Anımsamak.

Kışın açık ara en sevdiğim yanı, bacaklarımı battaniyemle karıştırmış dertop olmuş bir şekilde kitabımı okurken yaşadığım farkındalık anında ne kadar da huzurlu hissettiğimi anlama zamanlarını bana yaşatması oluyor. Tabii bu farkındalığa bir yaz gününde de, baharların bir gününde de erişebiliyorum. Ama kışın erişilenin tadı bir başka oluyor. Az evvel yine böyle bir an yaşadım. O an kitabımı yan tarafıma koydum ve öylece uzandım, uzandım ve uzandım. Bir pazar gününden alınabilecek maksimum huzur oranı bu olsa gerek. Böyle anlarda o an içinde bulunduğum zaman dilimi dışında bir şey hissetmiyorum.

Temizlik yaparken de aynısı oluyor. Sana oluyor mu? Temizlik yapmadan evvel kafamda süre hesaplıyorum ve malesef asla belirlediğim zamanda işimi bitiremiyorum. Yine de, özellikle de iş yaparken müzik dinlediğimde, o iş dışında kafamda hiçbir şey kalmıyor. Sadece mekanik hareketler ve tozlara elveda, mis gibi eşyalara merhaba.

Geceleri de genelde kafamda gereksiz pek bir düşünce kalmıyor. Genelde tam tersi olur insanlara sanırım. Geceleri daha farklı bir ruh halinde hissediyorum kendimi. Her şey mümkünmüş gibi gelen bir zaman diliminde hissediyorum. Geceleri hissettiğim kafa yapısını seviyorum. Evet, doğru okudun, hissettiğim yazdım. Hisler mi düşünceleri oluşturur, düşünceler mi hisleri sence? Ben önceden her şeyin düşüncelerden ibaret olduğunu düşünüyordum. Hatta bununla ilgili vaktiyle konuyu evirip çevirip aynı noktaya muhakkak getirdiğim tonla yazı da yazmışımdır.

Zamanın hızı artık beni şaşırtmıyor. Geçmişte ruhsal olarak gerçekten karanlıkta hissettiğim dönemler geçirmiştim. O anlarda bazen yazdım. Kendime yazdım. Ben hep kendime yazdım. Yazmış olmasam öyle hissetmiş olduğumu şu anki halimle net olarak anımsayamam sanırım. Sence anımsamak iyi bir şey mi? Ben önceden hiçbir şeyi unutmamak isterdim. Bu yüzden her hissimi düşünce kütüphaneme sabitlerdim ya da öyle yaptığımı sanırdım. Oysa zamanla beynin güvenilir bir arşiv olmadığını keşfettim. Evet, bilim de bunu zaten söylüyor ama ben kendim de deneyimleyerek bunu keşfettim. Beyin oldukça savunmacı. Kendini korumak için her yola başvuruyor.

Şimdilerde olumlu bir ruh halindeyim. Daha önceden böyle hissedeceğimi düşünemezdim bile biliyor musun? Yine de bir pişmanlığım veya keşkem yok. Üzüldüğüm bir şey de. Hatta aksine, güzel zamanları da hatırlıyorum. Geçmişte o anımı yaşarken göremediğim bazı şeyleri sonradan fark ediyorum. Geçmişteki kendime küçük bir arkadaşımmış gibi bakıyorum. İster on yıl, ister beş yıl, hatta isterse bu yılın başındaki halime. Bu iyi bir şey. Demek ki fark ediyorum. Gelecekte de eğer bugünüme bakabilirsem, yine aynı şeyi düşüneceğimi biliyorum. Küçük bir arkadaş gibi göreceğim kendimi. O bilmiyordu, diyeceğim, ama ben biliyorum. 

Geçmişteki bu halim bana tatlı bile gelecek hatta. Üzüldüğüm anlarımı anımsadığımda kin, öfke, üzüntü, korku, hatta belki kırgınlık bile duymayacağım. Çünkü zaman çoğunu silebilir; bunu keşfedeceğim. Sadece, üzgün anlarımı anımsadığımda kendime sarılmak isteyeceğim; belki, saçlarımı okşamak. Öfkeyle hareket ettiğim anlarımı anımsadığımda, başımı sallayacağım ve bu yaptığımın ne kadar da işe yaramaz olduğunu düşüneceğim. Buna hiç de gerek olmadığını. Aslında öfke maskesine bürünmüş bu hisse tutunmak yerine beni asıl neyin rahatsız ettiğini anlamak için kendime zaman vermem gerektiğini düşüneceğim. Mutlu anlarımı anımsadığımda içimi sıcacık bir his kaplayacak. Kendimle gurur duyacağım. Çünkü mutluluk çok kolay bir yerde duran ama sobelemeyi bazen akıl edemediğim bir şeydi diye düşüneceğim. Utandığım, sıkıldığım ve tam da bu nedenle kendimi rahatlatmak için kendimle dalga geçtiğim zamanları hatırladığımda bu halime güleceğim. Eğlenceli biriymişsin İlkay, diye düşüneceğim.

Ve en çok da seveceğim. Kendimi, güzel hislerimi ve bu hisleri bana veren her şeyi!

Güzel bir hafta dilerim.

Hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.