Dünya'nın oksijenini kendi nefesime dönüştürüyorum.

Son dönemde eski günlüklerimi okuyorum. Önceden bir dönem sadece yazar, yazdıktan sonra dahi ne yazmışım diye okumazdım. Sanki o an yazmak sadece tuttuğum nefesi salmaktı benim için. Patlarcasına tuttuğum Dünya'nın oksijenini, yazarak kendi nefesime dönüştürürdüm. Hala yazıyorum tabi; ancak bu sefer yazdıklarımı çoğu zaman okuyorum. 

O zamanlar yazdıklarımı okumadığım için, yazdığım her şey tam anlamıyla sürpriz oluyor bana. Çoğu zaman hislerimi ve düşüncelerimi yazmışım. Aralarda da tabi yaşadığım olayları. O olaylardaki bazı kişilerle şu an görüşmüyorum; ya da, eskisi kadar sık ve eskisi gibi açıklıkla görüşemiyorum. 

Bazı şeyleri özlüyorum mu desem... Böyle sanmıştım biliyor musun? Buraya da yazamadığım ve dikkatimi dağıtamadığım dönemde böyle sanmıştım. Özlem bu! demiştim. Belki de öyleydi, bilmiyorum. Bir şeyden kaçamadığında, o ''şey'' öyle ya da böyle etrafını sarıyor, köşeye sıkıştırıyor seni. Hayır, bu da saçmalık. Hiçbir şeyin seni köşeye sıkıştırdığı falan yok. Sensin kendini köşeye de sıkıştıran, dağlarda bayırlarda da koşturan, uzay boşluğunda nefessiz de bırakan... Yine de bazı hisler vardır ve o bazı hislerden kaçmak için dikkatimizi dağıtamadığımızda onlarla yüzleşiriz. Aslında tam da bu noktada kontrol bizim elimizdedir. Acaba kendimi köşeye mi sıkıştıracağım, özgür mü bırakacağım?..

Bazı duygular bazı başka duyguların kişi tarafından dününden bugününe yansıtılması oluyor sanırım. Yani aslında başka şeyler hissediyorsun ama başka şekillerde tepki verebilmene imkan doğsun diye yalancı duygular yaratıyorsun zihninde. Öfke mesela; korktuğun için, belki üzüldüğün için öfke duyabiliyorsun. Özlem mesela; o aslında ya hüzün ya da sevinçtir ama sen kaçmak için o hisleri bugününe ''özlem'' adıyla yansıtıyorsun. Geçmişe duyulan türünde özlem, en azından benim bugünümdeki düşüncelerimde, bu anlama geliyor.

Peki ya aslında dünde de kaçtıysan? O zaman dünün kaçkınlığı, bugünün hangi hissi olur? Bilmiyorum, çok da önemli değil zaten. Bildiğim tek şey, her ne olursa olsun, belki de bugünümde dokunabilmek istediğim şeyler dünde kaldığı için hissettiğim o buruk his.

Hiçbir şey aynı kalmıyor. En çok da sen aynı kalmıyorsun sanırım. Belki de bu yüzden buruk hissediyorsun. Beklentilerin değişiyor en başta. ''Önce ben'' demeyi öğrenmek zorunda kalıyorsun. Ama önce ben dediğinde de bazı şeyleri bırakman gerekiyor. Belki bu sana uzun vadede iyi gelecek, sınırların belirlenecek falan fişman. Ama yine de bırakmak hep zor gelir. Özlemin hissedilen bir türü de böyledir işte: Bırakamamak.

Oysa güzel bir anıyı hatırlamakta ne sakınca var, yok. Yok; sorun onu bugününe taşıyamadığında başlıyor. Anlatamadığında, anlayamadığında; bazı bağların artık gevşemiş olduğunu fark ettiğinde, belki bağ kurmak bile istemediğini anladığın zamanlarda başlıyor. Gözünü dolduran, belki seni olmadık zamanlarda ağlatan anlarda. Abuk sabuk şeyleri çok taktığını fark ettiğinde. Ama aslında o ''şeyler'' abuk sabuk falan değil. Sadece değişmiş, dönüşmüş; veya sancı çekiyor değişmek, dönüşmek için. Tutma artık işte. İsteklerini de dönüştür, beklentilerini de; sen de dönüşüyorsun zaten istesen de istemesen de. Önce ''ben'' demekten de korkma. Belki zor olacak başlarda ama su akacak ve belki şelaleye götürecek seni; özgürleştirecek...

Sorun bunu bilememen de olmuyor ki. Gayet de farkındasın her şeyin. Bu bazen her şeyi komikleştiriyor, bazense hüzünlü bir hava katıyor. Bazen özlem hissinin sana sarılmasına engel olamıyorsun hem. Bazen geçmişten gelen, bazen gelecekten gelen haliyle; sana usulca sarılıyor özlem, ''git'' demek zorlaşıyor. Aslında yazdığımda bu da komik geliyor. Sadece sen olduğunda, isteklerin beklentilerin ötesine geçebildiğinde; böyle yansıtmalarla uğraşmaz, sen istediğin şeylere sarılabilirsin çünkü. Sarılmaktan korkmadan. 

Tüm bunlar iyi güzel de, beni aslında asıl hüzünlendiren şey, yukarıda yazdığım tüm o ''ben'' olma olayını aslında bilinçsizce de olsa yapmam. Kendimi kendim gülümsettiğimde, kendime kendim yol gösterdiğimde, bazen kendime kendim sarıldığım ve kendimi kendim avuttuğumda; güçlü olmak yerine üzgün oluyorum çünkü. Keşke hep kendime yönelik olmasa bunlar diye düşünüyorum. Keşke bir kere de kendim kendimi gülümsetmesem.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.