Gülen Yüz.

Buğulu camlara gülen yüz çizmeye bayılırım. Sen de sever misin bir şeyler çizmeyi? Evin camına, otobüs camına, tren camına?.. Yağmurlu havalar da bir şekilde içimi gülümsetiyor sanırım. Bilmiyorum, evet bazen mızıklanıyorum, evet evet evet, hepsini kabul ediyorum... Ama yine de yağmurlu havaları seviyorum. Bir dakika... Ama ben güneşli havaları da seviyorum! O halde... Sadece birini mi seçmeliydim? İşte, ikisini de seviyorum. 

Güneşli günlerde bir yerlere gülücük kondurmama gerek kalmıyor. Çünkü zaten Güneş'in kendisi gökyüzüne konmuş kocaman bir gülen surat. En çok da bahardan bahara sevimli geliyor bana. Yazın bu gülüş pek bir hinleşiyor. O zaman onu görmemek için kaçıyorum, kaçıyorum. Yazcılar alınmasın... Çünkü yazı da, kışı da seviyorum. Kalbimin bir yanı yaz köşesi, bir yanı kış köşesi... Ama ortadaki baharların her ikisi!

Sonbaharı pek yaşayamadık sanki. Direkt yazdan kışa ışınlanmışız gibi hissediyorum! Tamam tamam biraz abarttım kabul ediyorum. Ama bir küçücük fıçıcık içi çok da dolu olmayan ünlemcik bunlar. Aslında bundan dolayı pek de bir duygu hissetmedim. Hatta aksine, sıcağa sırtını dayamış ılık günlerin uzun sürmesi hoşuma bile gitti. Şimdi havaların soğuması da aynı şekilde. Sıcak, soğuk ve tekrar soğuk ve sıcak. Bu, güzel bir döngü değil mi? Kocaman bir gülen surat gibi.

Sizin oralar kar havasını aldı mı? Burada yağmur yağıyor. Çooook yağıyor. Yağmur damlaları pencerelerin sırtına şap şap vuruyor. Bu sesi seviyorum. Bu his sanki, güzel bir şeyin yakında olduğunu bilmek gibi. Güneş gibi bir his. Hava aydınlıkken Güneş orada mı diye bakmazsın değil mi? Çünkü bilirsin, Güneş oradadır. Onu arayıp özel olarak bulmana gerek yok.

Bugün bir ara masmavi bir gökyüzü bulutların ardından kendini gösterdi. Bu, bir tuvale çizilmiş bir resim gibiydi. Kalın gri bulut kütlelerinin arasından nereden çıkacağı belli olmayan bir mavilik... Ama mavi desem hafif kaçıyor. Böyle güzel bir maviyi çok sık görmüyorum. Neden böyle? Yağmurdan olmalı. Yağmur, yeryüzü gibi gökyüzünü de parlatmış olmalı. Yağmurdan sonra her yer parlar değil mi? Ağaçlar, çimenler veya çalılar, gökyüzü... İnsanlar ve saklanmış gülen yüzlerimiz... Hepsi parlar. 

Yağmurlu havalarda pencere buğularına gülen yüz çizmeyi seviyorum. Bu sanki, bulutların ardına saklanmış masmavi bir gökyüzünü sobelemek gibi. 

Bu hafta bütün gülen yüzleri sobelemek istiyorum. Tüm Güneşlerin kalbimde doğmasını. Hepimizin kalbinde doğmasını.

Güzel bir hafta dilerim.

Hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.