Aralık.

Kış eşikten geçti bile; ama ben sana bir çiçek uzatıyorum. Bu çiçeği bana küçük kuzenim uzatmıştı. Düşünceli, tatlı bir kız. Bu düşünceli ve tatlı kız, o geçmiş gitmiş anı işte şimdi düşündüğüm tatlı bir ana çevirmiş oldu. Sen de sever misin, sana bir şeyler uzatılmasını; ne tatlıydı diye düşüneceğin bir şeyleri almayı.

Almayı bilmek önemli. Çoğu durumda, hayatımızda olmasını istediğimiz şeyleri almayı bilmediğimizi düşünüyorum. Genelliyor muyum? Belki. Sen biliyorsan şanslısın. Ama bence herkes az veya çok biraz şaşkındır. İstediği bir şeyler ona verilse bile bocalayabilir. Bir şeyleri isteriz. Bazıları pek çok şey(ler)i ister hatta. Taşıyamayacağı kadar çok şeye sahip olmak isteyen insanlar da vardır. Sen nasılsın? Bana söylemene gerek yok. Açgözlü müyüm, tokgözlü müyüm? Bu terslikte bir iş mi var? Yoksa ama hep de işler ters mi?.. Öyle mi? Sahiden böyle mi? Veya böyle mi olmalı? Şöylesi olsa nasıl olurdu demeli mi? Bence tokgözlülük de en az açgözlülük kadar tehlikeli bir alışkanlık.

Bir ters bir düz kazaklar öreceğimiz ve Didem Madak şiirlerinin (işte bir hediye için tıklayabilirsin) sahlep eşliğinde güzel gideceği bir ay aralık. 2024'e kadar aralığın aralıklarından bakalım 2023'e ve hatta belki de ondan öncesine. O yıllarda kimdik? Bence bunu bir fark edelim. Ben her yıl değiştiğimi hissediyorum. Herkes her yıl değişir, bu bir gerçek. Ama ben cidden, her yıl, kökten değiştiğimi ve adeta yavaş yavaş başka birine dönüştüğümü düşünüyorum. Bu değişim hep vardı belki de; ama ben bunu ''almayı'' kabul ettiğimden beri, kendime daha çok değer veriyor, kendime saygı ve sevgiyle yaklaşıyorum.

Dünyaya da sevgiyle bakıyorum. Bunun pratiklerini yapmak önemli. Seninle pek çok Mutluluk Yazısı'nda buluşmuştuk hatırlarsan. O yazılarımda sana güzel bulduğum şeyleri göstermek için içimde bitmek bilmeyen bir heves ve heyecan vardı. Daha önceden de görmüyor muydum sanki dağı taşı çiçeği kediyi kuşu toprağı yıldızı Güneş'i Ay'ı... Daha önce hiç çikolatalı puding yememiş miydim? Birileriyle sohbet ederken gülmemiş miydim? Gözlerimi parlatan bir şeyler bulmamış mıydım? Hepsini yapmıştım. Hepsini yaptığımı idrak da etmiştim. Mutlu da olmuştum. Ama tüm bu mutlulukların kaynağının kendim olduğunu anlayamamıştım.

Küçük mutluluklar edebiyatı yapan biri değilim. Bazı durumlarda bunu samimiyetsiz bile buluyorum itiraf etmeliyim. Hem ''küçük'' yakıştırmasını da komik buluyorum. Kime göre küçük, neye göre küçük? Mesela bence yıldızlar evrendeki eeeeennnn büyük şeyler ve eeeennnn büyük mutlulukları yüreğime dolduruyorlar. Senin doldurmuyorlar mı? O halde neden onlar ''küçük mutluluk'' kategorisinde değerlendirilsin ki? Veya neden insan kendine ait hisleri ''hımmm şu his şu bölmeye, bu his şu bölmeye,'' diye buzdolabı yerleştirir gibi yerleştirsin? Sence de komik değil mi? Komik çünkü hayat bir bütün. Hepsi bir bütün. ''Büyük'' mutluluklar da, ''küçük'' mutluluklar da; işte sadece kocaman bir BEN ediyor.

Sanırım ben sevmeyi seviyorum sevgili okur. Her şeyi sevmiyorum. Ama sevmeyi seviyorum. Çünkü böylece sevdiğim şeyleri seven yanlarımı görüyorum. Böylece, kendimi seviyorum. Geçmişteki, her bir yıldaki, İlkayları da seviyorum. Gelecekte bugünüme bakarken de geçmişimde sevebileceğim bir İlkay bırakmak istiyorum. Hatta hayatımın ana amacı bu diyebilirim.

Sen kendinde gerçekten en çok neyi seviyorsun?

Peki sen geçmişten bugününe ve\ veya gelecekten bugününe seslensen; kendine ne derdin? Kendinde neyi görmek isterdin? Kendinde, benliğinden bahsediyorum, neyi görmezsen pişman hissederdin?

Hoşça kal.

Güzel bir ay dilerim.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.