Mp3 Çalar, Ben Dinlerim | Mutluluk #2

Uzun zamandan sonra mp3 çalarımdan bir şeyler dinledim. Şarj olmadığını sanıyordum ama geçtiğimiz ay kendisini mucizevi bir şekilde yeniden şarj edip bir de üstüne bazı yeni şarkılar ekledim. Yıl olmuş bilmem kaç ama ben mp3'ümden bir şeyler dinlemeyi hala seviyorum. Hep de ayrı bir sevmişimdir. Aslında daha evvel sana mp3'ümle olan aşk hikayemizin özetini anlattığım bir yazı yazmıştım. O nedenle kısa keseceğim. Kendisi, kendime harçlıklarımla aldığım ilk 'büyük' şeydi ve çoğu yolculuğumda bana eşlik etti. Bu nedenle mp3'üm için benim bir çeşit günlüğüm demem de yerinde olabilir. Müzik günlüğü? Belki.

İçinde taaa ortaokuldayken dinlediğim şarkılardan bile var inanabiliyor musun? İnanılmayacak şey değil ama hadi itiraf et, insana bir sırıtma veriyor. Ya da sadece bana mı veriyor? Öyleyse bile alınmayacağım, söyle. Sonuçta benim mp3'üm, bu nedenle sadece beni sırıttırıyor olabilir. Ama sen de bilirsin, bu nostaljik, saçma denecek denli nostaljik, ve tabii... Ah ne diyorum ben! Biliyorsun işte neyden bahsettiğimi. Dilimin ucunda ama tanımlayamıyorum bu hissi ya? Sahi ne diyor biz dünyalılar buna? Haıııaaıı, yaşantı! Mp3'üm bana bu kelimenin sırıtmasını getiriyor. 

O müzikleri dinlerken kim bilir neler düşünmüş neler hissetmiştim? Peki ama hangi dinlememde ne hissettim, ne düşündüm? Şarkılar ilginç değil mi? Bazı şarkılar vardır, bize sanki ne kadar zaman geçerse geçsin aynı hissi verecekmiş gibi hissederiz. Bunun sebebi muhtemelen o şarkı ile bir kişi, olay veya hayatımızın bir bölümünü eşleştirmemizdir. Bu kişi bizzat kendimiz bile olabiliriz. O yaştaki kendimiz o şarkıyla bir çeşit bağ kurmuştur ve bu yaştaki şimdiki kendimiz o şarkıyı dinlediğinde aslında hep bunu anımsar. 

Ben bu şarkıları dinlerken hep haaaıııaaa modundaydım ahahhah. Bazı şarkıları cidden bin yıldır falan dinlememiştim. Bu nedenle o şarkı çalmaya başladığında sanki en son çok önce gördüğüm bir tanıdığımla karşılaşmışım gibi bir his bürüdü içimi. Vaktiyle ne hissetmiştim hatırlamıyorum. Çocukken, ergenken, ilk gençliğimin başında... Ah yaş kompleksim mi oluşuyor nedir? Daha şimdiden! Yok tabi öyle bir şey de... Aslında biliyor musun ben hiçbir zaman kimseyle kendimi de kıyaslamam. Hatta bak sana daha da ilginç bir şey söyleyeceğim, bence benim sorunum kendimi kimseyle kıyaslamamam ahahah, eksantirink ben ve huylarım. O zaman neden? Neden 'gençliğimin baharında' yaş muhabbetine giriyorum? Çünkü... Daha dün baharın ilk günündeydim. Şaşkın... umutlu... depresif ahahha. Başka ne vardı du' bakalım? Bunu bile hatırlamıyorum. Üstünden çok zaman geçmedi ama hatırlamıyorum. Bu iyi bir şey biliyorum. Ama neden?.. 

İsteklerim değişti. Benim kabul edemediğim şey bu. Çünkü bu, sorumluluk demek! İstek sıralamamı sıraladım fark etmeden ve en çok istediğim şey artık son sırada! Nasıl olabilir? Bunu kavradım biliyor musun? Beni tutan şeyi kavradım. Star Wars film serisinin yönetmeni olan George Lucas'ın doğruluğundan asla emin olmadığım ama orada burada gördüğüm ve bana ilham veren bir sözü var: "We are all living in cages with the door wide open.” (Hepimiz kapısı ardına kadar açık kafeslerde yaşıyoruz). Şimdi bu sözü ekşi'den kopyaladım. Credit vermeden geçmeyeyim de şey olmasın, işte: Linki de burada. Bu sözü ilk okuduğumda anlamamıştım. Şimdi de yönetmenin anlatmak istediği şekliyle mi anladım bilmiyorum. Yönetmeni bir şey mi anlatmak istemişti, vallahi bu konuda da bir fikir belirtemeyeceğim. Öte yandan... bir aaa olmadım diyemem. 

Bilinçaltımız çok ilginç. Bir çeşit mevsimlik temizlik yapmak, temiz havayı içeri almaya izin vermek iyi geliyor. 

Mutluluk da böyle bir şeymiş... ah hayır temizlik gibi bir şey değil! En azından bu yazımda? Ama ne diyordum?.. Mutluluk! Mevsimler gibi bir şeymiş. Çalan şarkı her mevsimde farklı gelirmiş. İşte, mutluluk da böyleymiş; mevsimler gibi farklılaşan bir şey-miş.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.