Geçen Yıllar, Ben ve Değişim | Ağaç Ev Sohbetleri 229

''Geçen yıllar, duygu, düşünce ve fikirlerinizde nasıl bir değişim yarattı? Kişiliğinizde, kimliğinizde yükselen veya alçalan değerler, kazançlarınız, kayıplarınız neler oldu?''

Büyüdüm.

Biliyor musun, çocukken büyümeyi çok ama çok ama çok istiyordum. Bir yaşam hayal ettiğimi hatırlamıyorum. Yoksa ettim mi? Hani şu mesleği yaparım, şöyle evim olur, şuraları gezerim gibi... Sanmıyorum, çünkü öyle olsa aklımda kalırdı. Ya da, bilmiyorum. Belki de çocukken daha farklı hayaller kuruyoruz, yetişkin aklımla o zaman ne hayal etmiş olabilirim bunu kestiremiyorum. Büyüdükçe, ilk önce, etrafımı saran dünyanın değiştiğini fark ettim. Sonra da içindeki benin.

Hayalim ne olabilirdi? Büyümek! Daha başka, ''büyümek.'' Kelimenin tam anlamıyla büyümek işte. Hep bunu hayal ederdim. Benden birkaç yaş büyük arkadaşlarım vardı. Çocukken, hele de ergenliğe geçişteki evrede, o yaş farkı aman aman olabiliyordu. Ya da benim çevremde öyle olmuştu bilmiyorum. Ben de sinirlenip büyümek isterdim işte. Çoook büyümek. Anneannemlerin salonunda halıya sırtüstü uzanmış, kollarım iki yanda hayaller kurduğum bir an var aklımda çok net mesela. Ama o görüntünün ilerisine gidemiyorum. Sanki bir sınır var ve ben o sınırı geçemiyorum. Geride kalmışım gibi hissediyorum. Oysa ileriye geçmem gerekirdi.

Bazen çok değiştiğimi düşünüyorum. Dört yıl önceki ben bile daha başka biriymiş. Daha çocuk. Bana da günlüğüm fısıldadı. Kendimi oysa her yaşımda çok büyük, çok kendinden emin sanırdım. Bundan iki üç yıl öncesi bile güzeldi. Hayalperesttim. Gücümü buradan alıyordum sanırım. Sonra bitti. Bir anda. Pat diye. Neden böyle şeyler bir anda oluyor ki? Sonra yine bir sınır oluştu ve ben yine geride kaldım. Kendime erişemiyorum. Aramalarım cevapsız. Hatta ilginç bir şekilde o kendimi artık göremiyorum bile. O zamanlar bunun olacağını biri bana söylese mutlu bile olurdum. ''Oh,'' derdim, ''nihayet! Demek sonunda öldü. Beni kandıran o yanım... Onu zaten hiç sevmezdim!'' Oysa şimdi sevgili okur, şimdi... Ben çok üzgünüm.

Ama sanırım zaten büyümek bu demek. Kabul etmek, demek. Bize bir yaşam verilmiş ve hep ileriye doğru. Geride kaldığımı düşünmem de korkumdan dolayı. Yoksa geride kalamazsın. Bu, zamanın işleyişine aykırı. Yürümek zorundayız. Bu bize nasıl bir his verirse versin böyle olmak zorunda. Bende değişen en önemli şey de bu oldu diyebilirim. Kabul etmek, yürümeyi. En azından öğreniyorum. En azından çabalıyorum. Sanırım çok da başarılı değilim...

Yürürken bazen senden hızlı yürümen ve çevreye çok dikkat kesilmemen bekleniyor. Ayak uydurman. Bazense çevreye sen dikkat kesilmek istemiyorsun. Gördüğün şeyler seni bazen üzüyor, bazen kızdırıyor, çoğu durumda kafanı karıştırıyor. Bu yüzden belki de benim yaşadığım durum bir nevi doğal seçilimdir. Drama yapmadan sadece alışmam gerekiyordur. Büyümeye alışmam gerekiyordur.

Benim kaybım kendim oldu sanırım. İçimdeki bir yan geride kaldı. Bazen karamsardı ama yine de dünyayı daha umut dolu görüyordu o. Bunu nasıl yapabiliyordu bilmiyorum. Belki de bir şeyleri romantize etme becerisini bu yolla geliştirmişti. Zaten içinde hep olmayacak şeylerin olur olacağına dair inanç vardı. Gerçekçi bile değildi. Her şeyi abartırdı. Hayalleri severdi. Gerçek olmalarından bazen ödü kopardı. Aslına bakarsan korkağın tekiydi. Bir gün o yanımdan ayrılmam gerekeceğini biliyordum. Bu yüzden bazı şeyleri bazı yaşlarda yaşamanın önemli olduğunu kavramaya başlamıştım. Sonra istesen de bunu yapamıyordun. Çünkü sen, daha farklı bir sen oluyordun. Tıpkı reenkarnasyon yaşamak gibi. Tabii bu sefer, tek bir yaşamın içinde. Ölmeden ölmek gibi. Parça parça. Sanki bir rüzgar esiyordu ve sen yürürken tıpkı rüzgarda savrulan yapraklar gibi içindeki parçalar savrulup senden ayrılıyordu. Bunun olacağını düşünüyordum. Sanırım doğru düşünüyormuşum.

Benim kazancım da kendim oldu. Zaten yaşamda kendini bırakamıyorsun bir yere. Bu yeni İlkay'a alışmaya çalışıyorum. O da hayata alışmaya çalışıyor. Artık eskiyi özlemiyor. Zaten özlenecek çok az şey olduğunun, kalması gerekenin kaldığının, kalmaması gerekenin zaten bir şekilde onunla gelemeyeceğinin farkında. Bu kendi içindeki parçalar olsa bile. Yine de kendimi özlemeden edemiyorum. Çünkü artık dünyaya bakınca sadece görünenleri görebiliyorum. Bu nedenle önceden kaçtığım pek çok şeyi de kabul ettim. Belki de böylesi daha iyidir. Bilmiyorum. Keşke dört yıl sonraki halim eğer oralarda bir yerdeyse bana sıkıca sarılabilse. Bunu çok isterdim.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.