Dönen Dünya.

Yolculukları çok severim. Hele de gün batımına karşı olanları. Yol kayıp giderken diğer her şey de hareket halindedir. O an sanki ben değil de, diğer her şey geçip gidiyor gibi hissederim. Bu bana çok hoş gelir. Gözlerimle hepsini yakalamak isterim. Bir çeşit yakalambaç oynamak gibi.

On yaşında olmayı seviyorum. Çocuklarla bir aradayken on yaşında gibi davranmayı yani. Onlarla konuşmak keyifli. Çünkü her şeyin gerçek anlamını kullanıyorlar. Saçma olan şeyleri saçma olarak görüyorlar. Hiçbir şeye asla kılıf bulmazlar. Yaş ne kadar küçükse, bu yetenek o kadar büyüktür tabi. Ama ben en fazla on yaş civarına inebiliyorum. Yaptığım en eğlenceli ve ufuk açıcı sohbetler çocuklarla yaptıklarım oluyor. Oysa kendi on yaşımı hiç hatırlamıyorum. Yani işte, bedenimin ve zihnimin gerçekten on yaşında olduğu zamanları. Nasıl bir çocuktum hatırlamıyorum. Hatta bazen bazı şeyleri başkası yaşamış gibi hissediyorum. Oysa hafızam da kuvvetlidir bilirsin. Çoğu şeyi hatırlarım. Ansiklopedi gibiyimdir; hepsini kronolojik olarak sıralayabilirim bilenem. Ama yine de, bazen yabancılaşıyorum işte. Tıpkı tekerleklerin altından kayıp giden yollar gibi geliyor anılarım bana. Onlarla yakalambaç oynadığım uzun bir dönem de yaşamıştım. Ancak sanırım bu oyundan sıkıldım. Her şey sıkılmamla başladı zaten. Böylece başka bir şeyler yapmayı akıl edebildim.

Peki yıldızları izlemeyi sever misin? Gözünü onlara uzun süre dikersen oldukları yerde döndüklerini görmeye başlıyorsun. En olmadı böyle böyle böyle ileri geri sallanıyorlar. Küçükken etrafımda dönmeyi severdim. Sonra da bir yere oturur veya uzanır etrafı izlerdim. Böylece dünya dönerdi. Her şey dönerdi. Yıldızlar da dönüyor gibi hissediyorum. Yıldızları izlediğimde hiç yaşımda hissediyorum. Çünkü 5 yaşımda da, 15 yaşımda da, 25 ve hatta olur ya belki 75 yaşımda da aynı şeyleri hissedeceğimi biliyorum.

Yaparken hep aynı şeyleri hissettiğin bir şeyler var mı? Veya izlerken? Ama iyi şeylerden konuşalım. İyi hissettiren şeylerden. Sana kendini ne iyi hissettirir? Ne zamansız hissettirir? Neyi izlerken hiç yaşında olursun? 

Bazen bazı duyu organları birbirine karışır değil mi? En azından edebiyatta karışıyor. Bir bakıyoruz bir karakter gözlerini kocaman açarak neredeyse soluk alıp veriyor. Bir bakıyoruz bir karakter kulaklarıyla hissediyor. Duyu organlarımız bazen duygu dünyamızla paralel ilerlemiyor gibi hissedebiliyoruz. Duygularımız çok geldiğinde hepsi birbirine karışıyor. 

Çoğumuz duygularımızla saklambaç, duyularımızla yakalambaç oynarız. Bense körebe oynuyorum bazen. Bazen de elim sende. Oysa şimdilerde... Aklıma çok eskilerden bir oyun geliyor. Hatırlayamadığım on yaşımdan. Güzellik mi, çirkinlik mi, havuz başında mankenlik mi? Hangisiiiii? Hatırladın mı bu oyunu? Ne güzel oyunlar vardı değil mi? Şimdilerde çocuklar oynamıyor demeyeceğim. Evet, belki daha az oynuyorlar ama yine de bu oyunu en son geçtiğimiz sonbaharın başlangıcında pencereden içeri dolan seslerle duymuştum. 

Oyun nasıl oynanıyordu tam olarak hatırlamıyorum. Her şey bölük pörçük. Belki de googlelamalıyım. Çünkü merak ettim. Sanırım burası, güzel ve çirkin pozların iç içe geçtiği dönen, hep dönen, kah kaçtığımız, kah yakalandığımız, ama hep gözlerimizi sımsıkı yumup göz kapaklarımızın ardından ne çıkacağını merak ettiğimiz masmavi bir Dünya. 

Artık havalar soğudu. Tam da tahmin ettiğim gibi, bir anda. Kendine çok dikkat et.

Bu hafta, dönen dünyayı kabul etmek istiyorum.

Güzel bir hafta dilerim.

Hoşça kal.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.