Bazı Birçok Şeyler.

Kitap: Beyin Senin Hikayen - David Eagleman
(Domingo Yayınevi)

Başladığım bir işi bitirmekte gerçekten zorluk yaşadığım bir süreçteyim. İşimin arasında verdiğim molalar buradan Antarktika'ya yol olabilecek kadar uzun. Beynim bahaneler üretmeye harcadığı enerjiyi, bitirmem gereken işlere harcasaydı eminim ki çok daha iyi bir zaman yönetimi sağlayabilirdim. Şu anda ismini gerçekten hatırlayamadığım ve bu yazımı asla okumayacağına neredeyse emin olsam da yine de bu nedenle özürlerimi ilettiğim bir bloğu takip ediyordum baya evvel. O bloğun ismini unutsam da bloğun alt başlığını hiç unutmadım. Hatta bu yakındığım erteleme alışkanlığım iş üstündeyken bile bu cümle aklıma gelir: ''Ertelemek yok etmektir.''

Bu sadece yapmakla mükellef olduğum işler için de geçerli değil. Sevdiğim şeyleri yaparken bile bu bahsettiğim sorunu yaşadığımı fark ediyorum. Evet; kitap okurken, film izlerken bile. Gerçi bir süredir film izlemeye ara verdim. Onun yerine 98765421159 youtube videosu izliyor, 45645225 dakika instagramda dolanıyorum... Amaç vicdanımı rahatlatmak. Oysa sadece bir film izlemek eminim ki çok fazla zamanımı yemeyecek ve hatta belki de kafamı boşaltmama yardım edecektir. 

Sorun zamanımın olmaması da değil. Evet, aslında bu erteleme alışkanlığımdan kurtulabilsem zamanım büyük ölçüde dolabilir ama asıl sorunum boş vakitlerimin bile bana yetmemesi. Boş vakitler nasıl daha da boşlaşabilir gerçekten insan hayret ediyor. Oysa hayret edecek bir şey de yok. Her şey apaçık, kabak gibi ortada. Hem de Sindirella'nın arabası gibi. Hadi o arabaya binip yolculuğa çıkalım.

Sorun, nitelik sorunu bence. Burada ''nitelikli zaman''dan kastım basmakalıp cümlelerden oluşan, ''aman ben en dolu insanım'' imalı etkinliklerle dolu olan bir zamanı değerlendirme biçimi değil bu arada. Benim kastettiğim ''nitelik'' bireysel ilgi ve sorumluluklardan meydana gelmiş bir zamanı yönetme biçimi. Mesela hala kitap okuyorum. Aman tahtalara vuralım kasım ayım okuma anlamında ''BENİM İÇİN'' verimli geçmişti. Okuma konusunda bu yıl genel olarak ''KENDİ'' kulvarımda iyiydim bence. Belki sayıca çok fazla okumamışımdır (BENİM değerlendirme biçimimle şekillenmiş çok kitap okuma sayısını kastediyorum elbette) ama her zaman elimde bir şeyler vardı ve okumadım dediğim zaman yaşamadım. Buna rağmen, evet ayaküstü kendimi övmüş olmama rağmen, kitap okuduğum anlardan da tatmin değilim. Bakın burada şu nokta önemli; ben ''okuduğum kitap sayısından tatmin olmuyorum'' demedim, ben ''okuduğum anlardan tatmin olmadım'' dedim. 

Bu gece yine bulduğum 45698774268 bahane sonrasında çalışmama ara verip youtubeda eskiden takip ettiğim youtuberların videolarından izledim ve bu bana nostaljiye benzer bir his hissettirdi. (Şimdi merak eden çıkar mı emin değilim ama çıkarsa diye dipnot geçeyim. Bahsettiğim youtuberlar: Ecmel Soylu, Gizem Olcay, Elif Yalçın. Bu da reklam vermişim gibi oldu, aman neyse.) Özellikle de eskiden Baldanberi kanalında takip ettiğim, şimdilerdeyse bireysel videolar çektiğini gördüğüm Gizem Olcay bana bu yazıyı yazmam için ilham oldu. Aslında ilham doğru kelime mi bundan da emin değilim. Çünkü bu yazıyı yazmayı neredeyse bir ihtiyaç gibi hissettim. Yoksa (bu ve eski) bloğumu düzenli okuyorsan belki fark etmişsindir; yıllardan sonra ilk kez belli günlerde yazı yazıyorum. Yani ayın ve haftanın ilk günü aksatmadan yazdığım bir süreçten geçiyorum. Sanırım bloğum düzenli ve dakik *-* olduğum yegane yer... Ve yine sanırım, tam da bu nedenle yazmak beni ayakta tutuyor. Yoksa aman yoruldum biraz dinleneyim deyip bir köşede televizyon izlerken koltukta uyuyakalmış misali uyuyakalıp kalakalabilirim. Aman o kadar da değil; ama anladın sen. Bir de abartmayı severim. Kelimeleri kafiyeli kılıyor. :)

Bu nedenle de bu yazdığım konuların da içerisinde yer aldığı ve metaforlarla örülü olacak bir yazıyı pazartesi günü yazıp yayınlamayı düşünmüştüm birkaç saniyeliğine. Bu kadar anlık olarak düşünüp bu fikri eledim çünkü hemen ardından şunu düşündüm: Bunlar bugünün düşünceleri ve bugün paylaşmak istiyorum. Gerçekten böyle biliyor musun, bunlar bugünün düşünceleri ve pazartesi bir yazı yazsam bunlardan bahsetmeyebilirdim bile. Bahsedebilirdim de tabi ama bu sadece bir olasılık. 

Burada yazmak dediğim gibi beni ''ayakta'' tutuyor. Çünkü bana sevdiğim şeyleri nasıl da kararlılıkla yapabildiğime dair güç veriyor. Hatta bloğum benim için bir çeşit güvenli bölge gibi. Bu nedenle de yeni bir blogla buradayım ya zaten. Bu yazımı üç kişi falan okuyacak muhtemelen. Veya beş. Bahtı açık bir yazıysa on. Ama hiç kimse okumasa bile yine de yazacağımı biliyorum. Çünkü kendim için yazıyorum. Blogda yazmak beynimin belli başlı düşüncelere odaklanmasına yardımcı oluyor. Beyin sahiden gizemli bir organ. Hayatımızdaki her şeye eli değiyor, her yere eli kolu bacağı uzanıyor. Oysa biz onu başımızda yayılmış yatıyor sanıyoruz. Otomatik programda çalıştığı da oluyor elbet. Ama onun direksiyonuna geçebilmek çok çok önemli. Bunu fark ettiğim için de zihnimi, bedenimi yöneltmek istediğim yerlere odaklıyorum. Bu yazının hikayesinin giriş kısmı da işte budur. Diğer yandan, yazımı kimse okumasa bile evet yazacağım. Ama okuyan kişiler çıkınca ayrıca iyi hissediyorum. Hele de bu kişiler yazımdan kendilerinden parçalar bulduklarını veya yazımın bir cümlesinin dahi onlara iyi geldiğini ya da farklı bir bakış açısı kazandırdığını söylediğinde kendimi çok çok çok iyi hissediyorum. Yazımın bu noktasına kadar gelen sana, yazdığım şeylere değer verdiğin için teşekkür ederim sevgili okur.

Şimdi de gelelim bu yazıyı yazmamın hikayesinin gelişme kısmına. Bahsettiğim youtuberı izlerken eski günlere gittim. Ergenlik yıllarıma. O yıllarda bırakın youtubeda kitaplarla ilgili içerik üreten kişi olmasını, bookstagram diye bir olay bile yoktu. Bloglar vardı, ki okumaya bayılırdım, bir de belki facebook kitap grupları. Bu gruplardan arkadaş bile edinmiştim. Konuşmaya dair açlığımı böyle gideriyordum sanırım. Sonra youtubedaki ilk kitap videoları çekilmeye başladı, ki ne kadar büyülendiğimi, ne kadar heyecanlandığımı çok net hatırlıyorum. Sonradan kitaplarla ilgili içerik üretimi baya arttı tabi, ki bu iyi de bir şey. Özellikle de instagramın popüler olmasıyla okurlar medyada kendilerine daha çok yer edindi. Dediğim gibi bu çok iyi bir şey. Hiçbir şey olmasa bile fikir alışverişinde bulunmak iyidir. Hem, bu sayede başka insanlara da okumakla ilgili heves, farklı keşifler yapma vs imkanı sağlanıyor. Ancak işte, bazı hisler vardır ya; o nostaljik hisler, ilk heyecanlar. İşte bu bahsettiğim videoyu izlerken (o kadar video video dedim, sarı çizmeli Mehmet Ağa gibi havada kaldı. O video bu video  okurlar.) bunu hatırladım. O heyecanı.

Hatırladığım bir diğer şeyse o yıllarda, tabi ergenlik kan deli akıyor :P, sevdiğim şeylere ne kadar çok sahip çıktığımı, bu şeyleri ne kadar dolu dolu yaptığımı hatırladım. Şimdi ne eksik gerçekten anlamlandıramıyorum ama ben şu anda sevdiğim şeyleri yaparken bile sanki bir olmamışlık varmış gibi. Bunu geçmişe dönüş yapıp kendime göz attığım bu bir videoluk kısacık anda fark ettim bu arada. Yoksa içimde kımıl kımıl bir rahatsızlık hayaleti olsa da, üstünde durmayacağımdan veya bu bahsettiğim nostaljik hissi hatırlayamayacağımdan, her şey havada kalacaktı ve ben kımıl kımıl Casper'ımla yaşayacaktım. Şimdiyse vakit, yazımın hikayesinin sonucuna geçme vaktidir!

Bu yazıyı spontane yazdığımı sezmişsindir. Gerçi ben buradaki her yazımı spontane yazarım. Bilinç akışıyla yazıyorum demek doğru bir tanımlama olabilir. Bilinçaltımda ne birikmişse bilincim kelimelere tercüme ediyor ve işte sen ve ben birlikte okuyoruz sonra bunları. Bu heyecan verici bir şey benim için. Sanırım blog yazma nedenlerimden bir diğeri de bu heyecan. Bence insan heyecanlarına sahip çıkmalı. Bak mesela şimdi sana ''eğer yazarsam'' pazartesi günü paylaşacağım yazımda yazmayı şimdilik düşündüğüm bir konudan spoiler vereceğim. Aylar ve hatta yıllardır ertelediğim gölge çalışmasına başladım. Bu aslında uzuuun bir şey değil; ve hayır çizim tekniğinden bahsetmiyorum, psikolojideki gölge çalışması. Neyse efenim 5-6 soru yanıtladım ki bu benim için bir rekor. Genelde iki soru yanıtlayıp sonra dönerim diyorum ve asla dönmüyorum. 

Bu çalışmayı yapmaya ilkbaharda yeniden karar vermiş, yazın yeniden iki soru yanıtlamış ve kışa girdiğimiz bugünlere kadar rafa kaldırmıştım. Benim yanıtlamaya niyet ettiğim sorular işte burada. Başka sorular da bulabilirsin. Pinterestte bile milyon tane gölge çalışmasına dair içerik var. Her neysem efenim, işte buradaki yirmi soruyu yanıtlamaya niyet etmiştim. İlk soruda ''ben, benim gözümde nasıl biriyim?'' diyor. Yazın bu soruyu yanıtlarken çok ilginç bulgular elde etmiştim. Çünkü ben, benim gözümde ben değilmişim. (devamı ''belki'' pazartesiye :) Bu geceyse daha spesifik ve tek özelliğim üstünden gittim. Tutkulu olmak.

Tutkumu kaybetmiştim sanıyorum ki. Ama böyle şeyler zaten içinde bir yerdedir. Böyle şeyleri aramak bence kafandaki gözlüğü aramakla falan eş değer. Yine de arıyoruz işte. Bu gerçeği bulmak da benim için bir çeşit keşifti bu arada. Ama tüm bunlar benim gerçeğim veya daha doğru bir ifadeyle, genel kabullerim; bunun da altını çizeyim. Belki sen benim düşüncelerime katılmıyor olabilirsin. Çünkü her insan biriciktir ve bu yüzden böyle işte.

Bahsettiğim ''nitelik'' olayına ''bir noktaya kadar'' şekil veren de şu bireysel tutku mevzusu bence. Yani elbette zorunluluk ve bunlardan doğan sorumluluklarımız var ama sapla samanı karıştırmanın ve yazıyı bulandırmanın alemi yok. Diyorum ki, gündelik hayatta yaptığımız işlere ne kadar kendimizden parçalar katıyoruz? Ne kadar kendimizi veriyoruz? Sözgelimi yine instagramda gezinelim tamam. Yine youtube bakalım veya benim asla bilmediğim 987654215969 başka farklı farklı sosyal medya uygulamasında veya bilgisayar oyununda vs takılalım falan fişman. Ama bunlarda ''takılırken'' ne kadar kendimizdeyiz? Muhtemelen beynimiz otomatik pilota bağladığından kendimizi aslında çok da kendimiz gibi olmadığımız ama ne komiktir ki çoğu zaman da kendimiz gibi olmadığımızı fark etmediğimiz otomatik eylemlerin içinde buluyoruz.

Mesela bahsettiğim videoyu izlemek bana iyi geldi. Bu ''nitelikli'' bir eylem sayılabilir mi o zaman? Benim kabullerime göre evet. İşte bunu artık başka başka şeylere uyarlayabilirim(z). Birileriyle zaman geçirmek de böyle aslına bakarsanız. Kimlerle nasıl zaman geçiriyorum mesela? Nerede, nasıl zaman geçiriyorum mesela? Beynim hangi düşünceleri otomatiğe bağlamış bozuk plak gibi döndürüyor ve bu düşüncelerle zaman geçiriyorum acaba? Acaba acaba? Mesela işlerim, hobilerim veya değer verdiğim insanlar yerine hangi bahanelerle buluşuyorum acaba?

Hani insan arada kendiyle buluşmalı diyorlar ya; hah işte, bunu her işimize ucundan kıyısından uyarlamak nasıl olurdu ki acaba? Ki bence müthiş olurdu. Yine söylüyorum, elbette sorumluluk, zorunluluk vs var. Ama hani derler ya, işini çok iyi yapıyor, diye. Hah işte, bu insanlar işini nasıl iyi yapıyor olabilir acaba?

Tabi her insanın yoğurt yiyişi farklıdır. Bazısı yoğurt bile sevmez üstelik. O yüzden bunlar bazı insanlara fazla ''duygusal'' bir pencereden bakmak gibi gelebilir. Oysa ben akılcı düşündüğümü düşünüyorum. Çünkü benim tutku tanımım da bu. İhtiras falan değil yani. Veya aklını kaybetmek, peynir ekmeksiz kuru kuru yemek değil. Bence insan tutkulu olduğu şeylere gereken özeni göstermeli. İşte ben sevdiğim şeyleri yaparken bile bunu tam olarak yapmamaya başladığımı fark ettim.

Bence sapla samanı karıştırmazsak ve bu sayede neyi ne zaman yapmamız gerektiğini ve neye karşı neyi tercih ettiğimizi düşünmemize bir dakika izin verirsek, bu bir ''dur bir dakika'' kıvılcımı yakabilir. Sonra da beynimizi buna göre programlayabilir ve yeni alışkanlıklar edinebiliriz diye düşünüyorum.

Sen ne düşünüyorsun sevgili okur?

Hoşça kal.

Ah tabii bir de eksik kalmasın, adettendir:

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.