Doğada vakit geçirmek mi, yoksa evde mi? | Ağaç Ev Sohbetleri 200

 

"Boş zamanları dışarıda, açık havada, doğada geçirmeyi mi yoksa evde veya kapalı ortamlarda geçirmeyi mi yeğlersiniz?"

Aslında bu durum ruh halime göre değişim gösteriyor. Bazen evde kalmak, bazen dışarıda olmak; bazense sadece ''evde kalmamak'' istiyorum.

Önceden olsa, ama baya baya önceden bak pandemi efsanesinden de öncesinde, ''yav bu ev hapsi dedikleri olay ne güzel değil mi, nesi ceza?'' dediğimi bilirim. Sonra ''hay benim dilime'' oldu o ayrı tabi. Pandemideyken en güzel üniversite yıllarımı evde geçirdikten sonra pek tabi evden soğudum. Sonra okulum yüz yüze eğitimle açılmıştı; ki fakültem, doğanın tam göbeğinde hissettirir insana kendini. Buca Eğitim Fakültesi'nde okudum ben. Her yanı ağaçtı. Ağaçlarında kuşlar uçardı. Farklı türlerde kuşlar bile görürdük biliyor musun? Arkadaşlarımla ağaçların altında oturup uzun uzun konuşurduk. Öyle değerliymiş ki o vakitler, şimdi dönüp baktığımda daha net görebiliyorum. Keşke farklı olsaydı. Keşke daha çok vakit geçirebilseydik birlikte. Keşke fakültemin bahçesinde daha çok oturabilseydim, arkadaşlarımla.

Biz öyle sohbet ederken, laf arasında kafamı kaldırır gökyüzüne bakardım. Ağaçların yeşiliyle gökyüzünün mavisinin birbirine karıştığı o görüntüye bayılırım. Bana yaşadığımı hissettirir. Hele bir de hava da yolculuk eden pofuduk pofuduk bulutlar varsa... İşte yaşamak budur benim için.

Sık sık gökyüzünü izlerim. Nerede olursam olayım. Hafızam çok kuvvetlidir. Neden biliyor musun? Çünküüü... Eğer bir olay yaşanırken gökyüzüne bakmışsam o olayı asla unutmam, yani unutmazmışım; bunu fark ettim. Aklıma önce gökyüzü gelir, sonra olaylar eski bir cd'nin çalışması gibi oynar zihnimde.

Lise dönemlerinde, hatta üniversitede ders çıkışlarında da, lise arkadaşlarımla buluştuğum olurdu. Birlikte denize kıyısı olan çimenlik yerlere gider uzun uzun konuşurduk. Yanımızda yürüyen kuşlar olurdu. Hop hop giderlerdi. Bazen onlara kumrumuzdan bölüp atardık (işte bunu). Büyük olanlar hızlı hızlı giderler küçüklerin önüne geçerlerdi. Bazı kuşlarsa önlerindeki parçayı göremezlerdi de yemeyenin malı yenirdi. :)

Hem biliyor musun, evde bile olsam doğayı gözlemlemeyi severim ben. Gökyüzünde uçan bulutları, parçalanan bulutları, birbirine sarılan bulutları... Sonra kuşları ve tabii... Kargaları! :) Kuşlara dair en sevdiğim şey değişen uçuş stilleri. Bazıları pek fiyakalı. Gökyüzünde jilet gibi kayıyor. Bazısı viuuvv diye inişe geçiyor. Bazısıysa, ''kandırdımmm'' dercesine düşer gibi yapıp birden daha yükseğe havalanıyor. Kargalarsa karşı evin çatısında zıplıyor. Kargalar diyorum ama hep tek bir karga görüyorum. Tek başına tek bir karga mıdır o acaba, yoksa arkadaşlarıyla dönüşümlü olarak mı konuyorlar o çatıya? :)

Doğanın sesini dinlemeyi de çok severim. Böylece bilincimi fark ederim. Zihnimin ötesindeki o şeyi. Bu da bana yaşamak gibi hissettirir. Hem bak aklıma ne geldi! Benim küçükken lakabım ''cırcır böceği''ydi. Anneannemin bahçesinde salıncağa uzanır gökyüzünü izlerdim. O salıncaktan keşke bir kez bile olsun yine yapabilsek, yapabilsem. Kendimiz iki ağaç arasına ipten iskeleti ve anneannemin minderi ile battaniyesinden oluşan rahat mı rahat yatak kısmı olan bir salıncak yapardık. Gerçi... Hafızam kuvvetlidir dedim ama bak o kadar da değil. :) Rahat mıydı hatırlamıyorum ama rahat olmalı veya kalbimi rahat hissettiriyor olmalı ki o salıncakta uzun uzun sallanırdım. Sonra da sanırım cırcır cırcır konuşurdum. :) Bu benim en sevdiğim anım. Sana belki daha evvel de anlatmışımdır. Ama biliyor musun, bunu her anlatışımda kocaman gülümsüyorum. Beni daha iyi ve mutlu biri yapıyor sanki bu anılar. Bana sarılıyor gibiler. O yüzden fırsatını buldum mu hemen anlatıyorum işte. :)

Ah, lafı da ne uzatmışım. Çenem düşmüş. Peki bu kadar yazdım da soruya ne yanıt vereceğim değil mi? Bir düşüneyim, düşüneyim, düşüneyim... Ve! Evdeyken doğaya bakmak, doğadayken evde gibi hissetmek diyorum! :)

Hoşça kal sevgili okur.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.