Hayal.

Çocukken büyüklere dair ve büyüklere ait pek bir şeye özenmezdim. Yani en azından hatırlamıyorum. Sadece bir keresinde fondötenin içine düşmüştüm ve hasta oldum da betim benzim attı diye milleti korkutmuştum ahahhaha. 

Yine de hatırladığım bir görüntü var. Özendiğim bir şeye dair. Bu, zihnimde o kadar net ki, bu görüntüyü kendimin yaşadığı bir an kolaylıkla etrafımı kuşatabiliyor. Kendi evinden çıkmışsın, kendi arabana yürüyorsun. Araban küçük ama güzel ve gıcır gıcır. En önemlisi, senin. Arabana binmişsin, elin radyoya gidiyor. Etrafı senin bildiğin ama yolcuların anlamadığı bir dilde, yine de melodisiyle küçük bir kızın gülümsemesine yerleşmiş bir şarkı sarıyor. O küçük kız, her şeyi unutsa da o güzel melodiyi hatırlıyor. Böylece bu hayali kurmak aklına geliyor.

Kendime ait en net hayalim bu sanırım. Evimden çıkmış ağaçlıklı bir yola park edilmiş güzel arabama biniyorum. Emniyet kemerimi pek tabii takıyorum. Elim radyoya gidiyor ve melodisi hoşuma giden bir şarkı arabayı dolduruyor. Neşeyle eşlik ediyorum. Bölük pörçük, bazen uydurmasyon ama çok eğlenerek. Güzel bir yoldan ilerliyorum. Öyle trafik gürültüsüdür, çarpık kentleşmedir yok. Bu, ferah ve güzel bir yol. Ağaçlık mı, denizlik mi bilmem; ama içimi açıyor. Yol yağ gibi akıp gidiyor. Araba sürmek bir dansa dönüşmüş. Ne var canım azıcık romantizm... 

Yanımda sevdiğim biri neşeme eşlik ediyor. Belki de neşemde payı olan biri. Sevdiğim bir arkadaşım mı, belki kardeşim. Belki sevdiğim ve beni çoook seven adam. Ne konuşuyoruz bilmem. Sadece gülümsememizi görüyorum, ne konuşulur belki de hayal edemiyorum. Yine de ferah rüzgar yarı açık camlardan içeri doluyor. Müzikle bahar rüzgarı birleşiyor. Arabada üşüyen birileri varsa pencereyi kapatırız canım, ne var... Ama böyle güneşli, böyle ferah ve böyle neşeli bir bahar gününde temiz hava içeri dolsa fena mı? Değil. Hiç değil.