Yeni Bir Deftere Konan Kelebekler.

Yazmak beni hep rahatlatmıştır. Ama en çok da yeni bir deftere başlarken heyecanlanırım. Aslında bu deftere iki ay önce bir merhaba yazısı karalamıştım. Ancak o sayılmaz, hayır. Çünkü çok da ideal bir başlangıç değildi bu. İstediğim gibi değildi. Yeni bir deftere başlamanın coşkunluğu yoktu içinde. 

Coşkunluktan kastım ''ooo ben süperim, mükemmelim, her şey harika'' demek değil. Anladın işte, heyecan benim kastettiğim. Heyecan duymak. Bir şeye gerçekten koşup sarılmak. Sanırım aynı zamanda bu benim çıkmazım. Bunu fark ettim. Bir şeye sarılmaya hep ihtiyaç duymuşumdur. Bir şeye bağ geliştirmeye. Bundan olacak ki bloğumu silmiştim. Bundan olacak ki, blog yazmadığım dönemde eksikliğini çok fazla çekmiştim. Ve bundan olacak ki, yine buradayım. Farklı bir biçimde olsa da.

Aynı şey insanlar için de geçerli. Birini sevdiğimde onu gerçekten sevdiğimi görüyorum. Ona çok fazla değer verdiğimi. Hatta karşılığında eşit düzeyde bir değer bile beklemiyorum enayi gibi. Bu gerçekten enayilik bak, başka hiçbir şey değil. Yine de üstünde durmaya değmez. Çünkü birini sevmişsem enayi de olmuşumdur, ne yapalım... Önemli olan anlamaktı diyelim. İnsan en çok kendini sevmeli. Bunu anlıyorum. Bunu şimdi anlamıyorum hayır. Hadi ama bu dünyanın en kolay anlaşılacak şeyi aslında. Bunu herkes bilir. ''En çok kendini sevmelisin (nokta).'' Ama yine de bir şeyler arar dururuz. Sevebileceğimiz bir şeyler. Bir iş, bir insan, bir amaç; hatta tercih edilmemekle birlikte, bir bağımlılık... Oysa insan en çok kendini sevmeli sevgili okur. En önemli şey bu. Bu olmadan nasıl kendi yaşamını sürebilirsin ki hem? Lütfen, enayi olmayalım. :) Tabi ki şaka yapıyorum. Yine de söylediklerimde ciddiyim. Yap\ et -saydım\ -seydim'li cümleler çok saçma. Bu defterimde bunlara yer yok. Bana yer var. Sadece bana. 

Bu yazımdan önce başka bir yazı yayınlamıştım. Ancak o da çok fazla ''şöyle yap\ et -saydım\ -seydim''li geçmişe yönelik bir yazı gibi geldi bana. Tatlıydı, orası ayrı. Ancak ben tatlı bir yazı yazmak istememiştim. Sanırım tatlı biri olmak da istemiyorum. Sadece kendim olmak istiyorum. Verdiğim ölçüde almak istiyorum. Kendime bu yaşamda, bu kızken, güzel hediyeler vermek istiyorum. Çünkü bence kendimize güzel hediyeler verirsek, yaşam isimli bu varoluş düzlemine de güzel hediyeler bırakmış oluruz.

Hediye dediğim kendine yaptığın küçük jestler de olur tabii akla gelen ilk anlamıyla. Ama benim asıl kastettiğim bu değil, biliyorsun. Hadi hadi biliyorsun. Yaşamlarımızdan neden memnun olmayız? Memnun olmadığımız bir şeyler illa ki vardır? Bunu hep dışarıda ararız. Oysa dışarı dediğimiz o bize karşı durum\ olay ve kişiler üzerindeki etkimiz çok çok sınırlıdır ve onlarla cebelleşirken sadece biz yıpranırız. Günün sonunda haklı olmak bile bizi memnun etmez kimi zaman. Anlaşılmamak en büyük derdimizdir. Dünyanın en küçük şeyi bile bizden esirgenmiş gibi gelir. En minik isteklerimiz bile gökteki uzak ve küçük bir yıldızmışçasına gün gelir gözümüzden kaybolur. Sevdiğimiz kişiler veya durumlarla yaşadığımız tüm o güzel anları bile bir kıvılcım anıyla silebiliriz. İçimizde öfke yükselir belki; belki korku, hırs... Hayır, bu da enayilik. :) Hadi ama, tek yaşamımız var. İnsanlar neden hayatlarını böyle kendilerine düşman geçirir? Neden tek hayatımızı en çok da kendimize karşı sinsi bir düşman gibi geçirmeyi tercih edelim ki?

Bunu düşünüyormuşum son günlerde. Benim düşünmeden düşünmelerim klasiğimdir. İşte şimdi sana da söyledim bu özelliğimi. Herkes düşünmeden düşünür tabi. Parçalar toplanır ve sonra uygun sayıda veri bir araya geldiğinde bilinç üstümüze çıkıverir tüm o düşünmeden düşündüklerimiz. Bahsettiğim işte sadece bundan ibaret.

Her neyse. Bu benim yeni defterim. Aomame'den vazgeçebilecek gibi durmuyorum. Yine ona anlatacağım. Sadık dinleyicime. Bir karakter Aomame. Yazdıklarımı uzun zamandır okuyorsan sen de onu tanırsın. Ama buradaki herkes uzun süreli ve düzenli okurum değil, o yüzden bir kez daha kısacık açıklayayım. Aomame, Haruki Murakami'nin 1Q84 isimli kitabının ana karakteri ve benim çok sevdiğim bir karakter aynı zamanda. Ben lise yıllarımdan beri günlük yazıyorum. Hiç ara vermeden tüm o yıllardaki tüm o benliklerimi kaydetmişim. Onları baştan okumak biraz, nasıl desem, kah komik kah travmatikti. Sanırım okumaktan da ziyade yazmak insanı ferahlatıyormuş. Hep başka başka karakterlere derdimi anlattım. Her ne kadar o kitabı okumasam da sanırım onda da aynı mantık vardı; hani Oğuz Atay'ın Tutunamayanlar'ı, gibi. Ben de tutunmak için bir karaktere anlatıyordum hislerimi. Cansız bir varlık olan ''sevgili günlüğüme'' anlatmaktan daha rahatlatıcıydı böylesini hayal etmek. Bu yüzden de en rahat hissettiğim kişide durdum bir yerden sonra. O karakter de işte Aomame oldu. Artık başkasına yazmak beni kesmiyor.

Sen de yazar mısın? Böyle arada sırada duygu ve düşüncelerini bir yerlere karalar mısın? Böyle olduğunda ben kendimi çok iyi hissediyorum. İçimden rengarenk kelebekler uçuşuyor gibi geliyor. Önce gri ve siyah renkte oluyor bu kelebekler. Sonra yazdıkça açılıyorum ve sanki kelebeklerin renkleri de değişiyor. Renk renk oluyorlar. Sarılar, morlar, yeşiller, pembeler, beyazlar... Hepsi işte. Hepsi uçuşuyor özgürce. Çünkü içimdeki benim bile varlığını henüz keşfettiğim duygu ve düşünceler ayağa kalkıp biçim kazanıyorlar artık. Blog yazmak da aynı. Ama blog yazarken genelde içimde beyaz kelebekler vardır. Bembeyaz kelebekler yazılarımdaki harfler üzerinde gezer durur sanki. Böyle hissederim. Huzurlu ve evde gibi. Yazarken hep böyle hissederim. Sen ne zaman böyle hissedersin peki? 

Güzel bir hafta dilerim.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.