Mart.

Her yeni yılla birlikte, mevsimler de biraz daha büyürler mi?

İlkbahar bana hep, bir çocuğun dökülmüş dişleriyle kocaman sırıttığı bir fotoğrafın hissini verirdi. Öyle umursamaz, öyle kendinden; böylece güçlü ve emin bir neşe. Derinlere uzanan kökler gibi sağlam ve aynı zamanda bebek yapraklar gibi narin. Soğuğun gitmesini fırsat bilen çiçekler gibi umutlu, birleşip dağılan bulutlar gibi yerinde duramaz. 

İlkbahar benim için hep böyleydi, pembe kazaklı küçük bir kız fotoğrafı.

Çünkü papatyaları her gördüğümde kalbim göğsümü bırakıp papatyalara koşacak. İki kelime arasında oraya buraya savrulan ince yapraklar, kalbimi hep daha yükseğe daha yükseğe sallayacak. Sonra çıkan neticeye göre yüzüme ya gülen, ya somurtuk surat konduracak.

Çünkü fallara her yaşta inanırım. Özellikle de papatya fallarına, şşşş.

Bu yılsa... Üstünde farklı bir şeyler var ilkbaharın. Ne renk seçemiyorum, nasıl bir şey bilmiyorum. Sanki biraz boylanmış, üstüne daha derli toplu. Zamanın kaydını tutmasam, onu neredeyse sonbahar sanırdım! Oysa değil; o, baharların ilki. Sanki bir çeşit gezintiye çıkmış. Ağaçların arasında yürüyor. Her adımında toprağa daha sağlam basıyor. Oysa ilk olan bahar, koşardı. Kendini tutamaz, oraya buraya atlardı. Bana böyle mi öğretildi, bize böyle mi öğretildi? 

Baharlar yer değiştirebilir mi? 

Yoksa sadece, onlar da değişirler mi?

Bu, kalbime neşe veren bir bahar değil; diye düşünecektim. Oysa, hayır. Hem, öyle olsa bile, bir şeylerin yolunda olması için neşeye mi ihtiyaç var? Hayır, oysa... 

İlkbahar sadece bir doğum anıdır. Yanlış. Sadece, sadece mi yani!

İlkbahar bir çocuktur, gezintiye çıkmış. Çeşitli mitlerde mevsimleri insanların farklı çağlarına benzetirlermiş. Bunu çok önceden okumuş ve bir de film de izlemiştim (film travmatikti boşver *-*). İlkbahar çocukluk yıllarıydı; yaz, gençlik. Sonbahar yetişkinlik ve kış da yaşlılık. Bu başta anlamlı, sonra acımasız gelmişti bana. Nedense! Oysa gördük, tabii ben bizzat yaşamadım da... hani, memleketten kış manzaraları gördük. Sen de gördün mü? Bir sürü eğlenceli kardan adam, hello kitty, ayıcık, tavşan, Sid vb. yaptılar, kar topu savaşları, sonracığıma karda yuvarlanmalar... 

Bir dönem yaşlı insanlar yanıma gelip benimle konuşurlardı. Yaşlı insanlar boş bulduklarında konuşmayı, anlatmayı severler tabii de; gerçekten benim yanıma gelip bana içlerinde olan her şeyi anlatan yaşlılar olurdu. Bazen anlamlı, bazen eğlenceli, bazense -itiraf etmek gerekirse- bunaltıcı ama hep içten konuşmalar. Bu konuşmalar beni hep etkilerdi, neden bilmem. Sonra kesildi. Belki de artık yaşlılar da o kadar da konuşmuyorlardır bilmiyorum. 

Kış mevsimi de eğlencelidir ve yaşlı insanlar, belki de eğlenmeyi en çok özleyenlerdir. Belki de bu nedenle... Bilmiyorum, hiç yaşlı olmadım. 

Bazen kaç yaşında olduğumu unutuyorum. Oysa hep yaşımdan küçük gözükmüşümdür ve bu beni... Bu beni... BÖÖÖÖ! Şaka yaptım. 

Ne kadar çok 'oysa' dedim. Kalbimdeki baklayı çıkarmam neden bu kadar zormuş?

Acaba ruhların yaşı var mıdır? Peki ya mevsimi? Pek çaktırmam belki ama... Benim ruhum ilkbahardan olurdu. Tüh... Bu, tecrübesiz bir ruh sanırım. 

Acaba bu nedenle mi hep bu kadar hissetti? Umudu, neşeyi ve hayal kırıklığını...

Bazen kendimi hayal kırıklığı giymiş bir ilkbahar gibi hissediyorum. Sonra aynaya bakıyorum ve geçiyor ahahhahah.

Bu ay bana hiç mart gibi hissettirmiyor. Bana mı öyle geliyor yoksa zaman hızlı mı geçti sence de? Sanki mart değil de, şubat olmalı gibi. Aman çok da dillendirmeyelim; başka bir şey gibi görülmek mart'ı üzebilir. O, papatyaların ayı benim için.

Bu ay... sevdiğimiz, çok sevdiğimiz bir ay olsun! Ayrıca ben bir liste yapmaya ve ona sadık kalmaya karar verdim. Plan gibi, istek gibi, hedef gibi; gibi gibi. Daha yapmadım, içeriğini yaparken göreceğim ama ona uyacağım: Buraya da yaz-dım.

hoşça kal.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

bu yıl iki tane dilek diledim.
ve sonra, içimde sakuralar açtı. :)