Bitki Çayı.

Kahve içmediğim gün yok. Çünkü aksini yapamıyorum. Bari gün içinde miktarını azaltayım diye kendime bitki çayları almıştım. O da işe yaramadı. Sadece daha çok sıcak içecek tüketir oldum. Yine de bitki çayı içmek rahatlatıcı. Sanki her içeceğin etrafı kuşatan bir atmosferi var gibi. Bilmiyorum, bu belki de benden kaynaklıdır. Kahve içerken genelde telaşlıyımdır. Yani zihnim. Kafamda hep şimdinin sonrası vardır. Yapacaklarım, yapmayacaklarım, muhtemelen erteleyeceklerim... Tabii bazen bir sonraki kahveyi ne zaman içsemlerim. Bir sonraki kahve. Ah!

Bir sonraki, bir sonraki, bir sonraki. Yeter!

Ne zaman dakikası dakikasına plan yapsam, planım elimde patlar. Bu da beni plan yapmaktan soğutur. Böyle böyle plansız biri oldum. Böyle böyle kendi içime büzüldüm ve dışımda rüzgarlar esiyor gibi hissediyorum. Öte yandan, kavuran güneş tepede ve ben yorgunum.

Eski halimi özlediğimi düşünüyordum. Ne anlamda kendime bile söyleyemiyordum. Neyi özlüyordum ki? Hadi ama büyüdün yani ne? O kız daha mı planlıydı acaba diye düşünüyordum. Daha çok mu hayal kuruyordu? Daha mı cesurdu? Daha mı iyi dinliyordu, daha mı iyi duyuyordu?.. Artık iyi bir dinleyici değilim, itiraf ediyorum. Öte yandan, daha iyi gördüğümü de düşünüyordum. Belki öyledir, belki de değil; ama gerçekten de dinleme becerim zayıflamış gibi. Birini dinlemeyi kastetmiyorum. Tabii o da var; artık daha sabırsız, daha tahammülsüz, daha daha daha biri oldum. Aslına bakarsan bununla ilgili de bir şikayetim yok. Demek ki şartlar bunu gerektirmiş.

Bendeki farkın dinlemeyle ilgili olduğunu sezgisel olarak kavramıştım. Ancak bu da değilmiş. O zaman neymiş?

Açlık. Önceden açtım sevgili okur. Çok açtım ve bu açlık beni besliyordu.

Peki şimdi? Şimdi... İştahsız olduğumu fark ediyorum. Tahammülsüzlük olarak tanımladığım şey de muhtemelen biraz bununla ilgili. Dinleme sorunum da. Kendimi, dünyayı...

Önceden daha güzel planlarım vardı ve daha başarılı. Çünkü açtım. İçimde öğrenmeye, keşfetmeye... yaşamaya dair yoğun bir dürtü vardı. Tamam, daha melankoliktim ama o da bendim. Neden geçmişteki bazı hallerimizi yabancı biri gibi görürüz ki? O da bendim işte. O, benim kadar heyecanlı değildi sanırım. Bu da çok ilginç. Heyecanlı biri aç da olmaz mı? Olur. O zaman şu soruyu sorayım bakalım: Ben gerçekten heyecanlı mıyım? Hayır.

Tarot kartlarını karmayı severim. Üç beş kart yorumlamayı da. Bu bana bulmaca çözmek gibi hissettirir. Zaten sanırım doğuştan bir hikaye anlatıcısıyım. Her şeyin bir hikayesini uydurabilirim. Belki de evrensel düzlemde her birimize bir hediye verilmiştir. Bazen bunu düşünürüm. Önceden, bu hediyenin işlenmiş bir şey olduğunu düşünürdüm. Yani işte bilirsin, hazır bir ürün gibi. Bir biblo gibi mesela, bir kap kacak gibi. Gibi gibi gibi. Belki bu da vardır; sonuçta biz bu dünyada yaşadığımız için kıtlık bilincindeyiz. Oysa her şeyden bolca var. Sadece, biz ya yoksa diye düşünüyoruzdur belki de. Ve belki de, bu nedenle zamanla iştahımız kapanıyordur. 

Ancak ben bu hediyenin, en azından en büyük paketin, içinde daha işlenmemiş, daha ham, daha kendi oluşturacağımız bir şey olduğunu fark ediyorum. Belki de bana verilen hediye gerçekten de anlatmakla ilgilidir. Ben bunu hikayelere dönüştürmüşümdür. Başka biri matematikle yapar bunu, başka biri müzikle, resimle, sanat ve bilimle veya iyi bir dinleyici olarak, veya iyi yemek yaparak veya... Veya veya veya işte. 

Belki de bizler de içecekler gibiyizdir. Böyle böyle yaydığımız bir atmosfer vardır. Dönüş hızımız, iklimimiz ve buna benzer her şeyimiz zamanla değişse bile, atmosferimiz bize has olan şeydir.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.