Bozuk plaklar da öyle ya da böyle şarkı çalar!

Okulun ilk gününde teyzem saçlarımı iki yandan balık sırtı örmüştü. Benim zamanımda... hey gidiii ahahah... ilkokula başladığında iki şey vazgeçilmezdi. Dantelli beyaz çorap ve dantelli toka! Bense aldığımız yeni tokalardan pembe güllü tokayı takmak istiyordum. Zaten, sanırım, pembe her şeyi çok seviyor olmalıymışım ahahha. Neyse, o tokayı takmayı istemiştim ve teyzem takmıştı da. Sonra anneannem, ki kendisi çok tatlı bir kadın, bir şey demişti. Ne dedi hatırlamıyorum ama dantelli tokamı hızlıca geri takmıştım. Korktuğum aklımda. İnsanların beni havalı bulup benimle arkadaş olmayacaklarını sanmıştım. Evet, pembe güllü tokamı ilk gün taktım diye ahahah. İnsanlar beni nasıl bulmuşlardı veya bulmuşlar mıydı bilmem ama dantelli tokamla en azından içim rahattı. Rahatça arkadaş bulabilirdim.

Aslında sana çeşitli çocukluk anılarımı yazıp rahatlamak istiyordum. Çünkü bu gece hava rüzgarlı. Çok rüzgarlı. Vuuuuuu! Bu ne zaman başladı emin değilim ama bir noktada rüzgarlı gecelerden korkmaya başlamışım. Bana kendimi tedirgin hissettiriyor. Bu eskiden yoktu, buna eminim. Yani... eşek kadar olduğumda başladı. Ne var canım, insan her yaşta bir şeylerden korkabilemez mi? Yine de ilginç. Ben çocukken bile gök gürültülü sağanak yağışlı havalardan olsun, efenim şimşekli havalardan olsun falan pek korkmazdım. Hatta bence yeterince güçlü hayaller kurulursa eğlenceli bile olurdu. Sana daha evvel anlatmıştım. O yüzden bu kız da bozuk plak gibi aynı şeyi anlatıyor deme. Ama anlatacağım. Bozuk plaklar da öyle ya da böyle şarkı çalar! Şimşek çaktığında deeevv bir fotoğraf makinesi fotoğrafımızı çekiyor sanırdım da poz verirdim ahahahha. Çok yağmurlu havalarda aniden sessizliğe bürünürdüm, tabii daha evvel bürünmemişsem, yoksa çocuk kaçıran süper kahramanlar (??) beni alıp götürürdü neme lazım. Bu bana söylenmişti. Muhtemelen susayım artık diye. Durmadan soru sorarmışım, bu niye böyle diye. Tüm travmatik, alacalı bulacalı anılarım da bana büyüyünce söylenmiştir ne ilginç ahahahha. Hayır yani insan iki heves edemiyor da bilinçaltıma incem bana ne diye ahhahaha.

Geçen gün bir şarkıya denk geldim. Yıldızları izlerken en çok dinlediğim parçaydı. Bu bana kendimi tuhaf hissettirdi. Yani o parçayı dümdüz otururken dinlemek. Tuhaftı çünkü bir şekilde yıldızların sonsuzluğunu hissediyor gibi oldum. Bir şeyleri başka şeylerle özdeşleştirdiğinde, o bir şey sana hep o başka şeyi çağrıştırıyor. Hatırlatmasa bile, hatırlayamasan bile, o başka şeyi hissediyorsun. Belki de eşek kadar olduktan sonra hortlayan bu korkumun sebebi de budur. Çok rüzgarlı geceler ile beynim bir şeyleri yakıştırmıştır ve işte bir iç ürpertisi. Dış ürpertisi de mi var niye iç dediysem? Hangisi daha yapışkan acaba, iç ürpertisi mi dış ürpertisi mi? En iyisi iç ürpertisini dışa doğru ürkütmek, bööö.

Bazen korktuğumda bir şeyler hayal ederim. Uyumadan evvel falan. Aslında uyumadan evvel ne hayal ettiğine dikkat etmelisin diyorlar ama ben hiç etmiyorum galiba. Kötü şeyler düşündüğümden değil, ki zaten düşünmek değil hayal etmek dedim. Hayaller hep güzelmiş gibi geliyor kulağa. Düşünerek ulaşamayacağın bir yerdelermiş gibi. İnsan düşünürken, kendini sınırlayabiliyor. Bu olmaz ki falan diyebiliyor. Ama uyumadan evvel hayal kuruyorsun yani, neden kafana takasın ki? Gerçi sonra devamını rüyanda görebilirsin. Geçen ay tuhaf rüyalar görmüştüm. Uzun süredir art arda bu kadar çok rüya görmemiştim. Gördüğüm şeyler deli saçması ve alakasız şeylerdi ama bazıları beni etkilemişti kabul ediyorum. Beynimin mükemmel mix yeteneğine (karıştırma yeteneği?- çırptım çırptım karıştırdımmm) yormuştum bu ilginç rüyalarımı. Sen en son ne zaman rüya gördün? Nasıl rüyalar görürsün? Gerçekçi mi fantastik mi? Benimkiler bilimkurgulu gerçekçili üstücülü oluyor.

Aaaa artık korkmuyorum! Korkum geçti. Beni okuduğun için teşekkür ederim.

:)

-sonsuzluklu şarkıyı paylaşmamaya karar verdim ama yine de... işte başka bir şarkı-