 |
| Yazar: Jules Renard, Çevirmen: Ebru Erbaş, Yayınevi: Can Yayınları |
Bu kitabı gördüğüm ilk günden beri okumak istemiştim. Bana tanıdığım birini anımsatmıştı Havuçkafa. Zeze'yi. Daha kitabı okumadan ondan hoşlanmıştım. Hatta üstüne az düşünsem ve hayal kursam, severdim bile. Sonra, kitapla bir yerde karşılaştım. Aaaa sen de mi buradaydın Havuçkafa, oldum. Kitabı o gün de alıp okuyamadım. Sonra, bir kütüphane rafında bir daha yolumuz kesişti onunla. Sevdiğin birini ansızın yolda görürsün ya, işte öyle yüzümde güller açtı. Aldım sarıldım kitaba. Bu sefer bir kahve höpürdetmeden bırakmayacaktım. Öyle de yaptım. İki kupa devirdik birlikte. Ama anlaşamadık. Zeze'ye benzemiyormuş Havuçkafa. Tanıdığım diğer yaramaz, afacan, hadi belki hınzır çocuklara da. Belki biraz Hayalperest'in Neftalisine. Ama o kadar nahif değil bizim oğlan. Yine çocuk; çocuk hep çocuk tabi. Ama bilemiyorum. Bu kitap beni çok sinirlendirdi.
Havuçkafa beş kişilik bir ailenin üçüncü ve son çocuğu. Bir abisi ve bir de ablası var. Babası daima meşgul olduğundan ailesine karşı ilgisiz. Annesi ise fazla ilgili, özellikle de Havuçkafa'yla. Abi Felix tembel ve alaycı. Abla Ernestine soğuk ve sinsi. Tabii Havuçkafa'ya göre öyleler. Havuçkafa'nın kızıl saçları, çilli yüzü, sıska bir vücudu var. İsmini görünümünden alıyor. Gerçek ismini ise ailedeki herkes unutmuş. Havuçkafa'nın kendine has bir varlığı yok bu ailede, bir ismi bile yok... Babasıyla ava çıkıyor, hala yaşayan av hayvanlarına son darbeyi indiriyor, geceleri zifiri karanlıkta bahçeyi kolaçan ediyor, az yiyor, kilitlendiği odada altını pisletiyor... Okulda bile sevilmiyor Havuçkafa. Sadece öpülmek istiyor. Biri ona sarılsın istiyor. Ava çıkmaktan nefret ediyor. Daha çok yemek yemek istiyor. Ona iyi davranan tek kişi vaftiz babası ama o da yaşlı ve hep onunla kalamaz. Kendi düşüncelerini söylemediğinde azarlanıyor. Kendi düşüncelerini bulup söylediğinde susturuluyor. Havuçkafa, kimliğini bulmaya çalışıyor ''çocuk haliyle.'' Ama muhtemelen buna fırsat bulamadan büyüyecek. Peki büyüdüğünde nasıl biri olur böyle yetiştirilmiş bir çocuk?
Havuçkafa beni çok üzdü. En azından onun ismini olsun öğrenmek isterdim. Yalnızlık içinde bir kenara sinen, ihmal edilmiş bir çocuk. Keşke her çocuğa sarılan biri olsa. Hiçbir çocuk böyle ilgisizlik, sorumsuzluk ve sevgisizlik içinde büyümek zorunda kalmasa. Bölümleri kısa kısa olduğu için kitabı kısa sürede okudum. Yine de içim rahat değil. Havuçkafa'yı neden daha detaylı tanıyamadığımızı anlayabiliyorum. Çünkü ailesi bu kadarına izin verdi ona. O da kendini yazarın bize onu tanıttığı kadar tanıyor, ondan. Yine de, işte, onun iç dünyasını keşfetmek isterdim. Öfkesini, hüznünü, sevincini. Her şeyi yüzeysel ve göstermelik yaşayan bir ailenin görünmeyenleriyle anlatılan öyküsü aynı zamanda Havuçkafa. Ayrıca kitabın yazarı Jules Renard'ın çocukluğuna dair otobiyografik özellikler de taşıyan bir kitapmış. Bu da kitabı asıl ilginç yapan durum bence.
Hoşça ve kitaplarla kalın.
ALINTILAR
''Alıştı bunlara o ve insan bir şeye alışınca, o şey artık hiç de komik olmuyor.'' (Sayfa 23)
''Neyi sevip neyi sevmediğini böyle dayatırlar ona.'' (Sayfa 29)
''Havuçkafa inciniyor, neler becerebileceğini gösterecek onlara.'' (Sayfa 46)
''Ne zaman aile bir araya toplansa suratlar asılıyor.'' (Sayfa 48)
''Kar yağıyor. Doğru düzgün bir yılbaşı için karın yağması gerekir.'' (Sayfa 82)
''Ama Ağabey Felix ve Abla Ernestine ondan hızlı davrandılar ve ailenin okşayışlarını paylaşıyorlar. Havuçkafa geldiğinde ona neredeyse hiç kalmamış oluyor.'' (Sayfa 86)
''Havuçkafa tatile gelmiş olmasından öyle mutlu ki ağlıyor. O hep böyledir zaten, genellikle olmayacak tepkiler verir.'' (Sayfa 87)
''İstediği zaman kendini gösteriyor ama her zaman istemiyor.'' (Sayfa 104)
''Korkmayı düşünseydi korkardı ama artık düşünmüyor bunu.'' (Sayfa 175)
"Hayatın hakkında bir karar verecek yaşa geldin. Ne yapacaksın bakalım?"
"Ne? Yine mi bir şey yapacağız?" diyor Ağabey Felix. (Sayfa 193)
Not: Bu kitap yorumu yazısı reklam değildir, kitap önerisidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder