Uçucu Limon Çekirdekleri.

Bu sıralar tez konumu netleştirmeye çalışıyorum. Aklımda bazı fikirler vardı var olmasına ama onu netleştirmek gözümde büyüyor, büyüyor ve büyüyordu. Hala daha net değil ve bu konuyu danışmanımla konuşmalıyım ama her şey gözümde büyüyor, büyüyor ve büyüyor. Sanırım bir şeyleri sevme ve benlik gibi hissettirmesi olayına karşı hep fazla peşin hükümlüyüm. Bana mükemmel şekilde uyacak bir konuyu çalışmak istiyorum sanki işler böyle yürüyormuş gibi. İşlerin böyle yürümediğini fark ettiğimde de cenin pozisyonuna geçmek kolayıma geliyor. Oysa yaşam güzel. Doğmak güzel. Her yeni günde yeniden doğuyoruz. Böyle hissediyorum. 

Bazen, gözlerimi ilk açtığımda dışarı bakarım. Geçen gün de böyle yaptım. Tam tepemden olmasa da -tabii çünkü pencere yan tarafımda kalmış oluyor *-*- biraz sağımdan bulutlar geçiyordu. Sen de fark ediyor musun; bir kalın, belirgin şekilli bulutlar var, bir de incecik, tüy gibi uçucu bulutlar. İşte bu bulutlar ikinci kategoridendi. Tüy gibilerdi, çok hafif. Çok güzel.

Yine böyle bir anımda olacak, bir ses kaydı alıp kendime atmışım. Taaa mart ayından bir kayıt. O zaman tabi başka bir isimle buradaydım. Sanırım o an gördüklerimi sana da anlatmak için sıcağı sıcağına duygularımı ifade etmişim. Tabi o hisleri ve manzarayı seninle paylaşmak nasip olmadı. Ama şimdi kendi sesimi dinlemek garipti. O an'ı bile hatırlamıyorum. Ne kadar tarif edersem edeyim ''evet evet bildim bildim, evet evet öyleydi o zaman gördüklerim'' vs diyemedim. Yine de sesim öyle canlıydı ki, kendimi dinlemek bana iyi geldi. Ses kayıtlarında sesimin böyle hoş çıkabileceğini düşünmezdim. Kayıtlarda ve kameralarda her şey daha kötüdür... En azından ben sanırım pek fotojenik ve ses kaydı jenik değilim ve tabii videojenik de. Daha çok aynajenik ve retinajeniğimdir. Ancak aradan zaman geçtiğinde yanıldığımı ve aslında fotojenik, videojenik ve aynı zamanda işte ses kaydı jenik de olduğumu fark ediyorum. 

Geçtiğimiz aylarda sevdiğim bir arkadaşımla aramız limonileşmişti. Bu limonileşmenin nedenini konuştuğumuzda ortaya limonların çekirdekleri de çıktı ve hiçbir şey tat vermez oldu. Bunu o kadar da umursamadığımı düşünüyordum ama öyle değildi. Çoğu zaman o kadar da umursamasam da, onu o kadar da umursuyordum çünkü. Ama konuşmak her zaman için iyidir. En azından limon çekirdeklerinin nereye düştüğünü bilirsin. O yemeğin yenilecek durumda olup olmadığını da. 

Önceden sorunları hep halı altına süpürürdüm. Biriyle sorun mu yaşadım; ama ağzımızın tadı kaçmasın Ali Rıza Bey... Tabii benim biriyle sorun yaşamam da zor. Çünkü sorunlar nerede, halı altında. :) Böyle böyle bitti çoğu ikili ilişkim. Çok sevdiğimi düşündüğüm bazı arkadaşlıklarım falan. Bittiğini bile anlamadan. Bir noktada illa kırılma yaşıyorsun. Sonra inceldiği yerden kopuyor. Ben genelde inceldiğini kabul edemezdim. Çünkü zaten biriyle aynı ipi tutmayı kabul etmek bile benim için özel bir şeydi. Bir de o ip incelmiş mi... Nasıl olur? Nasıl kopar? Kopamaz!

Sanırım bir şeyleri sevmeye yanlış açıdan önem vermişim. Bunu en çok kendimi sevmeye başladığımda fark ettim. Sevgi sadece aynı ipi tutma olayı değilmiş, bu da var tabi. Bu arada bahsettiğim arkadaşımla aramız iyi. Çünkü onunla aynı ipi tutmuyoruz. İki farklı ipten bir örgü yaptık yıllar içinde. Birini sevmek budur. Ya nedir? Kendinden bir şeyler vermek. Onun da kendinden bir şeyler vermesi. Ve sonra da bunların zamanın salınımıyla iç içe geçip bir bağ oluşturması. Böyle olduğunda bir şeyleri konuşmak daha kolaymış. Bir şeyleri konuşmak hep kolaydır. Nettir çünkü. Net olmayan hiçbir şeyi sevmem ve artık hayatımda net olmayan hiçbir şeyi istemiyorum. Bu nedenle de korktuğum şeyleri, sevebileceğim şeylere dönüştürmeye karar verdim. Sevemeyeceğim şeyleri, korktuğum şeylere dönüştürmeye de son verdim. İşte bu sırrı da sana ver-dim dim. Şşşşşş, aramızda.

Akşam ve geceler ve sabahlar artık serin. Hatta soğuk. Öğlenlerin sıcak olması kafamı karıştırıyor. Senin yaşadığın yerde havalar nasıl? Sonbaharı hissediyor musun?

Hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.