Tüm Duraklar.

Sanat Kitabı/ DK Büyük Fikirler Serisi, Alfa Yayınları.

Takvimde kırmızı kalemle işaretlediğim noktalar var. Minik hatırlatmalar, belki minik duraklar. Şimdi yılın son zamanlarına geldiğimiz şu günlerde hepsinin ardımda kaldığını fark ediyorum. Ne garip yıldı! Ne hissedeceğimi bile bilmiyorum.

Önceden olsa biten yılla sitem ederek vedalaşırdım sanırım. Bunun da insani bir durum olduğunu biliyorum. Oh be kurtuldum gibi. Böyle yıllardan arkamıza bile bakmadan kaçmak isteriz. Veya tam tersini yaparız; o yılı çok sevmişsek eğer, tüm doyamayışımızla kalbimiz arkamıza dönük yürümeyi deneriz. İlk durumu yaşarken ardımızda bıraktığımız yılın boynu bükülür mü, sanmıyorum. Peki bizim başımız yukarı kalkar mı, belki... İşte! Tam da bu nedenle, hadi bağrımıza basmasak da, biten o yıldaki tüm durakları görmenin önemli olduğunu düşünüyorum. Çünkü aksi halde, her ne kadar ilk anlarda bunu fark edemesek de, vedalaşmak zor olabilir. O halde bu durumda ikinci tip vedalar da tehlikelidir. Çünkü sevdiklerimizden de hiç kopmak istemeyiz. Vedalaşmak en sevdiğimiz parçamızı geride bırakmak gibi gelebilir.

Dışarıda yağmur yağıyor. İçeriye gelen ses bir çeşit uğultu gibi. Yağmur taneleri birbirine karışmış sanki, hep bir ağızdan bağırıyorlar. Düşerken çıkardıkları bu ses, çarpış anından sonra başka bir şeye dönüşüyor. Evet evet bildin bildin, bildin değil mi... Toprak kokusuna. Bu kokuyu çok severim. Bir şeyin başka bir şeyi meydana getirmesine en güzel örneklerden bence. Bunun bilimsel bir açıklaması var, bunu ben de biliyorum. Toprak nemliyken açığa çıkan bir bakteri türü bu kokuya sebep oluyormuş. Hadi biz yine işi edebiyata dökersek, yağmur damlalarının toprakla buluştuğu o romantik anda bu bakteriler bir nevi kemancı edasıyla gün yüzüne çıkıp ambiyansı değiştiriyorlarmış.

Kendimi öncelediğim şeyler yaptığım zamanlarda ben de içimdeki durakların ambiyansının değiştiğini düşünüyorum. Bunlar çok minik minik değişiklikler oluyor. Hatta ilk zamanlar fark etmiyorum bile. Bu değişimlerin toplamı olan yeni ruh halim ortama yeni bir şey dahil olmuş gibi hissettiriyor. Bunun ne olduğunu başta isimlendirmek zor. Tıpkı tek tek yağmur damlalarının sesini ayırt edememek gibi. Sonra bir his duyumsuyorum. Toprak kokusu gibi ferahlatan bir his. Huzur gibi değil; çünkü belki ön planda hala gergin olmama neden olan olaylar yaşıyorum. Ama bu his öyle derinden yüzeye ulaşıyor ki sevgili okur, bana yüzeyin de derinliklerin de ne olduğunu anlatıyor sanki. Yüzeydeki her şeyin birer durak olduğunu anlatıyor. İşaretlenmiş birer nokta olduklarını. Elbet önemli olduklarını, elbet koca bir yağışın tek tek parçaları olduklarını... Ama yağışın hepsini oluşturmadıklarını. 

Yağmur sesini seviyorum. Hatta her yağmurun kendine has bir sesi olduğunu düşünüyorum. Bazısı düzenli bir ritim tutturuyor pencere camlarına, bazısı acelesi varmış gibi hızla buluşuyor yeryüzüyle. Bazısı da şimdiki gibi; birbirine sarılmış yağmur taneleriyle uğulduyor yeryüzüne. Ardından toprak kokusunun çıkacağını biliyorum.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

yukarıdaki resmin kısa bir açıklamasını okumak için tıklayabilirsiniz.

Alice Harikalar Diyarında\ Lewis Carroll, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.