Dolunay.

Yıldızları izlediğim geceler benim için büyülüdür. Ama tek bir çıtın çıkmadığı saatler - belki miyavlar çıkabilir... Hani ninja kedilerin etrafta piti piti dolandığı. O saatlerde her şey ilham doludur. Sokak lambalarının ışığında titreşen sinekler (ah bu pek romantik olmadı sanki neyse), geceyi bölen tek tük araçlar, uzaklardan parlayan yeryüzünün simetrik yıldızları ve nihayet gökyüzünün dağınık yıldızları. Bildiğim yıldız takımı sayısı çok çok çok sınırlıdır; keza malesef gökyüzünü izlediğim açıklıkta görebildiğim kadarı da. Ancak yine de o yıldızlardan resimler çizmeye bayılırım. Bir uçtan öbür uca uzanan titrek noktacıklar.

Yıldızlar benim için eğlencelidir. Onları izlerken gökyüzü daha da kararır ve onlar daha da parlarlar sanki. Tabii eğer sadece ve gerçekten onları izliyorsam, tüm düşüncelerimle. Onlarla konuşmak da keyiflidir. Yıldız falı bile bakarım biliyor musun? Sevgili yıldızlar sevgili yıldızlar bana söyler misiniz bu durum aslında nedir? Bakın, şöyleyse bir meteor kaysın! Ah, kayıyor galiba. Yanılmışım... Sevgili yıldızlar sevgili yıldızlar, sizce yarın şunu mu giysem bunu mu? Şunuysa eğer, bir yıldız kocaman parlasın! Voaa, şu göz mü kırptı ne? Sevgili yıldızlar sevgili yıldızlar... Sizce, ruh eşi diye bir şey var mı?

Bu soruyu sorduğumda yıldızlar suskundu. Tıpkı yeryüzü gibi gökyüzünde de tek bir çıt çıkmıyordu. Bu, kalbimi kırmıştı. Tamam, çok kırmıştı. Üzülmemiştim ama... Ne bileyim işte. Hani çocukken bir şeylere inanırız ve büyüyünce aslında öyle olmadığını anladığımızda bir his duyumsarız ya, onun gibiydi. Sahi, nedir o hissin adı acaba? Hayal kırıklığı? Bu da kulağa biraz dramatik geliyor sanki. Aman bilmiyorum, işte öyle kekremsi bir his. Yıldızlar suskunken böyle hissetmiştim. Etrafta dolunay mı geziniyordu nedir? Önceden dolunay zamanları pek bir hassas olurdum. Sonra kış gelince geçti. Herhalde dolunayı görmediğimden ahahah.

Bu gece de dolunay var. Işığını görüyorum ama kendisi evlerin ardında. Belki uyumadan evvel son bir kez bakarım ve onu görürüm. Dolunayı görmeyi çok severim. Beni neşelendirir. Kocaman bir pinpon topu gibidir bazen tatlı, bazen korkunç, bazen komik, bazen havalı yüzü. Acaba bu ayki ziyaretinde hangi yüzünü takıp gelmiş, merak ettim. Bu ayki ziyaretinde, ve önceki üç beş tanesinde de..., onu karşılamaya gitmedim diye bana küsmüş müdür acaba? Artık onu o kadar da izlemiyorum diye. 

Aslında hiçbir zaman dolunayı uzun uzun izlemem biliyor musun? Onu benim gözümde etkileyici yapan da sanırım bu. Yıldızlarla konuşmak, yıldızlarla susmak bana hep daha ilgi çekici gelir. Evet, dolunay en havalı haliyle ışıldarken bile. Ona geldiğimde ve giderken bakarım. Böylece onu görebilirim; kendimi değil, onu. Yüzündeki tüm lekeleri ve etrafındaki tüm ışık halesiyle; onu. 

Belki de yıldızlar da bu nedenle suskundu. Ah dolunay! Binaların ardından çıktın mı yoksa? Beni etkileme. Yine de... Yıldızlar benim için güzel bir aynadır. Onları izlerken, yaşamı görüyorum gibi hissederim. Bu da ne büyük lafsa. Öte yandan... Belki de pazarlama taktiğini anımsatan sıfatlara ihtiyaç yoktur biriyle bağ kurabilmek için. Biriyle mutlu olabilmek, kendin olabilmek ve pek çok şeyi birlikte öğrenebilmek için. Belki de, biriyle gökyüzünden birlikte atlamaktan da ziyade, aynı gökyüzünün altında birlikte olmaktan mutlu olabilmektir asıl önemli olan.

Sevgili dolunay sevgili dolunay. Sence de bu mantıklı değil mi? Öyleyse... Parla! 

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.