Bazı doğum günleri.

On sekizinci doğum günümde gergindim. Düşünsene reşit oluyorsun, voooaaa. Bir gün insanın hayatında ne kadar fark ettirebilir ki? Ama bu bir gün sanki sınır gibi gelmişti bana. Hop çocuk kabul ediliyorsun, hop yetişkin. Ne sanmıştım bilmiyorum bile değil, çünkü bir şey sanamamıştım ama ''yetişkin'' kabul edilme ve söz hakkının sadece kendi elinde bulunacağını bilme hali hem güvende, hem de tedirgin hissettirmişti bana kendimi. Neticede ben, büyümek için can atan bir kız olmuştum hep. Ne yani, o gün gelmiş miydi? Şu bir günlük sınırdan adım attığım anda, sahiden de büyüyecek miydim?

On sekizinci yaş günümün gününde ne yaşadım hatırlamıyorum. Eminim arkadaşlarım ''iyi ki doğdun İlkaayyy'' demişlerdir. Yine de eve geldiğimde matematik sınavına çalışmıştım... Arkadaşlarımla kutlamış mıydım hatırlamıyorum. En azından en bff'mle? Vallahi hatırlamıyorum. Benim bu hafızam da ne ilginç. En sıradan şeyleri anımsarım ama bazı sıradan şeyleri de hatırlayamam işte. O günü beynim silmiş, akşamı kalmış. Gerçi o da bölük pörçük. Kendime pasta almıştım. Marketten bile almış olabilirim ahahah. Yeni yıl yeni geçmişti. Yeni yılda zaten pasta yemiş olmalıyım. E ama doğum günüsü? Bari kendim yapsaydım? Vallahi hatırlamı-

Ev halkının işleri vardı. Sanırım kimse yoktu ve artık reşit miydim mi? Sanırım dilek bile dilememiştim. Zaten dilek dilemediğim doğum günlerimi hatırlamam. Yine de buna bir istisnam var. Yani... dilek dilemediğim halde hatırladığım bir doğum günüm var. Bir yıl sonrası. On dokuzuncu yaş günüm. O sıralar kışlar kış gibiydi İzmir'de. Sanırsın 20 yıl öncesinden bahsediyorum ahahah. Ama o zaman daha distopik evrene adım atmamıştık da. Her şeyin güzel olacağına, pembe filleri göreceğimize* dair umutlarımız vardı sanki. Benim hala var tabi ama sallantılı. O günse yoktu. Evet on dokuzuncu yaşıma girdiğim günde.

Üniversitedeyken uyku bozukluğum vardı. Sanki şimdi yok mu mu? Ama o zaman daha fena. Bir de üstümde bir bezginlik. Bölüm mü değiştirsem mi, neden İzmir'i yazdım ki?.. Bir sürü şey! Bölümümü severdim bu arada ama işte, alternatif kaçış yolları! Tabi ki sadece araştırdım, eylem icraat yok. Belki de böylesi hayırlı olmuştur, ki artık bin yıl geçmiş gibi o günden bu güne. Her neyse! O gün de, yani 19. doğum günümde, bff'm dışında hiç kimse ama bak hiç ama hiç kimse doğum günümü kutlamamıştı. Bff'm hep ilk kutlayandı o ayrı da, ne bileyim. Başka arkadaşlarım niye kutlamamıştı ki? (Sonradan birinin unuttuğunu öğrenmiştim ahahha, o da komikti ama bu yazının konusu değil).

Benim tabi moralim bozuk. Yok yaaa önemsemem böyle şeyleri desem de bal gibi önemserim. Çünkü ben kimsenin doğum günüsünü unutmam. Beynim gerekli gereksiz bilgiler çöplüğü zaten. Ama benim doğum günümü gerekli gören kimse yok muydu yani? Kırıcı... Bu nedenle eve gidip ağlamayı planlıyordum ahahaha. Hatırlıyorum, dersten çıkmıştık. Biraz beynimizi yoran bir dersti sanırım. Bakma, zordu bizim dersler. Türkçeyi yeniden öğretti bana. O gün de hem yorgun, hem dargınım işte... öyle bir şey ahahha. Bak güldüm, bu eğlenceli bir hikaye çünkü.

Neyse sonra yürüyoruz kırlarda, aman kampüste. Kampüs de nasıl güzel. Gerçi kışın ortasında ne olabilir de, işte ağaçlar falan. Bana kendimi hep harikalar diyarında gibi hissettirir o bahçe. Tabii o gün ayakkabılarıma bakıyorum. Yoksa mazallah... gözüme bir şey kaçar falan. Kızlar da kendi aralarında konuşuyorlar, hiç alakam yok. Dediler sen de gel İlkay. Dedim gelemem. Ama sen de hep oyunbozansın hep ev hep ev yeter. Ben hayır gelemem, onlar evet gel, ben nayır, onlar nevet... Hadi gidelim yeteeer!

Gittik tabi bir yere. Ben biraz açıldım. Şu tesadüfe bakın ki gittiğimiz yerde başka tanıdık insanlarla da karşılaştık. Ben hala çakmıyorum bir şey. Sonra bir anda, ''iyi doğdun İlkay!'' Çok mutlu olmuştum. Çok ama çok mutlu olmuştum. Bana bu kadar değer verdiklerini düşünmüyordum sanırım. Üstelik daha birlikte kaç ay geçirmiştik ki... Üstüne bana okumak istediğimi daha evvel söylediğim kitaplardan hediye etmişlerdi. Nasıl unutmamışlardı, değil mi? Laf arasında söylediğim bir şeye mi dikkat etmişlerdi yani? O gruptan çekirdek grubum dışındaki insanlarla çok da görüşmeyeceğimizi o zaman da biliyordum ama yine de o anın çok değerli kalacağını yazmıştım günlüğüme. İnsanlarla yollarımız ayrılsa bile, yaşanan güzel anların değerinin hiç bitmeyeceğini düşünmüşümdür hep. Hatta şaşırırdım, birileriyle çok mutlu zamanlar yaşayıp sonra kanlı bıçaklı olabilenlere. Çok safım değil mi? Çok masum bir düşünce. Biliyor musun, bunun aksini hiç öğrenmeyeceğim ben. Çünkü ne olursa olsun, değer vermenin çok kıymetli olduğunu düşünüyorum. Kişiler gitse bile, anlar geçse bile, değer vermenin hep kalması gerektiğini düşünüyorum. Hislerine değer vermenin.

Aklıma bu doğum günü sürprizim geldi. Nereden geldi bilmiyorum. Belki de artık üniversite çağına kadar yazılarımı büyütmek istediğim içindir. 25. doğum günüme iki aydan az bir zaman kaldı. 25, bir zamanlar ne büyük bir yaştı! Ama şimdi kendime baktığımda çok da büyük birini görmüyorum. Bedenen zaten pek değişmiyorum o ayrı ahahah. Sanırım bu, evrenin bana bir çeşit ''kıyağı.'' Hayatımın ''en güzel yıllarını'' pek de güzel geçirmedim. Burada suçu hiçbir yere atmıyorum. 24 yaşının son çeyreğinde insan sorumluluk almayı öğrenmiş olmalı. Yine de işte... hala gencim güzelim çıtırım. Ne yani! :) 

Bir de bugün babaannemi hatırladım. Kendisi yaklaşık iki yıl evvel vefat etti. Bundan iki yıl önce son doğum gününde yanına gittiğimizde ne kadar mutlu olduğunu hatırladım ama bunu sana uzun uzun anlatırsam ağlarım o yüzden anlatmayacağım. İyi bir torun oldum mu bilmiyorum. Galiba hayır. Sanırım hayatımda hiçbir şeyi gerçekten iyi bir şekilde yapmadım, belki de yapamadım. Ben hep bir şeyleri tek başıma öğrenmek zorunda kaldım. Bunu kendine acıyan veya yücelten bir yerden söylemiyorum. Sadece gözlemci bakış açısı? :) Bu kadar oldu işte. Sanırım buna da kendine karşı anlayışlı olmak deniyordu? Her neyse!

25. doğum günüme kadar biraz daha büyümeye odaklanayım madem. Sonra da... mumları üflerim.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.