Uçan Denizanasının Tüm Halleri.

Uzun zamandır hayal kurmuyorum. Sanki elimden bazı bağlar kayıp gidiyor gibi hissediyorum. Bu, bir kayığın denize açılması gibi. Bir kayığın denize açılmasıyla, bir geminin denize açılması aynı mıdır? Kayık için deniz, özellikle de ay ışığında, kocaman bir okyanus gibi görünüyordur sanırım. Bir gemi nispeten daha rahat olabilir. Onun daha çok yolcusu, daha çok şamatası olur; dikkati dağılır. Ama kayık küçüktür, kaç kişi onunla birliktedir? Aslında sadece denize odaklanmak da güzel olmalı. Bazen eğer kayık kıyıya iyi bağlanmamışsa, üzerinde hiç yolcu olmasa bile gevşek iplerinden sıyrılıp kendi kendine kayıp gidebilir. Usulca, ay ışığının aydınlattığı lacivert yolda. Deniz yolculuğu kafa karıştırıcı. Malum, yol her yanda.

Havalar hala sıcak diye kem küm ettim ama bu havaları seviyorum. Ne giyeceğim şimdi diye düşünmek kafamı karıştırıyor orası ayrı ama güneşi hissetmek güzel. Son yıllarda en çok böyle havaları seviyorum. Güneşli ve bulutlu, masmavi havaları. Yağmurları da seviyorum tabi; ama maviliğe geçit vermeyen göğü kaplamış gri bulutlar, sanki gökyüzünü baskılıyor gibi geliyor bana. Sonra da içimi baskılıyorlar. Hem, böyle sıkışık tepişik üst üste binmiş bulutlar da pek bir sıkılgan görünüyorlar. Eminim onlar da mavi gökyüzünde bir o yana bir o yana koşmak isterlerdi.

Bulutların dağılması ilginç. Bu sabah kahvaltı ederken uçan bir denizanası görmüştüm. Ciddiyim, gökyüzünde yüzüyordu. Onu sana da göstermek isterdim ama o an yemek yemeyi tercih ettim üzgünüm. Sonra da zaten denizanası şekil değiştirdi ve puf, başka bir şeye dönüşe dönüşe kadrajımdan çıktı. Gökyüzünü gözlemlemek çok eğlenceli. Böyle bir iş olsaydı sanırım en iyisi ben olurdum. Aaaa bak neyi fark ettim, aslında hayal kurmuşum sanki. Bir şeylere bakıp hikayeler uydurmak hayal kurma kapsamına girer mi sence sevgili okur? Böyle yapa yapa kendi hayatımızdan da hayaller biçebilir miyiz? Uçan denizanaları bize bilgece öğretiler sunar mı? Yoksa bize bir şeyleri mi hatırlatırlar yalnızca? Yalnızca? Ne küçümseyici bir ifade gibi geldi iç sesime şimdi bu kelime. Bir şeyin yalnızcalık taşıması, tek bir durumu anlatması, onu daha değersiz mi yapar? Ah, yine konuyu dağıtıyorum pardon... Ne diyordum? Uçan denizanasından öğrendiğim bir şey var... (sürpriz yumurtaaa :) -tıkla yani işte- Varmış yani. Bak, sana anlatırken duydum onun sesini de. Sen de duydun mu, kelimelerin arasından fısıltılar yükseliyor. 

Bulutlar istedikleri şeye dönüşebiliyorlar gök okyanusunda yüzerlerken. Denizanası bunun öncesinde belki de Van Gölü canavarı falandı. Bilemeyiz. Sonrasında kırık bir kalbe dönüşmüştü. Sonrasında iki parçaya bölünmüş bir su damlasına. Ah evet doğru okudun. İki parçaya bölünmüş bir su damlası. İki su damlası bir zamanlar bir su damlası olabilir. Sonra onlar da bölünürler ve işte üç dört beş on... Kalabalık olurlar. Tek bir denizanası bir sürü şey olur gökyüzünde yol alırken. Tıpkı çözülen gevşek iplerini peşinden sürükleye sürükleye ay ışığında ilerleyen bir kayık gibi, gökyüzünde dağıla dağıla ilerleyen başka şekiller olmuştu denizanası da. Belki de onun fotoğrafını çekmemiş olmam daha isabetli olmuştur ne dersin? Böylece sadece onu değil; onun tüm hallerini görebildik. Beraberce.

Sen nasılsın?

Güzel bir hafta dilerim.

Hoşça kalın.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.