Mart.

Kalbimmmm, kocaman bir... Bir... Pastane! En başta nasıldı hatırlamıyorum. En en en öncesinden bahsediyorum. Anılarımı anlattıkça uçup gittiklerini gördüm. Kötü olanlardan geriye his kırıntısı bile kalmadı. İyi olanlarsa şimdiki pastanenin inşasında temel oldular. Onları baya baya kardım, harç karar gibi. Bu uzun sürmüş bir iş gibiydi, gibi geliyor; ama uzun da sürmemiş gibi. Çok uzun sürseydi çimento vaktinden önce kururdu ve yine bir pastane inşa edemezdim. Yoksa eder miydim? Hımm, öyle olsaydı bir usta bulmam gerekirdi kesin. Çünkü ben bir usta değilim. Yine de, her şey bittikten sonra böyle oluyor sanırım; uçup giden şeyleri göremiyorum ama bundan çoook uzun zaman önce çoook uzak bir galakside..., aman yanlış oldu, bundan bir süre öncesinde bu galaksideki bir pastaneye sahip olduğumu ama o pastaneyi kaderine terk ettiğimi, sonra da her yerin örümcek ağlarıyla dolu olmasının beni şoka uğrattığını hayal meyal hatırlıyor gibiyim.

Böyle olunca, hani örümcek ağlarını falan görünce, o pastaneyi kaderine terk etmek daha kolay geliyor insana. Öyle bir pastaneye pastane sahibi bile hemen girmek istemiyor. Yoksa istiyor mu? Belki de bazı pastane sahipleri kollarını daha kolayca sıvayabiliyordur. Ben miskin bir pastaneciyim. Bu yüzden pastaneyi bırakıp yüzmeye gitmiştim. Bir bakardım ki, belki de, dalgalar beni başka bir kıyıya çıkarırdı ve artık pastaneci olmazdım! Dalgalara mı güvenmeliydim? Hayır hayır hayır. Bu da benim yapabileceğim bir şey değildi. Belki pastane işini bırakıp terzi olmaya karar verenler falan vardır, veya astronot veya ressam. Ama şansıma su da durgundu. Yoksa ben gittiğim yakada da bir pastane arayışına girerdim kesin. Oysa bu yakada zaten bir pastanem vardı ve beni bekliyordu. O halde ben neyi bekliyordum? Bilmiyorum. Şimdi bile bilmiyorum, biliyor musun?

Pastaneye gidip geldim tabii. Hiçbir zaman hevesim olmadı da diyemem. Aksine vardı! Başlangıçta çok vardı. Her şeyin başlangıcında. Birkaç başlangıçta... Bir sürü pasta yapmak istedim. Çilekli, çikolatalı ve başka başka pastalar öğrenmek. Belki kurabiye, belki hatta İzmir bombası bile yapardım. Niye olmasın, pastane bu. Ama yapmak istemedim. İstemememin de sebepleri vardı, tüm suçu kendime yüklemeyeceğim ama tüm sorumluluk yine de bendeydi. Bu pastane bana ait çünkü. Sahibi de, aşçısı da, garsonu da, kasiyeri de benim. Hatta tadımcısı da ben olacağım. Pastalarımı ilk ben tadacağım. Tadını beğenmezsem değiştiririm, değil mi? Bundan neden bu kadar çok korktum? Neden hep yanlış yapmaktan, hata yapmaktan bu kadar çok korktum? Usta olmadığım için mi? Usta bir aşçı, tatlıcı, pasta profesörü olmadığım için mi? Pastalarımı görenler beğenmezler diye mi? Yoksa daha pastalarım bile bitmeden, güzel olmayacaklarına kolayca ikna olabildiğim için mi? Peki güzel olmaları ne anlama geliyordu? Çilekli bir pastanın yanına başka meyveler koysam ve o artık çilekli bir pasta olmasa bile, yine de güzel bir pasta olamaz mıydı? Varsın çilekli pasta severler ve çileğin yanındaki diğer meyveleri sevmeyenler o pastayla ilgilenmesin, ne olacak? Cevap veriyorum: Hiçbir şey.

Heves. Ne güzel bir kelime. Nedendir bilmem, bu kelimeyi genelde olumsuz anlamda kullanılmış halde görmüşümdür. Oysa ne gariptir, kelimeler çift yönlüdür. Hislerimiz kelimeleri belirler. Bir dakika... Yoksa tam tersi miydi? Bu da çift yönlü. Zaten kelimeler bana çok köşeli geliyor son zamanlarda. Müzik dinlerken fark ettim bunu. Müzik, ne kadar sınırsız diye düşündüm. Herhangi bir ucu yok. Açıklama yapmasına bile gerek yok. Hislerin o müziği tanımlıyor zaten. Müzik de hislerini tanımlıyor biliyorum biliyorum. Ama tabula rasa yap beynini, boş bir pastane olsun kalbin de. İstersen postane de olur tabii. Bak bakalım o müzik ne mektuplar yazacak kalbine veya neyli pasta çıkacak en sonunda. Ne tuhaf... Değil mi? Kelimeler, tanımları getiriyor. Tanımlar sınırları. Oysa kelimeler bile müziktir özünde. Bir ses çıkar, yanına başka bir ses daha. Sonra hece dersin buna ve işte yan yana gelen tüm o sesler bir sürü tanım olur en sonunda! Neden? Oysa kelimeler de özgürdü en başta... Gerçi özgürlük de bazen esarete dönüşüyor, değil mi? Kelimelerimiz güzel bir müzik mi, yoksa kulağı mı tırmalıyor? Keşke tanımlardan önce, müziğimize dikkat etseydik; belki daha iyi olurdu.

Ben edeceğim. Çünkü güzel müziklerin çaldığı bir pastanem olsun istiyorum. Güzel mektupların geldiği bir pastane. Güzel pastaların olduğu. Güzel hissettiğim bir pastane.

Mart en sevdiğim mevsimin merhabası. Havalar şubatta da ılıktı ama ilkbahar hala yok meydanda. İlk çiçekleri görmek istiyorum. 

Güzel bir ay dilerim.

Hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.