Kayanlar meteordur, yıldızlar ateştir ve pırıltılar kendilerinindir.

Dün akşam bir film izledim. İsmi Hit the Road. Filmin bir sahnesinde küçük bir çocukla babası yıldızları izleyip Batman ve Superman üzerine ciddi bir tartışmaya girmişlerdi. Bu sahne bana babamla benim yıldızları izlerken yaptığımız konuşmaları hatırlattı. Babamla gökyüzünü izlemeyi çok severdim. Tüm o yıldızlar ve gezegenler hakkında konuşmayı. Bir galaksiden öbürüne yakan top oynamayı. Veya masa tenisi? Bunlar küçük ama büyük sıçrayan konular olurdu. Kalbimi sıcacık yapan bir sürü konu. Böylece içimdeki cırcır böceği neşeyle öterdi. Çünkü istediği makamdan cırcırlama fırsatı bulurdu.

Yıldızları izlerken boynum tutulurdu. Birlikte kayan yıldız avına çıkardık. Tabii... Ben çıkardım ve onu peşimden sürüklerdim. Baba bak, yıldız kaydı! Bir keresinde kocaman bir ateş topunun üstümüze geldiğini görmüştüm. Hayatımda gördüğüm en büyük yıld... Meteordu! O kadar şaşkındım ki, dilek tutmak bile sonradan aklıma geldi. Oysa her yerde onu aramıştım. Kayan bir pinpon topunu! Hayır, kayan bir yıld... İşte, meteoru.

Aslına bakarsan kayanların yıldız olmadığını öğrendiğimde küçüktüm. Hiç de bile şaşırmamıştım. Beni en çok şaşırtan asıl gerçek; yıldızların buzdan değil, ateşten oluşmasıydı. -Güneş'in de bir yıldız olduğunu öğrendiğim anı hesaba katmıyorum...- Ah bu beni gerçekten hayal kırıklığına uğratmıştı. Nasıl olabilirdi? Gözlerimi kapattığımda işte oradaydım. Yıldız pisti çok kaygandı. İstediğin gibi Maykıl Ceksın dansı yapabilirdin. Veya tango, veya çaça veya... Pek dans adı bilmem, üzgünüm... Ama istediğin dansı edebilirdin işte, yani... Bilirsin, gözlerini kapattığında. Ben de gözlerimi kapatıp dans ederdim. Tabi bunu yalnızken yapardım. Bence biriyle birlikte yıldızları izliyorsan, gözlerini olabildiğince açık tutmalısın. Böylece hepsini görürsün. Her pırıltıyı. Çünkü pırıltıları hatırlamak kolaydır. 

Yıldızları çoğunlukla yalnız izledim. İtiraf etmek gerekirse, aslında, buna rağmen... Onları birileriyle birlikte izlemek hep daha çok hoşuma gitti. Bak, yıldızlar! demek. Sanki o göremezmiş gibi, değil mi? Ama bunu seviyordum işte; bak görüyor musun, demeyi. Yalnızken onları izlediğimde daha farklı şeyler olurdu. Bir keresinde yine yıldız postasını gözlüyordum. Hayır, bu sefer ben bir mektup yazmıştım. Onu cırcır böceğim kalbime fısıldamıştı. Kalbim de beynime fısıldıyordu ki, o da ne! Yıldızlar bir anda dans etmeye başladı. Evet, Maykıl Cek... Ah tamam, itiraf ediyorum... Bu dansın adını bilmiyordum ama hepsi etrafımda dönen pırıltılardı işte. Boynum yine tutulmayı göze almışçasına yıldızlarla göz gözeydi. O an mektubumu unuttum. Sadece voaaaa diyebilmiştim. Bu beni gerçekten etkilemişti. Çünkü sonraki günlerde yıldızlarda hiç dans etmedim. Sanırım o gün bende bir şeyler değişmişti. Onların ateş topu olduklarını kabul etmiştim. Cırcır böceğim nihayet dinlemeyi öğrenmişti. Müziği duymanın da eğlenceli olabileceğini, en azından buna fırsat vermesi gerektiğini. 

Gökyüzünde bir gizli köşen var mı? Her baktığında seni karşılayan bir yıldızın? Benim var. Hep aynı yerde durur. Hiçbir şey onu yerinden kaldıramaz. Dans etmeyi pek sevmez. Yerini hep korur. En bulutlu günlerde bile, mutlaka bir anlığına bana göz kırpar. Onu benim yıldızım yapan nedir? Hep aynı yerden bana göz kırpması mı? Hadi ama, onda hiç dans bile etmedim. Tanışmamız geç bir zamana rast geldi. Onu artık büyüdüğümde bulmuştum. İşin ilginç yanı, zaten küçükken hiç kendi yıldızım yoktu ki! Çünkü, hepsi benimdi ve hepsi herkesindi. Hayır. Yıldızlar sadece kendilerinindi ve oradalardı. Pırıl pırıl. Belki de biz insanlarla ilgilendikleri yoktu.

Yine de, bu gece gökyüzü açıkken ve yıldızım yine birilerine göz kırpıyorken -tabi içeceğim için su da kaynıyorken-, onu izledim. Sevgili yıldızım, sevgili yıldızım. Merhaba nasılsın...

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.