Salatayı severim.

''Ne demek istediğimi açıklayamam. 

Açıklayabilseydim bile, bunu yapmak içimden gelir mi, pek emin değilim.''

-Oruç Aruoba-

Resim, ne ilginç sanat dalı. Bir resme baktığında bütünü görüyorsun ancak sanatçı o bütünü var edene kadar gecesini gündüzüne, boyasını badanasına, yok hayır, fırçasını paletine katarak büyük emeklerle ve süreç içerisinde, izleyicilerin bir anda bütün olarak görebildikleri (!) resmi oluşturuyor. Bütünlük nedir ki? Bir resme baktığında o resmi görürsün, evet. Ancak her detay, her renk geçişi, her çizgi, hatta bazen her kalıp gibi kalmış boya parçası bile, sana farklı bir durumu anlatır aslında. Bazen söz konusu bu ''bütün'' çok basittir. Bir bakışta görülür de, zaman o bütünün üstüne gizem pelerinini örter ve o sanat eseri hakkında ''aslında şunu söylemek istiyor'' gibi bir sürü yorum getirilir. Bazen gerçekten de aslında başka bir şey söylemek ister o eser; ancak başka bazenli durumlarda, söylediği tek şey, olandır. Ne gizem ama değil mi? Hangisi hangi bazende gizli asla bilemezsin. En azından kimi zaman?

Ben bu durumu çok severim. Yani işte, yorum getirmeyi. Bir resme, bir müziğe, bir fotoğrafa, bir yazıya, şiire, hatta ağaca çiçeğe buluta kuşa kurda... Yorum getirmek eğlencelidir. Bu nedenledir ki, felsefe de beni eğlendirir. Felsefeciler düşüncelerini temellendirmek için basamaklandırma yaparlar. (Basamaklandırma??) Bazen en sonunda ulaştıkları sonuç ilk cümlede yazıyor bile olabilir. Bu durum bazılarına laf salatası gibi gelir o ayrı; ancak ben salatayı da severim. Tüm o farklı malzemelerin bir araya getirdiği bütünü. Yoksa, zaten ilk cümlede yazıyorduydu mantığıyla; marul da yiyecektir domates de o zaman ikisini karıştırmadan ayrı ayrı yiyelim, aynı şeydir. Salataya gerek yok der misin sen hiç? Ben demem, seve seve bayıla ayıla da yerim.

Bütün dediğimiz olay da bu bence. Bir salata! Ah hayır, bunu yemiyoruz lütfen yerine bırakalım. Bu salata bazen çizgi ve boyalardan, bazen kağıt ve mürekkepten, bazen nota ve hava akımlarından, bazen önermelerden... Ama hep, düşüncelerden oluşuyor. Peki... Bu mantıkla... Düşünceler nelerden oluşuyor? Bir şey bir şeye ekleniyor ve o şey artık başka bir şey oluyor. Olan bu yeni şey, bütün dediğimiz oluşumu meydana getiriyor ancak öte yandan, o bütünü, ''bütün olarak'' algılamamıza rağmen, yine de, parçalar ona anlam katıyor.

Bazen bazı şeylerin çok gereksiz olduğunu düşünüyorum. Yolu çok uzattığımı falan. Erk hayvanım kaplumbağa olabilir mi acaba bunu da bir araştırayım, hımmm... Kaplumbağalar da yavaş ilerler, güzelce gezinir, arada salata yer, belki döner dolaşır, bazen evinde uyuklar, belki de içeride el fenerini çıkarıp kitap falan okur, sonra da varır. Sonra mı varır? Nereye varır? Neden varır? Evleri zaten sırtlarındadır. Tüm dünya evdir onlar için. Kaplumbağalar tam olarak gezginler. Tüm parçaları özümseyerek yaşıyor gibiler. Hayranlık uyandırıyor bu bende. Onlar için gereksiz diye bir şey olmamalı. Çünkü onlar için yol yok, her şey var.

Sanat ne ilginç bir bütünlük. Hepsi birbirinin bir parçası ve aslında bütün dediğimiz şey de, küçük parçalardan oluşmuş başka bir parça gibi görünüyor. 

Not: Yukarıdaki alıntıyı sevgili Kırmızı Ruh'un şu yazısında görmüştüm. Alıntıyı okur okumaz, içimden parçalar fırladı resmen. Düşünüyorum da, bazen, ne demek istediğimizi açıklamak bile aslında ne demek istediğimizi açıklamamak için bir yol olabiliyor. Her neyse, Kırmızı Ruh'a bu ilham için bir kez daha teşekkürler. Alıntıları kalp düşüncelerim. 

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.