Yıldızlar.

Bulutlar usul usul kayıp giderlerken, seni görmeye çalışıyorum. Hava sandığım kadar keskin değil ama sivri uçlarını çok geçmeden hissetmeye başlıyorum. Suyun kaynama sesini duymadan seni bulmak istiyorum. Seni bulmak ve sana fısıldamak. Seni bulamıyorum; yine de fısıldıyorum. Usulca ve kendime. Nerede bu yıldız! Sonra gecenin gri efektli beyaz kütlelerinin arasından biri parlıyor, ardından diğeri. O sen misin ayırt edemiyorum çünkü konumumu değiştirmişim. Seni daha iyi görebilmek içiinn... Seni göremiyorum. İki parlak yıldızı görüyorum ama seni... bilmiyorum. Tam o anda omuzlarım mızıldanmaya başlıyor da onları avutmak istercesine ellerim gecenin keskinliğine atılıyor, omuzlarıma sarılıyor. Sonra bir ses: Su kaydı işte. Sen uzaklardasın. Normalde olduğundan daha uzakta, bir bulutun ardında. Belki de seyahat eden birçok bulutun. Bulutların ardında neler var bilmiyorum, belki de bir yıldız ülkesi... Buradan sadece ikisi, ikisi parlıyor.

Bu, Neptün semalarında beliren yılın son yıldız yazısı. Özellikle de yaz aylarında burada pek çok yazı kaymıştı. Ben gördüm, sen de gördün mü? Bazı yazılarım kayarken, dilek tutardım. Bu nedenle bu yazılarım büyük bir coşkunlukla oradan oraya uçardı sanıyorum ki. Hani bir meteorun kaydığını fark ettiğin ilk anda kalbinde istemsiz bir hızlı atış olur ya, bazı geceler yazı yazmadan evvel bu hisse çok benzer bir his deneyimlerdim. Bir fikir içimde kocaman olurdu. O fikrin belli belirsiz tozlarını kelimelere serperdim. Ortaya yıldızlı bir gökyüzü çıkmadı belki ama; yine de kayan pek çok yazımız oldu, kabul et. Neptün'de meteor şöleni! Sevgili yazarı coşkunluklarını uçuruyor, böylece içinde hevesi parlıyor. Meteorlar kaydığında, geriye ne kalır acaba? Önceden, küçükken, meteor kayışını yıldızların yer değiştirmesi sanırdım. Tabii küçükken sandığım pek çok başka şey daha vardı yıldızlar hakkında. Onların buz gibi oldukları, göründükleri kadar küçük oldukları ve insanları temsil ettikleri gibi fikirler hatırlayabildiklerim arasında bir yerdeler.

Yaz mevsimini en çok bu yüzden severim, bir sürü yıldız parladığı için. İçimde ve dışımda; en azından geceleri. Kışın da yıldızlar parlar tabii, onları gördüğüm de olur. Bazen bulut kütlelerinin arasından belli belirsiz birkaçını, bazense keskin soğuğun verdiği istek kadarını. Yıldızlar benim için mektup gönderilecek yerlerdir. Bu yüzden yılın her mevsiminde parlamaları, içimde ve dışımda, benim için büyük bir şanstır. Büyüdükçe bu isteğimi kaybedeceğimi sanmıştım. Bu özelliğimi kaybetmeyeceğimin farkındaydım da... istek başka bir şey. Yıllar içinde iç ses mektuplarımın içeriği değişti tabii. Daha savruk kelimelerden oluşmaya başladılar misal. Daha çabuk, daha sabırsız. Daha kısa. Yıldızlar bu mektupları açabilselerdi belki de üzülürlerdi. Çünkü herkes, özenli bir mektup almak ister; itiraf et!

Yıldızlara bir mektup gönderecek olsan, ne yazardın? 

''Sevgili yıldızlar. Görüşmeyeli uzun zaman oldu. Sizleri ihmal ettiğim için özür dilerim. Sizi özledim! Siz hep kalbimdesiniz. Yeni bir yıla adım atarken, dönen bir dünyanın ışıltılı seyircileri sizlere kocaman sarılıyorum. Ah bu soğuk havalarda size sarılmak ne iyi geldi! İçimde parlattığınız her hediye için teşekkür ederim. Hepsi çok kıymetli, çok benimdi. Sevgili yıldızlarım, benim kalbime parlayan yıldızlarım... Mutlu yıllar.''

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.