Yıldızlarla vedalaşmak ve yüz buruşturma seansının ortak noktaları.

Yıldızlarla vedalaşmak benim için hep zor olmuştur. İyi gecelerimde, kötü gecelerimde, sağlıkta ve tabii ki sağlıkta, uyku bizi ayırıncaya kadar onları izlemeyi hep sevmişimdir. Uyku beni mışıl mışıl kucağına çekmediği müddetçe yıldızlardan ayrılmak gerçekten ama gerçekten zor gelmiştir! Yıldızları izlemeyi sever misin? Seviyorsan eğer ne dediğimi anlarsın. Çünkü seviyorsan eğer, yıldızları mutlaka bir noktada görerek izlemişsindir. 

En çok da onlardan ayrılmadan önceki anlarda yıldızları görürüm. İrili ufaklı bir sürü ama bir sürü yanıp sönen nokta. Onları tek tek incelerken bile bu denli net göremeyeceğim bir sürü ışık. Böyle anlarda bu ışıklar, bana öyle geliyor ki, ne beynime ne de kalbime dolar. Böyle anlarda bu ışıkları tüm varlığımızla gördüğümüzü düşünürüm. Gördüğümü değil, gördüğümüzü. Evet buna inanıyorum. Çünküsü yok. Çünkü öyleymiş.

Küçükken de yıldızları izlemeyi severmişim. Birilerini kolundan çekiştirip onlara da gösterirmişim. Acaba küçük İlkay yıldızları izlerken ne düşünüyordu? Biliyor musun bunu çok merak ediyorum ama öte yandan içimden bir ses merak edecek bir şey yok diyor. Belki de bu ses de artık yıllar öncesinde kalmış küçük İlkay'a aittir. Merak etmiyorum çünkü, bu sefer çünküsü varmış, onun da yıldızları gördüğü için bu kadar çok heyecanlandığını bir şekilde biliyor veya en azından tahmin ediyorum. Bu noktada benim için asıl şaşırtıcı olan bu değil; asıl şaşkınlık verici hissettiğim şey, o zaman da göstermek istemem: Yıldızları. Belki de bir şeye yoğunlaşıp onu incelediğimizde parlayan noktalarını keşfediyoruz. Belki yıldızlar gibi zorlanmadan görmüyoruz bu parlaklığı ama yine de bir şeyi yeterince izlersek, onu görebiliriz. 

Dün yıldızları izlerken biraz hüzünlenmiştim. Bu hüzün, yeryüzüne ait bir hüzündü. Beni mutlu eden bir şeyleri hatırladım ve bu beni çok hüzünlendirdi. Bu hüznün sebebi özlem veya umutsuzluk değildi; evet, anımsadığım şeyler tekti. Tıpkı her yıldızın tek olması gibi. Evrende bir kere meydana gelecek şeyler gibi. Öte yandan yine aynı şekilde, evrende bozulacak, diğer bir ifadeyle değişecek ve değişen şeyler gibiydi de -yani her şey-. Böyle şeyleri sadece kabul edersin. Çünkü bu, hani belki de, sadece varoluştur.

Böyle afili kelimelerle yazmak güzel tabii. Ancak anlaşılmaz biliyorum. İnsan hissederken böyle kelimelerle hissetmez. Oysa yaşadığın sadece böyle kelimelerdir. Üzgünüm veya müjdemi isterim. Dünyaya ait hüzünler belki de böyledir; henüz çok gencim, emin değilim. Ama yine de hissettiğim her üzgün veya müjdeli hüzün aslında çok kıymetli, bunu görüyorum. Böyle düşündüğünde insan eğlenecek noktalar bile bulabiliyor. Bunu da bu gece anladım. Bu gece hissettiğim hüzün gökyüzüne ait bir hüzündü. Ne dediğimi anladığını biliyorum ama belki de sadece Neptünce konuşuyorum ve bu yüzden sen ne dediğimi anladığını bilmiyorsun. Sorun değil, umarım gelecekte ben kendimi anlarım. Çünkü bence, iki hüznü birbirinden ayırmak çok kıymetli. Bunu yapabildiğinde ortaya eğlenecek şeyler çıkabiliyor. 

Bazen bir olay veya kişi canımı sıktığında veya önceden canımın sıkıldığı bir zaman destursuzca zihnime daldığında mimiklerime sahip çıkmam ve onlar da özgürce yüzümde takılırlar. Bunu yaparken pek tabii yalnız olmaya çok dikkat ederim, yoksa mazallah... Bu iş yazı yazmaya benzemez, kişiyi utandırması içten bile olmaz. Her neysem, böyle yaparım işte. Yüz buruşturma seansımın bir noktasında mutlaka gülmeye başlarım çünkü, takdir edersin ki, hem içinde bulunduğum hal o an çok komiktir hem de aslında hiçbir şey sonsuza kadar sinir bozucu olmaz -en azından aynı oranda.- Güldükten sonra da seans biter ve hayata dönüş. Bu olayı illa yıldızlara ve onlardan gelen eğlenceli hüzünsavarlara bağlarsam eğer...

Yazarken yoruldum. Hiçbir şey bu kadar kompleks değildir. İşte tam da bu nedenle, tam da veda ederken, yıldızları görürüm. Sanki daha önce defalarca onları görmemişim gibi heyecanlanırım. Belki de tıpkı küçük İlkay'ın yapmış olduğu gibi 'vaoov' derim. Sonra da biter. Belki başka bir gece bu yine tekrarlanır. His aynıdır, hatta yıldızlar da aynıdır ki bu da ayrıca büyülü bir gerçek ama hadi bu yazının konusu olmasın, ben aynı olmam. Sanırım beni hüzünlendiren buydu. Orta gençlik bunalımına giriyor gibi olmam. Geçen yıllar beni hüzünlendirdi sevgili okurum. Sanırım bunu sana itiraf etmemde bir sakınca yok.

Sevgili okur, hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.

Cadıların Keşfi, Deborah Harkness (Ruhlar Üçlemesi 1 -
Pegasus Yayınları)