Kasım.

Sonbaharı özledim. Ama o bir türlü gelmiyor. Güneş hala her yanı sıcacık yapıyor. Yemyeşil ağaçların altında yürümek keyifli. Yine de, özledim işte. İnsan ansızın özlüyor. İnsan ansızın neyi özleyeceğini kestiremiyor. Biliyorum, böyle dedim ya, iki güne rüzgar daha bir kuvvetle yanımızdan koşturur; hava gri efektini, bulutlar duygusal hallerini yüzlerine geçirir. O zaman da yazı mı özlerim? Hayır. Üzgünüm yaz, ben senin bir ayağı eylülde bir ayağı ekimde hallerini seviyorum. Malum, mevsimler de kaydı. Eylül artık bir küçük yaz ayı. İsmi hüznü çağrıştırıyor ama kendisi tatlı mı tatlı.

Ekimi hatırlıyorum. Geçmiş ekimlerden bazılarını. Üşüyorum. Üstümde mutlaka bir ceket, hırka. Öğlenleri de aynı serinlikte. Tatlı bir sonbahar ayını anımsıyorum. Nisandan sonraki en sevdiğim ayı. Çünkü ben baharların ortasını severim, tam göbeğini. Baharları doya doya içime çekmek isterim. Oysa bu yıl ekimin de kafası karışıktı. Bana oyuncu bir veda busesi kondurup gidiyor o ayrı. Öpücüğünün kalp çarpıntısı kuru öksürüğümden yankılanıyor.

Kasım deyince aklıma ilkokuldaki mevsimler panosu geliyor. Karlı kışlar şehrime hep uzaktı kabul ediyorum. Ama hani kasım, baharın gerçekten son kısmı. Hani, kardan çocuk dahil tüm çocukların gülümsediği karlı bir kış gününün resmedildiği mevsime bizi daha da yaklaştıran, bir ayağı çoktan kışa adım atmış olan ay. Oysa şimdi hiç öyle hissettirmiyor. Biliyorum daha yaşamadan hükmünü verdim kasıma da. Belki bana alınacak ve vuuuu diye üzerimize rüzgarını koşturacak. Yine de özledim işte. Hayır, koşan rüzgarları değil; buram buram hissedilen bir bahar sonunu.

Her şey zamanında güzel değil mi? Bir şeylerin zamanı kaydığında olmuyor. Bazı şeyler için uygun anlar var. O an kaçtığında yine olur diye düşünüyorsun. Ama işte olmuyor olmuyor. Heyecanlanıyorsun, eylül geldi işte sonbahar diyorsun. Ama üstünde yazlıklarınla ayı bitiriyorsun. Sonra ekim geliyor. Diyorsun işte, şimdi olacak galiba. Oluyor gibi hissediyorsun. Biraz üşüyorsun nihayet. Özlediğin o his sana değip geçiyor. Sonra bir bakıyorsun yine tam olarak yazlıklarını kaldıramamışsın. Sonra kasım geliyor. Bu sefer... Diyecek oluyorsun. Bu sefer sahiden de gelecek o özlediğin mevsim biliyorsun. Ama onu iki ay beklemişsin. Artık geleceğini bilsen bile hevesin sönmüş. Zaten sonbahar da kısa sürecek belli, diyorsun. Bir anda kışa geçeceğiz. İstediğim bu değildi. İstediğin bu veya değil; sen baştan kendini zaten hazırlıyorsun. Beklemek istemediğin için. Hani gerçekten de bir anda kışa girsen, rahatlayacaksın bile. Çünkü heyecanlanmak da gözünü korkutuyor. Kısacık bir yaprak dökümü anını izlemek, kısacık hayatında kaç kez başına gelir? Kaç sonbahar gördün, kaç sonbahar daha göreceksin? Biliyor musun, hayır.

Gördüğümüz güzel şeyler ne kıymetli değil mi? Dün gece ansızın dolunayı gördüm. Aslında biraz küçülmüştü ama hala bir pinpon topu olarak gökyüzünde asılıydı. Çevresindeki gece bulutları bilinmeyen bir ülkenin haritasını çıkarır gibi parça parça her yandaydı. Onların ardından bir görünüp bir kaybolan Ay, sanki Neverland'ın işaret feneri gibiydi. Vaov, denilecek kısa bir şaşkınlık anı. Güzel şeyler beni bazen şaşırtıyor. Neden bilmiyorum. 

Bu sıralar gerginim. Kendimi gece bulutları gibi hissediyorum. Yine de Ay'ın ışığı orada biliyorum. Ay'ı ve böyle basit şeyleri gördüğümde hala heyecanlanıyor olmayı seviyorum. Çünkü bana benim işaret fenerim de bu gibi geliyor. Bu his benimle oldukça kaybolmazmışım gibi. Tabii, gibiyle biten cümlelere güven olmaz. Ama ben parçalı bulutlara ve ışıl ışıl bir Ay'ın güzelliğinin verdiği heyecana güveniyorum. 

Bu ay, heyecanlanmak istiyorum. Ama güzel bir heyecan olsun bu. Gergin değil. İçimi ısıtan bir heyecanı hissetmek istiyorum.

Herkese güzel bir ay diliyorum.

Hoşça kalın.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.