Meteor Çiselemesi.

"İlk doğan bebek ilk kez güldüğünde, gülücüğü bin parçaya bölünmüş ve etrafa saçılmış. İşte Wendy, periler böyle ortaya çıkmış." (Peter Pan, J. M. Barrie\ Bilgi Yayınevi, Sayfa 44)

Çocuk kitaplarını okumak kalbime hep farklı bir heyecan verir. Bazı kitaplar böyledir tabii, eline aldığın ilk anda bir sırıtmadır tutar seni. İşte! Fark ettim ki bu sırıtma halini çocuk kitapları pek de çaba harcamadan bana veriyor. Daha kitabı okumadan gelen o tatlı histen bahsediyorum. Hani, tatlı yemeden önce de bazen hissederiz ya, hah işte o hisse çok benzer olan 'o' his. Hisler böyledir değil mi; katman katmandır. Belki de her his aslında bin parçaya bölünüp etrafa saçılır; böylece hiçbiri birbirine benzemez. Aynı his farklı şekillerde seni bulur. Heyecan da böyledir. Bazen kımıl kımıl gelir. Bazen sırıta sırıta. Bazen, pata küte... davullu zurnalı. Bazense sessiz sedasız. Çeşit çeşit gelir. Nereden gelir? Ah şu hormonlarımız. Vay şu beynimiz. Şu bıcırık kalbimiz... İçimiz içimiz içimiz.

Meteor yağmuru olacağını duyduğumda bir tık heyecanlanmıştım. Meteor çiselemesi olduğu günlerde bile aslında çok heyecanlanırım ama ne bileyim, böyle yağmurlu olunca sürprizli olmaz gibi gelmişti. Hiç beklemediğim anda kayan bir meteorla karşılaşmak beni her seferinde, hadi davulsuz olsa da flütlü falan, heyecanlandırır. Aklıma hemen dilek tutmak gelir. Gelirdi yani. Dileğim değil, dilek tutma fikri gelirdi. Oysa son zamanlarda dilek tutayım bari diye düşünmeden ağzımdan dökülüveren bir şeyler var. Geçen gün bununla ilgili bir şey yaşamıştım. Ne düşünüyordum bilmiyorum ama arada dilek de tutuvermişim, bakın şu işe... neyse efenim rastlantı bu ya, tam da o sırada karşımdan bir pırıltı geçti gitti. Meteordan önce dileğim kaymıştı ve bu beni çok heyecanlandırmıştı.

Bu gece dilek sıralamamı değiştirme kararı almıştım. Kendime yeni dilekler buluyordum. Aslında yeni değillerdi ama daha evvel hiç bu şekilde onları görmemiştim. Dilekler de hisler gibi işte. Aynı dilek bile sayısız kere biçim değiştirir. Neden böyle ola ki? Hımmm... Ah şu hormonlarımız. Vay şu beynimiz. Şu bıcırık kalbimiz... İçimiz içimiz içimiz. Tabii bazen de... ah şu sosyal kaygılarımız, vay şu bıcırık egomuz, şu küçük bahanelerimiz... Dışımız dışımız dışımız; da olabilir tabii. Ama bunları es geçelim. Geçtik mi? Birlikte geç-tik. Birlikte... Ne güzel bir kelime değil mi? Birlikte. Sanki, bin parçaya bölünmüş pek çok şeyi toplayabilecek bir kelime gibi. 

Bu gece içimden 'hani meteor yağmuru vardı nerde hani nerde nerde' diye geçiriyordum. Tüm bunlar olurken dilek cümlelerim hazırdı! Sonra bir pırıltı geçti gitti. Sonra bir diğeri. Sanırım bazı şeyler planlı olmuyor. Çeşit çeşit oluyor ve nasıl olacağına kafa yormak yerine eğlenerek yorulmak daha mantıklı görünüyor. Bu benim unuttuğum bir şey. Sanırım eğlenmeyi bilmiyorum. Belki de önce bunu öğr- Ah hayır hayır hayır. Bu da aynı şey! Ne tuhaf değil mi? Bazen en basit şeyler en zor olanları gibi geliyor. Biraz komik. Komik olduğu için de eğlenc-

Güzel bir hafta dilerim.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.