Konuşan Bulutlar.

Kitap: Kör Baykuş - Sadık Hidayet (YKY)

Artık o kadar da sık beni ne mutlu eder diye düşünmüyorum. Endişelenme, kendimi kötü hissettiğimden değil. Tabi bu durum ilk başta kulağa çok da sağlıklı gelmiyor. Neticede insan hisseder. İnsan, kendini iyi hissetmek ister. Bunun için düşünür düşünür. İster isteyerek, ister istemeden; insan hep düşünür. Kendini mutlu edeceği yolları bulmak ister. Çoğu durumda aradığını sanarak bakınır. Bazı durumlardaysa gerçekten arar. Bazen el yordamıyla, bazen planlarla. Bazense hibrit bir şekilde. Yine de ben düşünmüyorum işte. Bir süredir bu konuda düşünmediğimi fark ettim. İşin komik yanı, bunu yine bulutlarla göz göze geldiğim bir anda fark ettim. 

Gökyüzü sanki kalbimle konuşuyor gibi geliyor bazen bana. Benimle değil hayır, kalbimle. Ama bunda da düşünülmesi gereken şeyler var. Bu ikiliği oluşturan nedir ki? Ben ve kalbim. İkisi aynı şey değil mi sonuçta? Biri, diğerini kapsıyor. Kapsıyor mu? Bir şeyi kapsayan diğer şey, kapsadığı şeyle bir bütün değil midir? Olmalı mıdır, yoksa olmamalı mı? Bütün mesele bundan mı ibarettir? Yoksa meseleleri mesele etmemek ana mesele midir?

Burada tabi kan pompalayan bir organı kastetmiyorum. Onun atışını hissetmeyi kastediyorum. Kalp ile yürek eş anlamlı mıdır? Kalbi yürek yapan bu his midir? Kalbin kalp olduğunu fark etmek, onu yürekleştirir mi? Aradaki köprü, beyin midir? Beynin algıladığı hisleri anlamlandırdığı ölçüde kendimiz oluyoruz sanırım. Tabi bazen hatalı çeviriler olabiliyor. Bence beyin bir simultane çevirmeni. Anında çeviri yapıyor. Bu nedenle bazen başta çevirdiği şey sondakiyle değişkenlik gösterebiliyor. Hislerimizi olumsuz tanımlamaya başlayıp olumluya döndüğümüz olabiliyor. Veya tam tersi. Veya hiçbiri. Hiçbiri? Bu imkansız, biliyorum. Bana da bulutlar söyledi. Aheste aheste gezinirlerken. Pişşşt, dediler; ve işte hikaye bundan ibaret. 

Metrodan yukarı çıkarken kafamı kaldırıp gökyüzünü izlemeyi çok seviyorum. Özellikle de bulutlar seyahat ediyorlarsa, değmeyin o hisse. Çevrilmiş hisler içinde en sevdiklerimden birisi de bu biliyor musun? Güzel bir şeyi beklentisizce izlerken oluşan o his. Beynimin düşüncelere çevirdiği hisler arasında başı çekiyor. Ya da düşünceleri hislere çevirdikleri arasında. İkisi birbirine karışıyor. Dış dünyada gördüklerimizi durmadan anlamlandırıyoruz. Ben çocukluğumdan itibaren hep çift yönlü çeviri yapmaya çalışmışımdır. Evet, diye düşünür beynim, bak, dünya sana bunları söylüyor İlkay. Sonra da dünyaya döner, ona bak demez tabi, sadece döner ve benim söylediklerimi dünyaya yansıtır. Bu herkes için böyledir, o ayrı. Bunu bazen fark ederiz, bazen etmeyiz. Dünya bizi, biz dünyayı şekillendiririz. Kendi dünyamızı. 

Ben bunu çocukken bile fark ederdim. Bu yüzden çarpı iki üç beş on kat suçluyum. Fark etmesem belki kabahatimin bir özrü olabilir. Ama yine de bunu büyütmemeli biliyorum. Belki de bu yüzden düşünmeyi bıraktığımı sanma yanılgısına kapılmayı ummuşumdur. Yani işte biliyorsun, beni ne mutlu eder doşonmoyorom. İyi düşünme, beynin düşünür. :) Olay bundan ibaret işte. Bana da bulutlar söyledi. Yürüyen merdiven beni yukarı çıkarırken başımı kaldırdım. Gökyüzü ikiye bölünmüş gibiydi. Bir yanı kalın bulut kütleleriyle kaplıydı. Diğer yanında bulutlar birbirlerine az çekilin nefes alalım diyerek parçalanmış ayrı ayrı seyahat ediyorlardı. Vaov, diye düşündüm. Onlar da bana pışşşttt, dediler. Bu ''pışşşt''ın anlamı, ''bizi seviyorsun''du, bu kesin. 

Beni sevdiğim şeyler mutlu ediyor sevgili okur. Güzel bulduğum şeyleri seviyorum ve bu şeyler beni mutlu ediyor. Sanırım benim kalbimi yüreğe çeviren anahtar bu.

Peki seninki ne?

Hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.