Yeryüzüne Yükselen Kuşlar.

''Japon kültürüne göre nilüfer havuzu, insan ruhunun yansımasını simgeler. Bazı eleştirmenlerin Monet'nin nilüferlerini sadece yüzeysel bir dekorasyon olarak görmelerine rağmen, nilüferler gene de ressamın, "dışarı" ile birleşen "iç doğasını" gösterir.'' (Claude Monet Hayatı ve Eserleri - Birgit Zeidler)

Bugün mutluyum. Gökyüzü yine katman katman ve hava, olabildiğince basık. Ancak bu sefer gözlerim onları Monet'in gökleri gibi görüyor. Tüm o basıklık yavaş yavaş dağılıyor. Gökyüzüne yükselen kuşlar, yeryüzüne yükselen kuşlar... Bazen bulutlar hareket ederken, bana sanki gökyüzü değil de yeryüzü hareket ediyormuş gibi gelir. Şekil zemin algısıyla ilgili bir durum sanırım. Ya da kafamı kaldırdığım için başım dönüyor... Neyse! Ne zaman, şekil zemin algım hokus pokus yapsa bana, o anlarda mutluyumdur. Çünkü o anlarda sadece varımdır. Tüm varlığımla, tüm heyecanımla; tüm amalarım dağılmıştır. Gördüklerim, iç dünyamda anlam bulur ve böylece gerçeklik, o noktaya gelene kadarki izlediklerimi silip kendini yeniden ve olduğu gibi ifade eder.

Bugün mutluyum. Kendimi... Bir tabak dolusu sarma gibi hissediyorum. Hayır! Tencere dolusu. İçim içime sığıyor; çünkü güzel sarılmışım. İçim; yumuşak değil. Limonlu ve ince de. İçim... İçim, içim işte. Güzelce sarılmış dışıma. Hayır! Bu, mutluluk değil. Daha başka. Bambaşka. Sanırım bir şeylere sarmamız gerekiyor. Düşüncelerimizi eylemlere sarmamız gerekiyor. Çünkü ancak böyle olduğunda, dışımız içimizi kucaklayabilir. 

Bugün, belki mutlu belki değilim. Bugün bir sarmay... Hayır hayır hayır. Bugün, uzun zamandan sonra Monet'ten bir gökyüzü gördüm. Adına ''istek'' denilebilecek fırça darbelerini çağrıştıran bir gökyüzünü. 

Claude Monet empresyonist (izlenimci) bir ressamdır ve ressamlar hakkında deriiiinn bilgilerim olmasa da kendisi, çalışmalarını sevdiklerim arasındadır. İzlenimci ressamlar, adı üzerinde, izlenimlerinden yola çıkarak çizerler. Gördüklerini, anlık hisleriyle, çizerler. Bu sanat akımının felsefesini severim. Çünkü hem gerçeği gösterir, hem de gerçeğin ressamın iç dünyasıyla sarılmış halini. Hem yumuşaktır, hem belirgin. Bu ressamlar ile birlikte aklıma doğa gelir. Belki de doğa gerçekten, iç dünyamızdaki belli noktaları titreştirir. Bu noktalar bize belli his ve düşünceleri verir. İşte sanat da burada başlar ve buraya er ya da geç döner. Bu, bitmeyen bir döngüdür. Tabii sanatçı bir noktada bırakmadığı müddetçe. 

Monet, yirmi yılı aşkın bir süre boyunca sadece nilüferler çizmiş. Aynı bahçedeki, aynı nilüferleri farklı bakış açılarıyla resmetmiştir. Aynı nesne, aynı mekan ve farklı zaman. O halde, bu koşullarda, zaman değişince nesne ve mekan da otomatik olarak değişmez mi? İşte Monet bunu çizmiştir. Görme yetisini büyük ölçüde kaybetmesine sebep olan kataraktı sonrasında bazı renkleri seçemez olduğunda bile, dünyayı algılayışını resimleriyle göstermiştir. Çünkü artık onun iç dünyasında gerçeklik kazanan dünya, biraz da zorunlu olarak, değişmiştir.

İşte! İzlenim budur. Çevremizi saran dış dünyanın içimizde uyandırdıklarını yine dışarı yansıtmak. Gözlemlemek ve gözlediklerini hissetmek. İşte... Ben de bugün böyleydim. Bir izlenimci!

Claude Monet ve onun sanatı hakkında güzel bir yazı okudum. Siz de ressam ile ilgili daha fazla bilgi edinmek ve bahsettiğim yazıyı okumak isterseniz şuraya tıklayabilirsiniz.

Hoşça kalın.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

Bu da İlkay'ın gökyüzüsü.

Not: Az evvel sevdiğim bir kanalın youtube'da bu konuyla ilgili bir video yayınladığını gördüm. İzlemek isteyenler buyursunlar. - tuhaf bir an idi *-*