Turuncunun Tatlı Tonları.

Dün gökyüzü griydi. Sonra bulutlar dağıldı. Bembeyaz yağmur bulutları. Hayır! Yağmurdan sonra açan beyaz bulutlar. İlkbahar böyledir değil mi? Her yanda bir şeyler açar. Önce yağmur, sonra bulutların beyazlığı ve en sonda da güneş. Ah... Bu da hayır sanki. Önce yağmur... sonra bulutların beyazlığı ve arada bir de güneş. Güneş hiç gitmez ki akıllım, diye bana fısıldayan nöronlarıma teşekkürler. İlkbahar böyledir; kendi arasında fısıldaşan bir sürü sinapsla bağlantılar açtırır. Bu bağlantıları bazen zihnimizde, bazen şakaklarımızda, bazen kalbimizde, bazen hormonlarımızda, bazen midemizde, bazen... Bazenlerin sonu gelmeyecek kadar çok hissederiz. 

Bedenimizde bir sürü çiçek açar. Bazısı rengarenktir, bazısı dikenli. Hepsi nefes alır verir. Hepsi canlıdır. Hissettiğimiz her şey bizim için vardır ve bu yüzden canlıdır. Bazen gerilerde kalır, toprak altında. Ama yine de orada olduğunu bilirsin. Bazen sana kendisi ''ben buradayım'' der. Bazen demez; belki tepinir, belki duvarlara vurur ve seni uyarır. ''Hey sen, biraz sus artık da rahat ver kardeşim,'' diye? Nöronların seni mutlaka uyarır; bazen gri, bazen dağınık, arada bir de güneşli bir biçimde.

Küçükken, dünya haritası bana çok küçük gelirdi. Ne düşünürdüm hatırlamıyorum; ama dünya gerçekten bu kadar mıydı yani? İki sayfa kadar... Hayır hayır hayır, küçük ben bile buna inanmazdı rahat ol. Yine de bir atlasta gördüğü küçük dünya ile gözüyle gördüğü kocaman bulutlar arasında bir uyumsuzluk hissettiğine eminim. Hayalimde her ev bir uzun yol taşıtıydı. Bazısı engin denizlerde bir gemi, bazısı fırtınalı okyanuslarda bir Titanik. Bazısı türbülansa girmiş (şşşş, itiraf etmek gerekirse o zamanlar türbülans kavramını bilmiyor ancak anlamını düşlüyordum) bir uçak, bazısı uzaya tam gaz yükselen bir roketti. İçlerinde çuf çuf giden trenler ve hatta... Ah sanırım, şey... Evet! Taşıt bilgim bu kadardı. Hadi ama ilkokula gidiyor falan olmalıyım o zamanlar, bu kadar taşıt bilgisi yeter... (otobüs ve arabaları sıkıcı buluyor olma ihtimalim yüksek :).

Ne eğlenceliydi. Temizlik yaparken annem yemek masasının sandalyelerini koridora dizerdi. Ben hem yolcu, hem pilot, hem hostes olurdum; kendi küçük dünyamda. Anneannemlerin evinde ay bulutların ardında kalırdı. Ah! Bu zorlu bir yolculuk olacak, galiba deniz tuttu... dur demire tutunayım. Sonra... Sonra, unuttum. Sadece his kaldı. Sinapslarım pek bir gizemli davranmaya başladılar. Tüm o düşünceler neredeydi? Toprak altında mı? 

Bugün, koşturmak istedim. Bana bu isteği okuduğum kitaptaki bir paragrafçık verdi. Koşturmayı istedim. Lunaparktaki oyuncaklara! O günlere dair pek bir şey hatırlamıyorum, ne talihsizlik. Sadece gülümseyen fotoğraflar. Demek ki talihsizlik değilmiş. Dramatik ben. O gülümseyen fotoğraflarda mutluyum. Bembeyaz bulutlar gibi. Gökyüzünde tasasızca seyahat eden tüm o bulutlar gibi. Güneş de benim. :) Çünkü fotoğraf çekilirken genelde sırıtırdım. Zamanla bunun da sadece hissi kaldı. Gerçi hala fotoğraf çekilirken sırıttığımda daha rahat hissediyorum. Sanki daha güzel çıkıyormuşum gibi geliyor. Öbür türlü zorla orada tutuluyorsan tek ayak üstünde dur gibi bir simaya sahip oluyormuşum gibi geliyor bana. Her neyse, çocukken birileri gülümsememi övmüş olmalı. Veya en olmadı, fotoğraf çekilirken gül e'mi, falan demiş olmalı. Minnettarım. Böylece gülümsememin güzel olduğu bilgisi bir güneş gibi içimde canlı kaldı.

Hep dış dünyayı fotoğraf çekiyorum. Sanki gördüğüm bu sınırlı alan sadece kendi gözlerime sığamıyormuş gibi geliyor bana. Neden böyle acaba? Güzel şeyleri herkes görsün istiyorum. Biliyor musun, bazen ben bile göremezken, başkaları görsün istiyorum. Çok tuhaf. Ama güzel de. Çünkü böylece, bulutlarımın rengi griden beyaza, sonra da turuncunun tatlı tonlarına dönüyor. Bence herkesin içinde renkleri değişen seyahat eden bulutlar ve daima parlayan bir güneş var. En azından bu düşünce de içimde tıpkı çocukken hayalimde canlandırdığım yol maceralarım gibi his boyutunda yaşıyor ve ben bunu seviyorum.

Senin bulutların ne renk?

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.