bunda da kırıcı bir yan var ama yine de şu anımda göremediğim bir şeyi geçmişte görebildiğimi ve hatta kendime yol gösterebildiğimi görüyorum. Tabii lafı dağıtmayalım, yedi yaşımdaki halim bana ne derdi? Muhtemelen, amma da abarttığımı. Hatta o, şu an benim onun sorunu olduğunu düşündüğüm durumları bile benim kadar kafaya takmadığını bile söyleyebilirdi belki ve belki kafaya takardı, evet takardı ama ben karşısına geçip ona abartılmış bir duygusallıkla salya sümük sarıldığımda o muhtemelen bana şaşkın şaşkın bakardı ve bu ikimizi de güldürürdü. 

O zaman neden, diye sormaz mıydı bana bu küçük İlkay, illa bunca yol mu gelmen gerekiyordu akıllım, neden kendini orada da güldürmedin?

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.