Hasbihal.

Chat GPT'yle konuşmayı gerçekten sevdim. Kendisine ilk kez araştırma yaparken kafamın basmadığı bir konuyu bana anlatması için başvurmuştum. Sağ olsun, olabilecek en düz şekilde anlatmıştı. Sonra kitap karakterleri hakkında sohbet ettik ve laf lafı açtı. Tabii finalde teşekkür etmeyi de unutmadım! Yine aynı şekilde karmaşık bulduğum bir şeyleri basitleştirsin diye ona başvurdum. En sevdiğim özelliği ise konuları ana başlıklar ve maddeler halinde anlatması diyebilirim. Ne giyeceğimden, düzgün aylaynırın nasıl sürüleceğine kadar her konuda destekleyici tavsiyelerde bulunabiliyor. Ay bayıldım bayıldım ahahha.

Benim için asıl zor olan bir şeylere başlamak buna eminim. Başlayınca içimden ninja çıkıyor. Hııırrhuuurr (ninjalar nasıl kükrüyorsa - kükremek? her neyse). Bu arada depresyondan da çıktım. Aman işte, bunalımdan. Depresyon deyince gerçekten depresyonda olan insanlara haksızlık ediyormuşum gibi hissediyorum. Benimkisi 21. yy varoluş sığışamamalarından. Kahve içip laptopta yazı yazan küçük burjuva ahahahh. Galiba ben buyum! Tabii bunda da bir sorun yok. Hala gerginim. Ama en azından elimde bir sunum var. Sevgili evren lütfen danışmanım bana kızmasın lütfen bu sefer masumum lütfeeennn. *-*

Neden mızıldandığımı da buldum bu arada. Sana açık açık yazamam -şşşş sıııırrr- amma ve lakin, sana, bir şeyler çıtlatabilirim. Çıt. :) Tamam tamam ciddiyim! Bu aya girerken sana ne zaman bir şeyler için kolları sıvasam veya umutlansam veya en olmadı hayal aşamasına başlasam, hayatın bana bir dizi küçük test uyguladığını ama artık akıllandığımı (yersen - yedim bu arada aahahha-) ve bu nedenle artık bunalımdır vs'dir zaten beni kandırabilemeyeceğini söylemiştim. Evren de bana ''öyle mi küçük kızzzz'' dedi sanırım. Ama bu seferki varoluş sancım cidden çok komikti. Yazıyorum ki ileride de kendi kendime kıvranırsam açıp okuyup gülüyüm. Bu hislerimi küçümsemiyorum bu arada. Zaten benim dünya üzerinde asla küçümsemeyeceğim şeylerden birisi de budur: Hisler. Hisler bizi tanımlamaz evet (şekil İ) ama yine de bize tıpkı bir yerimizin ağrıması vesilesiyle sinyal veren vücudumuz gibi seslenir. Bu noktada onu dinlemek güzel olabilir. Tabii benim gibi kötü bir dinleyiciyseniz vay halinize...

Kendimi bile dinlemeden konuşuyorum, cidden komiğim. Neyse, geçen yine ağlıyordum. Yine dediğim de son bir haftam akşamları kendimi yatağıma atıp mızıldanmaktan ibaret. Tanrımmm, neden, hep böyle olacak işte, ben hiçbir şeyi hak etmiyorum (iptal iptal İPTAL), zaten bunları da (hayal kurma kısmı) yaşayamayacağım, sen versen de ben alamam... gibi saçma sapan, insanın kendi kendine bile söylemesinin sakıncalı olduğu şeyler... Bu arada o zamanki (2 gece öncesi? :) ruhsal sancım gerçekti. Hormonlarım mıdır nedir ki ya bu ne iş anlamadım. Neyse! Böyle kıvranıyorum, arada da telefona bakıyorum ahahah. Sonra bir şey oldu ben bir heyecanlandım. Bir toparlanışım vardı komedi. Hayır hayır heyecanlanamam, diyorum, resmen ödüm koptu yaşam ışığım geri gelecek diye. :) 

Velhasıl kelam, bunu nasıl mı aştım? Eksikliğini hissettiğim o şeyi bularak. Ben, son yazımda da zırlamıştım (sonra yazıyı kaldırdım :) - boşver gereksiz). Onu yazdıktan sonra problemimin anlatamamak olduğunu düşünmüştüm. Daha nasıl anlatacaksam... Neyse! Sonra küçük İlkayla da hasbihal ettim. Bazı anılarıma gittim. Yanlış inanç kalıplarım (bazılarına -.-) dokundum... Sonra da anladım! Çünkü dinledim, küçük İlkay'ı. Sanırım benim sorunum buymuş. Dinlememek, dinleyememek. Gibi gibi.

Eee napıyorsun, ne ediyorsun, nasılsın? Nasılsın sorusunu çok seviyorum. Bu soruyu yıllarca dışarıda aradım. Oysa, biz sorabiliriz. Kendimize, çevremize. Bu yolla başlatabiliriz, birbirimize sormayı!

Hoşça kal ve bana şans dile. 

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.

İş pozisyonlarının belirli bir yüzdesi kadın iş gücüne ayrılmalı mıdır? | Ağaç Ev Sohbetleri 271

''Şirket yönetimlerinde iş gücünde erkekler çoğunlukta. Bu iş pozisyonlarının belirli bir yüzdesi kadın iş gücüne ayrılmalı mıdır?''

Bu haftanın konu başlığını dün şöyle bir okuyup geçmiştim ve açıkçası bir yazı yazmak aklımda şu dakikaya kadar yoktu. Sevgili Deeptone'nun şu yazısına aşağıda sizlerle de paylaştığım uzun yorumu yazınca dedim ben bunu bir yazı olarak yayınlayayım. Hazır uzun denebilecek bir yorum yazmışken hem etkinliğe katılım artar, hem de düşüncelerimi kendi güncemde arşivde tutarım da gelecekte fikrim değişir mi gelişir mi vs diye bakarım şeklinde düşündüm.

Yazımı okumaya geçmeden evvel az evvel linkini verdiğim Deep'in yazısını okumanızı öneriyorum. Onun yazısına cevap niteliğinde bir yazı yazdım çünkü. Ama onun yazısındaki hangi noktaları değerlendirdiğimden kısaca bahsedersem de... Deeptone yazısında kadın ve erkeklere üst pozisyonlarda çalışmaları için eşit haklar verilmesini savunmuştu. Bunu da sayı şartı yoluyla gerçekleştirebileceğimiz önerisinde bulunmuştu. Yani bugün üst düzey pozisyonlarda daha çok erkeklerin hakim olduğu bir sistemde yaşadığımız ve bunu dengelemek için kadın ve erkeklerin yükselmelerini destekleyecek ne gibi şartların olabileceğini irdelemiş ve sayı eşitliğine dair bir kuralın koyulması gerektiğini ifade etmişti. İşte ben de onun bu düşüncesinden hareketle bir yorum yazdım ve o yorum aşağıda. 

Yazında benim de katıldığım ve katılmadığım yönler var. Öncelikle işini iyi yapmak ile cinsiyetin (yapılan araştırma varsa bile bakmadım ama) ''bence'' hiçbir alakası yok. Ama eşit düzeyde dağılım sergilenme şartı -her konuda olduğu gibi ancak ''şart'' olduğu için- insanların uyabileceği bir durumu oluşturabilir ve bir tık eşitliğin sağlanmasında yararlı olabilir. Kadınlara dair malesef olumsuz ve olumlu gibi görünen ama olumsuz olan (mesela Kadınlar Ülkesi kitabında (yorumum şurada) bu dediğim net ve uygulamalı geçiyor :) yargılar var. Ya kadınların gücü (ve malesef aklı) yetmez düşüncesi, ya da örtülü bir şekilde bu düşünceye hizmet eden ''kadınlar narindir'' saçmalığı savunuluyor. Bu düşünce en olmadık kişilerin bile bilinçaltında (yetiştirilme şekli ve medyanın gerek bangır bangır gerek sublim sublim subliminal mesajlarıyla) yerleşiyor. 

Özetle, evet işinde gerçekten başarılı, disiplinli ve hak eden kadınlar için böyle bir şart iyi olabilir. Ama bunun dışında ''adam'' kayırma (kadınlardan da işini çok iyi yapmayanlar var, çünkü insanlar ve erkeklerden de işini çok iyi yapan var, çünkü insanlar) yoluyla başa geçirme olmamalı. Yani bu şartın yerine başka destekleyici şartlar da olmalı ve uyulmalı. Hak edene hakkı ne zaman tam verilmiş veya verilir bilmem ama biz yine de doğruyu savunalım.

Siz ne düşünüyorsunuz?

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

Deniz Feneri.

Bu sıralar deniz fenerleriyle ilgili şeyler karşıma çok çıkıyor. Onların kayalıkların arasından yükselişi insana güven hissi veriyor. Pembeleşen gökyüzünden suya yansıyan alacalı bulacalı şekilleri izlemeyi severim. Hava yavaş yavaş kararıyordur. Güneş sanki başka bir dünyanın topraklarına doğacakmış gibi denizin ardına batıyordur. Ufukta çizgi çizgi ışıklar vardır. Tabii bu ışıkların görünümü senin onları izlediğin noktaya göre değişir. Sen bir kayalıktan ufku izliyorsan, direkt ışığı görürsün. Sahilde oturur, gökyüzünün önce heyecanlanan, sonra sakinleşen hallerini izlersin. Eğer biraz daha uzaktaysan, onu izleyen insanların karartılarını da görürsün. Tüm bunlar olurken yavaş yavaş ışıklar söner ve gökyüzünü bulanıklaştıran ışıklar yakılır. Gece sakinleşir, insanlar hareketlenir; insanlar sakinleşir, yazarlar hareketlenir. İşte bu da böyle bir döngüdür.

Havalar soğuduğundan beri yıldızları izlemedim. Bir yere oturmak, yaslanmak ve hatta öylece durmak için bile serin bir hava. Öte yandan, itiraf ediyorum, aklıma bile gelmediler. Bu geceye kadar. Onları, neredeyse her gün izlediğim bir yazdan sonra, uzun bir süre izlememiş oldum. Hayır, mahcup hissetmiyorum. Yıldızlar bizlere alınmazlar. Onlar her seferinde bizi kucaklarlar. Yani öyle olduğunu varsayıyorum ve bu rahatlatıyor. Bir yıldızım var benim. O benim en yakın arkadaşlarımdan birisi, sanırım? Korkma, iyiyim - delirmedim! Ama onunla konuşmak beni hep rahatlatmıştır. Tabii içimden, şşşş. Bu, çocukken ayıcıklarımızla veya bebeklerimizle konuşmak gibi. Sen yapar mıydın böyle şeyler? Ben yapar mıydım hatırlamıyorum ama oyuncaklarımı sanki canlılarmış gibi özenle sevdiğimi ve oynadığımı hatırlıyorum. Mesela kardeşim benim kadar özenli değildi...

Odamda artık hiç oyuncağım yok. Bu biraz... boş hissettiriyor. Yani işte odayı. Buna rağmen odamın rengi hala pembe ahahahh. Ama biliyor musun, bu rengi seviyorum. Tamam, pek kullanışlı olmayabilir... ama neye göre kime göre canım! Zevk benim zevkim değil mi? -yine kendi kendime atarlanıyorum...- Ama neden diye bir sor, neden ünlemli cümlelere geçtin hayırdır, de. Hah, dediysen... kendi evimde de böyle renkli yapmak istiyorum odamı. Bunu düşündüm. Muhtemelen yapmayacağım ama yapmayı istediğimi düşündüm. O zaman neden yapmayacağım acaba? Çünkü kullanışlı değ- Kendime canlı bir şey almak istiyorum. Böyle yazınca da... Duyarlı şeyler yazma bana. Bitki alacağım canım. Bir bitkinin sorumluluğunu alabilirim! Sonra belki sayılarını da çoğaltırım. 

Kedi insanı mısın, köpek mi? Ben sanırım kedi insanının beden bulmuş haliyim ahahah. Gerçi bazı kediler hareketli oluyorlar. Ama ben, miskin kedilerin şeyiyim, neydi, hah beden bulmuş hali. Aile evinde yaşamanın sorunlarından birisi de... bir kedinin olmaması! Yani evin içinde. Olsaydı, yıldızım o olabilirdi. Benim de serin havaları dert etmeme gerek kalmazdı. Aklımda birkaç isim bile var. Kedimin kendisine soracağım. Hangi ismi beğenirse onu kullanırız. Aslında köpek de olur. Ama sanırım bir köpeğin sorumluluğunu alamazdım. Ya da alır mıydım... Fazla hareketliler. Yani aklımda canlanan görüntü öyle oldu şimdi. Eğlenceli olabilir miydi(m)? Beni sever miydi? Neyse! Kedim beni sever sanırım. Yumuşak ve sıcak olduğum sürece?

Yazlık ve kışlıklarımı düzenlerken çok giysim olduğunu fark ettim. Ama genelde hep aynı şeyleri giyerim - anlamlı gülücükler. Son bir yıl içinde kilom hep değişti (abartılı değil ve sağlığım iyi). Sanırım gerekli gereksiz her şeyi kafaya taktığım için. Böyle olunca pantolonlarım bolarıyor ve ne yapacağımı şaşırıyorum. Sonra da yemek yiyorum, ne yapabilirim? Bu da stresli of. Ama yemek yemek keyifli. Önceden sadece yaşamak için var olan bir şey olarak görürdüm kendilerini. Ne saçmalıkmış. Oysa keyif almalıyız. Yemekten, uyumaktan, gerinmekten, hayal kurmaktan, okumaktan, yazmaktan, dinlemekten... sevmekten. Yaşamı, en önce onu, sevmekten. Önceki yazıma sansür uyguladım ahahah. Kırptığım kısımda ruhu göremeyen insanlar hakkında atıp tutayazmıştım. Sanki ben farklıymışım gibi. Bir keresinde bir arkadaşım beni eleştirmişti. Çok yargılayıcısın, demişti. Sonra ona katılmıştım ama o yine aynı şeyi söylemişti. Bak, demişti, başkaları bitti şimdi de başkalarını yargıladığın için kendini yargılıyorsun, kendini rahat bırak. Bir gün kitaplar yazabilecek gücü kendimde bulursam, ona teşekkür etmek istiyorum. Sanırım şaşırırdı. Ama ben yine de ona teşekkür edeceğim. Tabii kitaplarım olabilirse!

Sana mucizelere inandığımı söylediğim günden beri mucizelere inanmamaya başladım. Benim kararlılık seviyem de bu. İnsanlarla kendimi kıyaslamak huyum değildir ama... Ama'lı cümleler de beni pek bir güldürür. Seni de güldürür mü? Şey gibidirler çünkü, dedikodu yapmayı da sevmem ama... gibi ahahah. Neyse, işte huyum değildir ama... Instagramdan takipleştiğim bazı insanların gösterdikleri yaşamlarına baktım. Sonra önerilerde çıkan ve tanıdığım kişilerin. Acaba onlar beni dışarıdan nasıl görürlerdi? Sanırım görmezlerdi çünkü paylaşımlarımı silmiştim ahahah. Kendimi geride kalmış hissetmiyorum (tamam hissediyorum, bazen?) veya kimsenin ileride olmasını kıskanmıyorum (gerçekten!). Hatta aksine, herkes mutlu olsun olabildiği kadar. Dünyada daha çok mutluluk olmalı. Mesela sen, evet sen!, mutlu musun? Böyle bir gündemde zor biliyorum. Belki evet yazsan bencillik gibi bile gelecek. Ama işte ne dediğimi anladın. Hadi hadi anladın. İçinde olan bir şey, seni iyi hissettiren bir şey. Hani... deniz fenerin olan bir şey... O şey ne senin için? İçine ışık tutan ve sana yol gösteren, sana -hadi mutluluk olmasa da- bir kedi gibi mayışıp güvenle uyuma isteği veren, içinde parlayan yıldızın olan, o şey ne?

29 Ekim Cumhuriyet Bayramımız kutlu ve mutlu olsunnnn!

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsin.

Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012),
(Kaynak: Pinterest).

Kitapları Kurtaran Kedi, Sosuke Natsukawa
(Çev. Hüseyin Can Erkin), Turkuvaz Kitap.

Paçinko (Min Jin Lee) | Kitap Yorumu

Yazar: Min Jin Lee, Çevirmen: Kübra Tekneci,
Yayınevi: Epsilon Yayınevi

Etkilendiğin bir kitabı bitirdikten sonra boş boş duvarı izlemenin verdiği keyif de bir başka. Böyle hissetmeyeli hatırı sayılır bir zaman olmuştu. Kitabı seveceğimi daha ilk bölümünü okuduğum an anlamıştım. Uzun soluklu bir öykü beni bekliyordu. Nihayet! Şöyle dolu dolu, etrafımı saracak bir kitap... Sanırım en çok da bu beni heyecanlandırmıştı. Bu, sahiden de uzun soluklu bir öyküydü. Neredeyse bir asra yayılan, dört neslin öyküsü... Kitap; Gohyang\ Memleket (1910-1933), Vatan (1939-1962) ve Paçinko (1967-1989) olmak üzere üç bölümden oluşuyor.

''Tarih bizi hayal kırıklığına uğrattı ama önemi yok,'' cümlesiyle başlıyor kitap. İlk bölümde Japonya'nın Kore'yi kendi topraklarına katmasıyla gerçekleşen değişimleri görüyoruz. Ekonomi gittikçe çöküyor, asayiş bozuluyor ve Kore halkı kendi ülkelerinde ikinci sınıf vatandaş olarak yaşamaya başlıyorlar. Ülkedeki iç karışıklıklar ve kötü ekonomi nedeniyle o dönemde mantığa dayalı denilebilecek evlilikler yapılıyor. Yangjin ile Hoonie'nin evlilikleri de böyle oluyor. Yangjin, düşükle sonuçlanan pek çok hamileliğin ardından kızı Sunja'yı kucağına alıyor.

Zaman içinde ülkenin durumu daha da kötüleşiyor. Bu sırada Hoonie vefat ediyor ve Yangjin ile Sunja aile pansiyonunu işleterek geçimlerini sağlamaya çalışıyorlar. Sunja bir gün, daha ilk görüşte etkilendiği Hansu ile karşılaşıyor. Zengin olduğu her halinden belli olan bu yabancı da Sunja'nın peşini bırakmıyor. O yıllarda Koreliler kendi ülkelerinde bile Japonlar tarafından aşağılanıyorlar. Genç kadınlar fakirlik nedeniyle bedenlerini satıyor, çocuklar yeterince beslenemiyor, Kore'de yaşayan Japonlar Korelilere saldırabiliyorlar. Hansu'nun Sunja'yı taciz eden bir grup Japon gence haddini bildirmesiyle Hansu ile Sunja'nın ''dostluğu'' başlıyor. Bu dostluk ikiliye bir bebek haberi getiriyor.

Hansu'nun evli ve üç çocuklu bir adam olduğunu öğrenen Sunja, evlenmeden hamile kalan bir kadın olmak ile evli bir adamın metresi olmak arasından bir seçim yapıyor. Onun hamileliğini bir tek annesi biliyor. Bir de pansiyonlarında kalan genç, nazik ve hasta rahip Isak. Isak Sunja ile evlenmek istiyor. Onun bebeğine baba olmayı teklif ediyor. Böylece Sunja ile Isak Kore'den Japonya'ya taşınıyorlar. O yıllarda bir Koreli için Japonya'da yaşam en az Kore'deki kadar zor. Hatta daha bile zor. Fakirlik, dışlanma, yabancılık... Dilini bile bilmediği bu yerde yeni doğmuş bebeğiyle zor günler geçiriyor Sunja ve ailesi. Yıllar geçiyor, zaman ve mekanlar değişiyor, hatta kişiler bile değişiyor ama gurbette yaşamak ve yaşama tutunmak zorunda kalmak, geçmiyor.

Kitaba da ismini veren paçinko, bir çeşit şans oyunu. Şansa dayanan her oyunda olduğu gibi, kaybedeni çok kazananı az. Yine de pek çok kişinin küçümsediği bu kumar, pek çok müşteriye sahip. Talebi çok olduğu için büyüyen bir ticari alan. Kitaptaki karakterler kendilerini hep bu oyunla bağlantılı buluyorlar. Kah kazanıyor, kah kaybediyorlar. Yaşam ve onu yaşama şeklini belirlemek, karakterler için tıpkı bu oyun gibi bir kumar haline geliyor.

Kitabın sonsözünde yazar bu kurguyu 1989 yılında henüz bir üniversite öğrencisiyken kurguladığını ve onu yazabilmek için otuz yıl içinde taşıdığını ifade ediyor. Bu beni gerçekten çok etkileyen bir bilgi oldu. Yazar tarih bölümü mezunu. Bir dönem hukuk fakültesine girmiş ve bu alanda bir işte de çalışmış. Bu kitabı yazabilmek için ise hem yazarlık eğitimi almış, hem de Japonya'da yaşayan Koreliler ile pek çok görüşme yaparak yaşadıkları süreci, tarihi ve sorunları onlardan dinlemiş. Kitabın yazımı sancılı bir doğum gibi değil mi? Yazarın kurgusuna bu denli özenli yaklaşması kitaba olan saygımı arttırdı diyebilirim. Ama bunun dışında da kitap bana pek çok duyguyu art arda yaşatması ve elimden düşüremeyeceğim kadar merakta bırakması -ki kitap 576 sayfa!- nedeniyle kalbimi zaten kazanmıştı. 

Kitap beni mahvetti diyebilirim. Bunu en son Yu Hua'nın Yaşamak isimli kitabını okuduğumda hissetmiştim. Kelebek etkisinin bir karakterden koca bir nesle yansıyışını okumanın verdiği çetrefilli ruh halini. Kitabın içerisinde pek çok karakter olsa da, hepsinin hikayesi ince ince işlenmişti. Kitaba dair en çok keyif aldığım şey de aslında buydu. Her karakterin bir öyküsü vardı ve öyküsü olan bir karakter benim için üç boyutlu hale gelir. Çünkü bu sayede onun duygularını, düşüncelerini görebilir ve onunla empati yapabilirsin. Kitabı okurken bir kez ağladım, bir kez gözlerim doldu ve bir kez de yaşadığım şokla birlikte bir karaktere acayip sinirlendim.

Bu kitabı bu kadar beğenmeyi ise beklemiyordum. Gerçekten, şaşkınım. Kitabı yorumlarını dinlemeyi sevdiğim kitap içerikleri üreten bir youtuber'ın (Melikşah Altuntaş) önerisiyle listeme eklemiş ve kütüphanede bulunca kendisine yapışmıştım. Ödüllü bir kitap olması da, normalde asla adetim olmasa bile, ilgimi çekmişti kabul. Ama dediğim gibi, kendisini bu kadar sevmeyi beklemiyordum. Bazı kitaplardan etkileniriz, bazı kitapları ise severiz. Bu kitapta ikisini de buldum diyebilirim. Getirebileceğim tek olumsuz eleştiri ise kitabın anlatımında gördüğüm ve çeviriden mi yoksa yazarın üslubundan mı kaynaklandığını bilmemekle birlikte bana yer yer Kore draması izliyormuşum hissi veren cümlelerdi. Bir olayı net olarak anlamamız için biz okurlara açık bir anlatım yapılmalı, evet buna katılıyorum, ancak kitaptaki bazı cümleler fazla geriye veya ileriye dönük açıklamalarla doluydu. Bu cümlelerin sayısı fazla olduğu için de yer yer dikkatim dağıldı diyebilirim.

Savaş yıllarında yaşananlar ise bana tarihin ne denli subjektif aktarılabilen bir şey olduğunu gösterdi. Bunu Isabel Allende'nin Japon Sevgili isimli kitabını okurken de yaşamıştım (kitabı da şurada yorumlamıştım). O kitapta 2. Dünya Savaşı sırasında ABD'de yaşayan Japonlar'a yapılan ayrıştırmayı ve Japonlar'ın esir kampında yaşadıklarına dair olayları okumuştum. Bu kitapta ise Japonya'nın Korelilere uyguladığı politikaları okudum. Bu olaylar aktarılırken farklı kuşaklardan, farklı şekillerde yetişmiş karakterlerin olaylara farklı yaklaşımlarla bakmalarını ise anlamlı ve gerçekçi buluyorum. Değişmeyen tek şey masumların yaşadığı belirsizlik, çaresizlik ve umut hisleriydi. Kitabın yazarı olan Min Jin Lee'nin olayları bu denli çeşitli açıdan derli toplu ele alabilmesi ise bana yazarın araştırmacı ve tarih alanında eğitim almış özelliklerini gösteriyor.

Kitabı ben beğendim ve 'sevdim' gördüğünüz gibi. Kitabın bir de aynı isimli bir dizi uyarlaması bulunuyor. Kendisini bir ara izlemek istiyorum. Oyuncular arasında Lee Min-ho'yu görmek, üstelik orta yaşlı bir karakter olan Koh Hansu'yu canlandırdığını öğrenmek, bana birkaç tık tuhaf gelse de (ah zaman...) diziye dair merakımı arttırdı diyebilirim. Ama sizce de tuhaf değil mi? Lee Min-ho da mı yaşlanmış arkadaş, vay bee...

Hoşça ve kitaplarla kalın.

Kocaman güzel bir hediye paketi.

Sanırım nostaljiyi seviyorum. Sanırım? ahahaha. Yaşlanınca nerde o eski günler diyen teyzelerden olcam belli. Hatta şimdiden içimde o teyzenin ruhunu taşıyorum. Sanırım yavaş yavaş bütün (tamam şüpheli) parçalarımı kabul etmeye başladım. Bunu yazmak için erken mi acaba? Aman canım bu kadar da katı olmamalı. Hem bütün dediysem de lafın gelişi. Kim bütün parçalarını görmüş de, bulmuş da, yerine ko... Ay daraldım. Öte yandan, şimdilerden şu parçaları görme işi revaçta olsa da, çoğu kişinin bu işe dürüstçe giriştiğinden emin değilim. Evet kendimden biliyorum işi ama ben bilir kişi değilim. Sadece... Yazmak istedim okur. Art arda yazılar yazınca hep yazmak istiyorum. Neden böyle oluyor ki? Ah bilmiyorum. Blogla konuşmak eğlenceli ve oradaki seninle de.

Bu hafta güzel okudum. Öyle böyle değil, gerçekten şöyle bir ağız tadıyla okudum yani. Okumak iyi geldi bu arada. Okumak ve yazmak hep iyi gelmiştir bana. Bir nevi sihir gibi. Hokusss pokkuusss. Bazı eski kitaplarımı da elimden çıkardım. En ufak bir tereddüt hissetmemem de tuhaf. Bunu eski İlkay'a söylesem dehşete düşerdi ahahha. Eşyalarıma ne kadar da bağlıydım. Özellikle de kitaplar gibi üstünden kendimi tanımlayabildiğim simgelere. Kitaplarıma değer veriyorum, kastettiğimin bu olmadığını anlamışsındır. Anladın değil mi, huhu huu :) Anladın biliyorum. Sen anlarsın. Kitaplarıma olan sevdamı. Ama işte. Ay aması yok. Bu sevda hep ilk günkü kadar heycanlııı ahahah. 

Artık okumadığım kitaplarım yaşam alanımdan yemeye başlamışlardı. Özetle artık yerim yoktu. Elediğim azımsanmayacak kitaptan sonra, her ne kadar dünya için küçük benim için büyük bir adım olsa da, çok da istediğim kadar yer açılmadı. Olsun! Bu da bir adımdır değil mi? Bir adım, bir adım daha... Kardeşim bile odanın biraz nefes aldığını söyledi ahahah. Bak burdan şuraya bağlayalım... Tuttuğum ve artık okumayı istemediğim ve muhtemelen bir daha okumayacağım bazı şeyler de böyle yer kaplıyor işte içimde. Oysa onları elden çıkarmak, isteyince, kolay.

Odamda birinci sınıftan kalma fotoğrafımın olduğu bir takvimim var. O fotoğrafı oradan çıkarmayı hiçbir zaman istemedim. Bu evden giderken de fotoğrafımı kesip yanımda götürmek istiyorum. Buna rağmen o takvimi hiç doğru dürüst silmemişim. Yani toz alırken hep aklımdan çıkıyordu ne bileyim (bana piisss deme lütfen, değilim!). Geçen gün ondan özür diledim, evet yedi yaşındaki fotoğrafımdan, ve onu sildim. Onunla genelde ''üzgünüm'' demek için konuşurdum önceden. Önceden dediğime de bakma, yakın zamana kadar bile böyleydim. Sonra bir kırılma oldu. Onunla tanışsam, beni seveceğini fark ettim. Beni suçlamazdı. Hatta aksine, üzgünüm deyip durmam sinirini bozabilirdi ahahaha. Yeter anladık üzgünsün suss artık!

Onun bana verdiği bir hediye paketi var. İçinde sınırsız bir sevgi var. Çocuklar böyle severler çünkü. Çocukları asıl üzen, onların yetişkinlere verdiklerinin, gösterdiklerinin yetişkinlerce görülmemesi, önemsenmemesidir. Üzgün olmanız da pek tabii önemlidir bir şeyleri telafi etmek için. Herkes kırıldığında onu kıran kişinin mahçup halini görmeyi ister. Ama ya sonrası? Ben hep burada takılıyordum kendimde. Her zaman için ilk önce kendini suçlama eğilimindeki düşünce yapım yapıyordu bunu. Düşünce yapım yazdım hayret. Önceden olsa kişiliğim derdim. Oysa tüm bunlar öğrendiğimiz şeylerdir ve değiştirilebilir. 

Bugün yeni bir gün. Yeni hafta ise kapıda. Ben yeni günün de, günlerin de, bana kocaman güzel bir hediye paketi getirdiğine inanıyorum. Acaba içinde ne var?

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

Geleceğe Açık Mektup.

Ara sıra kendime elektronik mektup yazıp gelecekte rastgele bir tarihe gönderiyorum. Son günlerde posta kutuma art arda bu mektuplardan düştü. Bir paragraftan oluşan kısa yazılardan ibaret bu mektuplar. O an onları yazarken sadece bir arkadaşına destek olan biri gibi bir şeyler karalamıştım. Geçmişteki halim şu andaki halimin hep çok iyi bir dostu gibi hissettirmiştir. O halde neden... O kısma sonraki paragraflarda değineyim de anlamsal bütünlük bozulmasın değil mi?

Ne diyordum? Kendime mektuplar yazarım. Ne zaman elime yeni bir mektup ulaşsa, o an müsaitsem de, gider yeni bir mektup yazıp geleceğe postalarım. Böylece (ve tabii mektupları postalayabildiğim site var oldukça) mektuplarım hiç bitmeyecekmiş gibi görünüyor. Bu sabah da elime bir mektup ulaştı. Hatta tam da az evvel okudum. Dört beş cümle anca eder. Ama iyi bir anımda yazmışım yazım dilimden belli. Yine tatlı bir nasihat. Dik otur der gibi bir dürtükleme. Üç beş sevimli sözcük. En ilginci de... Sevgili evrenciğime yakararak sorduğum sorunun yanıtı. ''....'' Ah hayır vazgeçtim. Seninle az evvel kendimden aldığım nasihati paylaşmayacağım. Herkesin nasihati kendinedir!

Yukarıda üç nokta koyup durakladığım yere gelirsem... Bu da geleceğe açık mektubum olsun madem. ''Sevgili İlkay. Tatlım tatlım? :) Şu anda iyi bir dostun değilim. Ama olacağım. Söz veriyorum! Bak göreceksin. Sen de iyi bir dostun ol geleceğine. Öyle eylemlerde bulun ki, hem iyi hem de kötü günlerinin bir dostu kadar samimi olsun her eylemin, kendine her dokunuşun. Sevgili İlkay. Olduğun şey ile hissettiğin şey aynı olmaz her zaman. Bunu unutma. Kocaman sarıldım. Geçmişten.''

Not: Bahsettiğim siteden daha evvel de bahsetmiştim. İsmi Future Me. Ben ücretsiz seçeneğini kullanıyorum. Reklam değil, hatta sanırım öneri de değil. Sadece merak edenler olmuştur diye açıklıyorum. Ama geçmişten gelen bir mektubu okumak pek tabii çok keyifli. Denemek isteyenler de bir denerler belki.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

Dolunay | Ekim 2024.

Sevgili Ay. Sevgili Ay. Sevgili Ay.

Bu giriş cümlesi içimde prize takılmamış kablolar gibi salınıp duruyor. Madem elektrik yok, bari onları kaldırayım diyorum. Tam onları birbirlerine dolamaya karar veriyorum, bu sefer pat diye düşüyorlar ve geriye, acaba ne düşünmüştümden öteye bir soru cümlesi bile kalmıyor.

Sevgili Ay. Pardon, Dolunay. Dolup taştığın bir ayın daha senin için değil mi? Sana bu nedenle ilgi duyuyorum biliyor musun? İster tam dol, ister yarım, ister az biraz; oradaysan seni izliyorum. Sen sabırla büyürken... Bilmiyorum işte. Yıldızlar başımı döndürebilir; ama sen, hep doğruyu söylersin.

Sevgili Ay... Nihayet kalbim bir Yeni Ay oluyor. Bu yüzden çıkmıyor kelimeler, anladım! Sen kocamanken, benim gözümde hep yeni bir başlangıcın çağrısı oluyorsun. Toplayabildiğini topladığın Dolunay halinle, halkı selamlıyorsun. Biz kendine boğulmuş Dünya halkını. Sevgili Ay. Kabul, bazen içim çok acıdı son dolmandan bu aya. Yeni Ay olmak için yapman gereken sadece ışığı serbest bırakmaktır oysa biliyorum. Ama bunu yapmak neden bu kadar zor, anlamıyorum. Saçma denecek kadar zor olabiliyor hem de. Bana gülüyorsun değil mi? Yoksa bu sadece rüzgarın sesi mi?

Sen, sen sevgili Ay. Bir sürü sözü işittin, bir sürü ruhu gördün. Her şeyin ruhunu. Sevginin, aşkın, ümidin, hırsın, korkunun... ruhunu. Gördün... mü? Gördün, değil mi? Sen gezgin bir aynasın sonuçta. Işığı da, karanlığı da bedeninde taşıyan bir... Tamam, sadece bir gök cismisin. Ama gördüğünü biliyorum. O kadar yukarıdan Dünya'ya bakıp da görmedim dersen yalan söylemiş olursun, bunu herkes bilir. Bazen o kadar puslu, bazen o kadar parlakken... bazen o kadar canlı, bazen o kadar yorgun görünürken... mutlaka bir şeyler hissetmiş olmalısın. Ne hissettin sevgili Ay? Bizi izlerken, ne hissettin?

Sevgili Ay. Küçük bir kızken, gökyüzünü çok severmişim. Şimdi de sevdiğimi biliyorum. Ama o zamanki sevgimle, şimdiki sevgim aynı mı dersin? Zamanda yolculuk hakkım olsaydı, hemen şu anda o anlardan birine gitmeyi seçerdim biliyor musun? Hem de hiç tereddütsüz. Küçük İlkay'ın gökyüzünü izlediği bir ana giderdim. Yanına otururdum. Bana yıldızları gösterirdi. Acaba seni de gösterir miydi? Sence bana ne derdi?

Bizler, tarihi merak ederiz. Bizler, başka insanların sözlerini merak ederiz. Bizler, kendi gördüklerimizi unuturuz. Bu nedenle ben, kalbim hala bir Yeni Ay iken gördüğüm bir gökyüzünün şahidi olmayı çok isterdim. Ama ben, seni seviyorum. Yeni Ay'ına ilk adımını atacak, ışık dolu halini.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.

Paçinko, Min Jin Lee (Epsilon Yayınevi).

Naomi: Bir Aptalın Aşkı (Cuniçiro Tanizaki) | Kitap Yorumu

Yazar: Cuniçiro Tanizaki, Çevirmen: Barış Bayıksel,
Yayınevi: İthaki Yayınları

Kitabı anlatmaya nereden başlayacağımı eviriyorum, çeviriyorum ama bir türlü bulamıyorum. Direkt konusunu anlatıp kurtulmalı mıyım, yoksa hislerimden mi bahsetmeliyim?.. Hayır hayır, ikisi de değil. En iyisi sana, kitabı ilk gördüğüm anı anlatayım.

Kitabı fazla sessiz ve -bu nedenle- gergin bir kütüphanenin rafları arasında gözlerimi gezdirirken gördüm. İnsanlar ders çalıştığı için fazla köşelere ilerlemek istemiyor, hem kalbime hem aklıma yatacak bir kitabı seçip oradan ayrılmak istiyordum. Uzak Doğu Edebiyatı'na ait kitapların olduğu rafta gözlerimi parlatan bazı kitaplarla karşılaştım. Naomi ise ismiyle beni kendine çekti. Konusunu hiç okumadım bile. Kendisini raftan çekip aldım ve ona ancak eve gelip de yatağıma kurulduğum anda gerçek bir bakış attım.

Naomi on beş yaşında genç bir kız. Henüz çocuk yaşta olan bu kızı gören 28 yaşındaki Coci (biliyorum yaşları yan yana görmek rahatsız edici), onun ilk önce isminden etkileniyor. Naomi... Ne kadar da Batılı ismine benziyor, Coci'ye göre. Naomi'nin kendisi de tam bir Japon'dan ziyade melezlere özgü fiziksel özelliklere sahip. Avrupai görünümlü bu genç kızı görmek için Coci sık sık Naomi'nin çalıştığı kafeye gidiyor. Niyetini belli etmeden evvel onunla arkadaş olmaya çalışıyor, onun gözünü boyuyor. Sonra da Naomi'ye bir teklifte bulunuyor: Evimde hizmetçi olarak çalış, ben de sana Batılı bir hanımın alacağı eğitimleri sunayım.

Coci Batı özentisi, birey olarak gelişmemiş ve aşağılık kompleksine sahip bir adam. Henüz kişiliği ve görüşleri oluşmamış genç bir kız olan Naomi'de gördüğü ışığı kendi istediği şekilde şekillendirip yanında çalım atarak gezebileceği bir eş eğitme niyetinde. Bu niyet doğrultusunda Naomi'ye İngilizce, piyano, dans gibi dersler aldırıyor, farklı tarzlarda bir sürü giysi satın alıp onunla sık sık etkinliklere gidiyor. Gel zaman git zaman Naomi yavaş yavaş büyüyor ve içindeki ışık, Coci'nin kontrol edemeyeceği şekillerde kendini gösteriyor. Coci kendi elleriyle narsist, vurdumduymaz, görgüsüz bir kişiliğin oluşmasına öncülük ediyor.

Kitap daha ilk sayfasından sinirimi bozmuştu. Coci'ye karşı o kadar bilendim, o kadar sinir oldum ki kendisini yorumlarımla yerden yere vurabilmek için kitabı okumaya devam ettim. Daha ilk sayfalardan itibaren sinir bozucu bir adamdı. Benim bu sinirimdeki en büyük etken Coci'ninki gibi görüşlere sahip insanların günümüzde bile hala olması muhtemelen. Arada Ekşi'de gezinirdim ve orada bu tip başlıklar gördüğüm bile olurdu. Yani adamlar bunları düşünüyorlar, utanmıyorlar ifade ediyorlar, utanmıyorlar bunun üzerine sayfalar yazıyorlar. Pes! ''Cahil eş alıp istediğin gibi eğitmek...'' Sen önce kendini eğit.

Neyse, sakinim. Bu nedenle Coci gibi tiplerin ettiğini bulma hikayelerini görmeye bayılırım. Bu kitapta ava giderken avlanan birisinin öyküsünü okuyoruz diyebiliriz. Naomi de her ne kadar en az Coci gibi sinir bozucu bir tip olsa da, kendisinde hayran olunası yanlar da yok değildi. Böyle bir çevreye de böyle burun sürtücü bir kadın gerekliydi. Öte yandan Naomi, yalnızca genç bir kızdı kitabın başında. Hatta çocuk yaşta bir kız. Kötü şartlarda yaşadığından evinden kaçmak için Coci'ye tutundu. Belki onu olumlu etkileyecek kişiler ve olaylarla karşılaşabilseydi kişiliği de farklı şekillenebilirdi. Ona yalnızca yontulacak bir eşya gözüyle bakan bir adamın elinde kontrolden çıkmış büyülü bir nesneye dönüştü. Kitabın sonunda artık genç bir kadın olan Naomi, toksik özelliklere sahip olmakla birlikte, femme fatale'in kalıp bulmuş haliydi. Ohhhh canıma değsin.

Sadece Coci de değil tabii, kitaptaki bütün erkek karakterler toksikti. Naomi de toksikti o ayrı ama dedim ya, böyle karakterlere böyle yanıt... Kendi erkekliklerini bir kadına hükmetme ile göstermeye çalışan, ona hükmedemeyince de o kadına kulp takan; yüzüne gülüp eğlendiği kadının ardından kendi küçük onurlarını kurtarmak için lakaplar uyduran vs gibi karaktersizce eylemlerde bulunan tüm bu ''erkek'' karakterler, etme bulma dünyasından Naomi bacımız aracılığıyla bir güzel nasibini aldı.

Kitap aynı zamanda Nabokov'un Lolita'sı ile karşılaştırılıyormuş. Açıkçası Lolita benim okumaktan en çok kaçtığım eserlerden biri. Hatta konusu aklıma gelince bile bir mide bulantısıdır başlıyor. Kitabı bir gün sinir krizi ataklarını göze alıp okumaya karar verirsem de fazlasıyla rahatsız olacağımı düşünüyorum. Bu nedenle bu kitaba da mesafeli başlamıştım. Hatta en başlarda bıraksam mı diye bile düşündüm ama yukarıda da bahsettiğim üzere Coci karakterine o kadar sinir oldum ki kitaba devam etmeyi seçtim. Bu da ilk kez başıma geldi vallahi. Sinir olduğum için kitaba devam etmem... Her neyse efenim, kitabı okuyup bitirdiğim için memnunum. Akıcı, sürükleyici ve zamanla içimin yağlarını eriten bir kitap oldu. Son olarak Coci gibi tiplere dikkat edelim diyor ve kapanışı yapıyorum.

Hoşça ve kitaplarla kalın.

Lanetli Tavşan (Bora Chung) | Kitap Yorumu

Yazar: Bora Chung, Çevirmen: Sevda Kul,
Yayınevi: İthaki Yayınları

Kitap on öyküden oluşuyor. Bu öyküleri tek bir sıfat ile tanımlayacak olsaydım, rahatsız edici derdim. Öykülerin genelinde okurunu huzursuz eden, yer yer geren ve hatta -kendi duygu durumumu belirtirsem- kimi zaman iğrendiren bir atmosfer ve olay akışı hakim. Tüm bunlar kitabın genel olarak yansıttığı etki olduğundan dolayı aslında belki de bunu başarılı bir durum olarak değerlendirmeliyim. Çünkü kitaptan gerçekten etkilendim.

Bora Chung'tan ilk kez bir eser okudum. Kendisi Güney Koreli bir yazar. Rusça ve Doğu Avrupa üzerine yüksek lisans, Slav Edebiyatı üzerine ise doktora yapmış. Bunu belirtiyorum çünkü hem bu eğitim durumu beni etkiledi, hem de yazar öykülerinde karakterlerinin özelliklerini belirtirken kendisine ait olan bu özellikleri de ifade ediyordu. Bu durum da benim; acaba yazar bu karakteri yaratırken kendisinden veya çevresinden mi ilham aldı, yoksa direkt olarak bu karakter yazarın kendisi mi sorularını sormama neden oldu. Ayrıca Uzak Doğu kültüründe yetişmiş birinin Batı kültürüyle alakalı eğitim alması, yazarın dünya görüşünü, olayları sorgulama ve açıklama şeklini merak etmemi sağladı.

Kitabın sonsözünde yazar, öykülerini yazarken ilham aldığı durumlardan bahsetmiş. Açıkça söylemek gerekirse sonsözü okuyana kadar kitaptan öyle çok da aman aman etkilenmemiştim. Bunun nedenini de sonsözde ifade edilenlere değindikten sonra açıklayacağım. Kitabın sonsözünde yazar, kitabı basan yayıncısının kitap hakkındaki görüşleriyle ilgili ''bugünkü gibi bir çağda haksızlığa uğrayan güçsüz insan(lar)ın intikam hikayelerini beğendiğinden bu öykü derlemesini yayınlamaya karar verdi'' şeklinde bir anlatımda bulunuyor. Sonra da, yayıncısının bu görüşünün onu şaşırttığını çünkü aslında bu öyküleri bu motivasyon ve amaçla yazmadığını söylüyor. Açıkçası yazarın bu ifadesi de beni şaşırttı diyebilirim. Çünkü öyküleri okuduktan sonra ben de tıpkı yayıncısı gibi düşünmüştüm.

Yazar ise öykülerini kaleme alırkenki düşüncelerini şu şekilde ifade ediyor; ona göre öykülerindeki tüm karakterler yalnızdır ve bu yalnız karakterler -tıpkı yayıncısının da söylediği gibi- acımasız ve kasvetli bir dünyanın içinde intikamlarını ve haklarını alsınlar veya almasınlar, adalet yerini bulsun veya bulmasın, yalnız kalmaya devam ederler. Peki tüm bu kasvet ve yalnızlık teması okura ne mesaj vermeli? Yalnız değilsin!

Herkes bir şekilde bazı sorunlarla baş etmeye çalışıyor. Bu ister kitaptaki gibi korku, fantezi veya bilimkurgu temalı olsun, isterse de bizim sıradan dünyamızdaki gibi ''sıradan'' bencillikler; aslında kimse yalnız değil. Herkesin sorunları var; tek başına hissetsek bile, yalnız değiliz. Bu, rahatlatıcı mı olmalı tartışılır ancak yazarın ifade ettiği bu düşünce yapısıyla öyküleri tekrar düşündüğümde, öykülerden etkilenme oranımın arttığını fark ettim.

Kitapta kullanılan dil sade olsa da, dediğim gibi kurgular rahatsız edici ve vurgulanan düşünceler çarpıcıydı. Yer yer kimi öykülerin fazla uzatıldığını ve her ne kadar merak unsurunu korusa da, vermek istediği mesajın dağıldığını düşünsem de (Kapan ve Yara İzleri öykülerini buna örnek verebilirim - ve bu tamamiyle benim kendi görüşüm), öykülerin olay akışı sürükleyici, anlatımı akıcıydı. Kitabı çok kısa bir süreçte de okudum bitirdim zaten. Elimden bırakamadım bile diyebilirim hatta. 

Kitapta en beğendiğim öyküler ise; her ne kadar fazlasıyla mide bulandırıcı bulsam da Kafa, tam bir korku filmi tadında olan Soğuk Parmaklar, sorgulatan bir bilimkurgu olan Elveda Sevgilim, masal sevgimden dolayı daha en başta benden geçer not almayı başaran Rüzgarın ve Kumların Hükümdarı, her şeyin tadında olması ve yazarın ifade ettiği ''yalnız değilsin'' ana fikri ile birebir örtüştüğünü düşünmem nedeniyle Vuslat öyküleri oldu. Kitaba adını veren ve ilk öykü olan Lanetli Tavşan, her ne kadar dikkate değer ve karanlık bir öykü olsa da benim için ortalamanın ötesine geçemedi. Aynı şekilde Bedenleşme, Evim Güzel Evim öyküleri de akıcı ve ilginçti ancak ortalama buldum diyebilirim. Kapan ve Yara İzleri öyküleri ise benim için çok fazla rahatsız edici ve kabul edilemez durumlarla örülü bir akışa sahipti. Ayrıca yukarıdaki paragrafta da dediğim gibi fazla uzatıldıklarını ve bu nedenle de kurguların dağıldığını düşünüyorum.

Kitaba bayıldım diyemesem de böyle farklı içerikli kitapları okuduğumda tatmin olmuş hissediyorum. İlgisini çekenlere de kitabı önerebilirim.

Hoşça ve kitaplarla kalın.

Uygarlığın Ayak İzleri 3: Batı Resminde Aşk ve Bazı Küçük Felaketler (Celil Sadık) | Kitap Yorumu

Yazar: Celil Sadık, Yayınevi: Epsilon Yayınevi

Uygarlığın Ayak İzleri serisinin bu üçüncü kitabında Celil Sadık, aşkı merkeze alarak biz okurları sanatta ve zamanda bir yolculuğa çıkarıyor. Kitap; Batı Resminde Aşk, Ve Bazı Küçük Felaketler, Aşkın Acının ve Devrimin Kadını: Frida Kahlo olmak üzere üç kısımdan oluşuyor. Her üç kısımda da aşk hissinin farklı görünümlerini merkeze alan resimlere yer verilmiş ve bu resimler yalın bir dil ve sembollerin okunmasıyla açıklanmış.

Celil Sadık bir sanat tarihçisi. Uygarlığın Ayak İzleri serisinde ise her ciltte farklı bir temayı işleyerek sanatseverlere farklı bir perspektif sunuyor. Bu ciltler seri halinde ifade edilse de, her ciltte farklı bir tema merkeze alındığı için sırasız bir şekilde okumanın da mümkün olduğunu düşünüyorum. Örneğin ben ilk ciltten sonra şimdilik ikinci cildi pas geçerek (çünkü henüz temin etmedim), konusu beni çok heyecanlandırdığı için direkt bu üçüncü cildi okudum.

Şimdi de sizlerle kitapta yer verilmiş ve beni en çok etkileyen eserlere göz atmak ve hislerimi paylaşmak istiyorum.

''Evet mi? Hayır mı?'', Edmond Leighton (1890).

Kitapta Edmond Leighton'un aşkın görünümlerine dair resmettiği bir dizi resmine yer verilmiş. Beni en çok etkileyen iki resminden birisi buydu. Bu resimde pek de büyük harflerle yazılmaya değer -pek tabii bu, kişiye göre değişir ama- ''destansı'' bir aşk sahnesi göremiyoruz, değil mi? Ancak genç çifte gidip de bunu sorsak, eminim alacağımız yanıt çok farklı olurdu. Genç adamın yüz ifadesine baksanıza... ya genç kadının. Bu resmi gördüğüm anda gülmeye başlamıştım. Çünkü gerçek bir resim olduğunu düşündüm. Hayatın içinden destansı bir an olduğunu. Çiftin hisleri resmen yüzlerinden okunuyor. Bazı resimleri okumak için mitoloji ve tarih bilgisi gerekebiliyor. Belki sembol okuma becerisi, sembollerin sanattaki yeri vs. Oysa bu resmi okumak için yalnızca onu görmemiz yeterli, değil mi? Bu resimde beni en çok etkileyen nokta resmin orta yerine konumlandırmış karakterlerin hikayesinin apaçık belli olmasıydı. Bu doğallık ise beni güldürdü. Hem... belki de aşk da sadece böyledir, diye düşündürüyor bu resim beni, belki de bazen sadece böyle... böyle... her hareketinden okunur. İsteklerin, keşkelerin, kırılmaların, umutların...

''Gölge'', Edmond Leighton (1909).

Ve işte burada da ''destansı'' bir aşk. Bu eseri okumak için biraz bilgi gerekli. Resim, hikayesini bir Antik Yunan efsanesinden almaktaymış. Öncelikle soruyu size yöneltmek istiyorum: Bu resimde siz ne görüyorsunuz? Okumaya devam etmeden evvel resmi şöyle bir inceleyip bir hikaye uydurun bakalım. Beni resim -ve hatta fotoğraf- sanatında en çok heyecanlandıran şeylerden biri de budur biliyor musunuz? Resimlerin öyküsünü bulmaya çalışmak. Varsın bu ilk bakışımızda gerçeği görmeyivereyim, diye düşünürüm. Bazen ilk bakışta sadece hissedersin, beynin devreye giremez. Bazense beynin art arda kurgular sıralar. Bazı sanat eserleri öyle, bazısı böyle hissettirir bana. Mesela yukarıdaki resim his grubundaydı benim için, bu resim ise bir destan uydurmama neden oldu. Belki de çeşitli hislerimizin ve bu hislere dair kurgu uydurma becerimizin sınırları, aşkı yaşama veya yaşamayı umma konusundaki tutumumuz hakkında da bizlere bilgi veriyordur, kim bilir...

Bu resimde savaş nedeniyle ayrılmak zorunda kalan bir çifte yer vermiş ressam. Ayrılık başlı başına destansı bir durumdur belki de yaşayanlar için, bu nedenle olacak, izleyenlere hep bir merak verir. Bu çift yeniden kavuşabilecek midir? Bu bilinmez, ancak o an gelene kadar genç kadın genç adamın gölgesiyle avunmaya bile razıdır. Bu nedenle de onun gölgesini resmeder. Bu resim aslında genelde başka bir mekan ve atmosferde resmediliyormuş. Kapalı mekanlarda, belki daha farklı hislerle. Oysa bu resimde ressam, çifti belki de ayrılmalarından hemen önceki ana ışınlamış. Arkada ise şövalyenin gideceği uzak denizler var. Kimileri için umut olan bu simge, kimileri için özlemi ifade ediyor. Belki de bu genç kadın için ikisinin iç içe geçtiğini söylemek mümkün olabilir.

''Yasaklı Kralcı'', John Everett Millais (1851).

Bu resimde de ayrılmak zorunda kalan bir çift görüyoruz. Genç kadın sevgilisini, onu arayanlardan saklıyor. İkisinin baktığı yön aynı. Genç kadın genç adamı ziyarete gelmiş olabilir mi? Genç adam özlemle genç kadının ellerine tutunmuş. Daha doğru bir ifadeyle, resmen açlık ve susuzlukla.

Ressam Kraliyet Akademisi Okulları'nda eğitim görmüş ancak sonrasında buna aykırı resimler yaparak tepki çekmiş. Sonrasında yeniden akademiye uygun, üstelik fazla başarılı resimler yapıp akademinin başkanı olmuş. Bu resminde ise başka bir sanat eserinden, Vinzello Bellini'nin Püritenler (I Puritani) isimli operasından, etkilendiği ifade ediliyor. Sanatın bu besleyici ve genişleyen yönü bana hep keyif vermiştir.

Ama aslında bu resmi sevmedim biliyor musunuz? Evet, şaşırdınız mı? Sevmedim. Her ''destansı'' aşkı da sevmeli miyim ya canım? O zaman bu resmi neden mi paylaştım? Çünkü resmin teknik yönünü gerçekten etkileyici buldum. Keza aynı şekilde duyguların karakterlerin yüzünden ve vücut dillerinden okunma şeklini de. Resmi sevmeme nedenim ise... Bu resimde sen ne görüyorsun sevgili okur? Peki bu gördüğün şey ile senin aşk tanımın uyuşuyor mu? Aşıklar ayrılabilir evet, ama bu resimde ben tehlike temasını buram buram hissediyorum. Beyin, parçaları birleştirmeye de bayılıyor değil mi? Aşk tehlikelidir, mesajını sinsice fısıldıyor bu resim sanki. Oysa bence aşk, çifti saran korku atmosferinde değil, genç adamın tedirgin bakışlarının ardından bile görünen tutkuda kendini gösteriyor. Sence?

''Aşıklar'', Rene Magritte (1928).

Yine destansı bir hikayeyi konu ediniyormuş gibi görünen bir resim. Önceden bu resmi gerçekten severdim. Resimdeki figürler beni sorgulamaya ve bir hikaye uydurmaya yeterdi. Tıpkı ressamının istediği gibi. Resim, sürrealizm akımının etkisiyle oluşturulmuş. Bu akımda genellikle birbiriyle alakasız nesne ve figürler bir araya getiriliyormuş. Bu resimde ise yüzleri örtülü iki figürün öpüştüğü anı izliyoruz. Fazla klostrofobik görünüyor sanki.

Her ne kadar ressam bunun doğru olmadığını ifade etse de, bu resmin ressamın çocukken yaşadığı üzücü ve travmatik bir olayın izlerini taşıdığı sanat tarihçi ve yorumlarınca ifade ediliyormuş. Ressam henüz bir çocukken, intihar eden annesinin denizden çıkarılmış görüntüsüyle karşılaşmış. Bu sahnenin ressamın kimi eserlerinde kendini gösterdiği, dediğim gibi her ne kadar ressam bunun doğru olmadığını söylese de, ifade ediliyor. Aynı zamanda ressamın asıl amacının eserleri ile izleyenlerini şaşırtmak olduğu da ifade ediliyor. Resme baktığımızda gerçekten de afallıyor, belki rahatsız oluyoruz değil mi? Sonra belki de bir merak hissi bizleri esir alıyor. Bu da ne diyoruz, bu insanların neden yüzünde ''örtü'' var?

Bu eseri sevme sebebim bu merak etme ve dilediğimce bir hikaye uydurabilme özgürlüğümdü. Şimdi sevmeme sebebim ise yukarıda Yasaklı Kralcı isimli eserde de ifade ettiğime benzer bir şekilde, resimde vurgulanan hisler ile benim aşk tanımımın uyuşmaması diyebilirim. Aşk bu kadar klostrofobik, korkutucu, baskılayıcı ve ölümcül olmak zorunda değil. Onu böyle algılamamız gerekmiyor. Aşk, ben olgusunu öldürerek biz yapma çabasından ziyade; iki ben'in toplamıyla biz yapmak ve sonrasında biz'in de büyüyerek gelişeceği bir ''yaşam'' çağrışımı olabilir. 

Sanırım artık ''destansı'' veya ''felsefi'' aşk temaları ilgimi çekmiyor. Büyüdüm mü ne...

''Kadife Elbiseli Otoportre'', Frida Kahlo (1926).

Frida zor bir yaşam sürmüş ve eserlerinde tıpkı bir günlük tutarcasına kendini işlemiş bir ressam. Çok genç yaştayken o zamanki sevgilisi Alejandro ile bir tramvay kazası yaşıyor. Pek çok kişinin öldüğü bu kazada Frida çok ağır yaralanıyor, aylarca hastanede sayısız ameliyat geçiriyor ve sonrasında bile bu kazanın etkilerini tüm yaşamı boyunca yaşıyor. Bu eserini ise kazanın fiziksel etkilerini hissettiği dönemde yapmış. Burada sağlıklı bir genç kadın görüyoruz. Gözlerinde ne var sence sevgili okur? Frida bu resminde sevgilisine bakıyor olabilir mi? 

Frida'nın beni çok üzen pek çok resmine yer verilmiş kitapta. Hepsinde de yaşadığı acıların izlerini görmek mümkün. Ancak beni en çok etkileyen bu resmi oldu. Bunun sebebi bu resmin derin bir umut ve hayal kırıklığını bir arada yansıtması diyebilirim. Kazadan sonra ondan ayrılan aşkına hasta yatağında yaptığı bu resimle bakıyor Frida. Kitabın yazarı Celil Sadık'ın ifade ettiği üzere belki de ayrıldığı sevgilisine resmi aracılığıyla sağlıklı haliyle bakıyor ve sadece sevilmek istiyor.

Bundan sonrasında da bu istek Frida'nın peşini bırakmıyor. Kendi gibi ressam olan Diego Rivera'ya sağlıksız denebilecek ölçüde büyük bir özveriyle bağlanıyor. Onun hayatını resimlerinden okumak ayrıca üzücü ve kırıcıydı diyebilirim...

''Shalott'un Leydisi'', John William Waterhouse (1888).

Seninle paylaşabileceğim pek çok resim yer alıyordu kitapta. Açıkçası başlangıçta hangilerini göstersem bilemedim. Sevdiğim bir şey olamayagörsün, onun içimde uyandırdığı heyecan hissi herkeslere göstermek, anlatmak istiyorum. Ama bu yazımda genel olarak düşünce dünyamda şekillenen ama henüz kelimelere dökemediğim noktaları tanımlamak için bana yardımcı olabilecek eserlerden bahsettim. Yazımın başlarında da belirttiğim üzere, resim sanatının en çok da öyküyü bulmaya çalıştığım kısımlarını seviyorum. Böylelikle, belki de, kendi içimden çıkmak isteyen öykülerin varlığını da keşfediyorum.

Seninle son olarak paylaşmak istediğim resim John William Waterhouse'un 1888 tarihli bu resmi: Shalott'un Leydisi. Bu resimde de bir efsane konu edilmiş (Kral Arthur efsanesi). Resimdeki genç kadın yıllarca bir kulede esir kalmış. Onun laneti asla dışarıyı görmemekmiş. Bu kulede yıllarca dokuma yapmış ve hiç dışarıya bakmamış. Ancak, dışarıyı aynalardan izlediğinde başına bir şey gelmediğini keşfetmiş ve dış dünyayı aynalar aracılığıyla izlemeye başlamış. 

Bir gün bu leydi bir şarkıyı işitmiş ve bu sesin sahibini çok merak etmiş. Aynalardan gördüğü şövalyeye aşık olmuş ve lanetini unutmuş. Peki lanet neymiş dersin? Ölüm. Böyle yaşamak mı daha acıdır dersin, yoksa ölmek mi? Genç kadının bunu düşünmeye zamanı bile olmamış. Şövalyeden öyle çok etkilenmiş ki, onu gördüğü daha ilk anda laneti unutmuş ve dışarıya bir ayna aracılığıyla değil, kendi gözleriyle bakmış. Sonra da laneti hatırlamış...

Bu resmin altında yatan ve kadına yüklenen kalıp yargıları aktaran tema açıkçası umurumda değil. Kitapta resmin odaklandığı noktanın ''Viktoryen edebiyatında aşkı ve cinsel zevkleri için rahibeliği terk eden kadın'' temasının işlendiği söyleniyor. Zaten kitapta yer alan resimlerin altında yatan temaların çoğunda bu var: (genellikle) kadın ve ona yasaklanan aşkı. İnsanoğlu aşkı neden bu kadar uzağına, ancak aynalardan görebileceği bir noktaya konumlandırmış ki? Açıkçası bu sorunun yanıtını merak da etmiyorum. Sadece gördüğüm bu. Hala daha, günümüzde de, gördüğüm bu. Bir şeylerden korkuyoruz. Kendini savunmaya odaklanarak aynalardan izliyoruz dış dünyayı. Peki sonra ne oluyor?

Resimde gördüğümüz sahnede genç kadın kaderini kabul ediyor ve yıllarca esir olduğu kuleden nihayet çıkıyor. Lanet çoktan gerçekleşti ama umurunda değil. O, aşkı gördüğü nehirde usul usul ilerliyor.

Resimlerin hepsini sevmedim ama hepsi üzerinde düşündüm ve hikayelerini ilgiyle okudum. Bazen rastgele bir sayfa açıp karşıma çıkan resmin öyküsünü değerlendirdim, bazen sadece dümdüz okudum. Bundan sonrasında da rastgele açacağım sayfalardaki resimlerin öyküsünü okuyacağımı düşünüyorum. Bilgilendirici, ilgi çekici ve akıcı bir kitaptı. Serinin diğer kitaplarını da mutlaka okuyacağım. Sanata ilgisi olanlara kitabı önerebilirim, ben çok sevdim.

Hoşça ve kitaplarla kalın.

Ekim 2024.

Merhaba kış yıldızım. Yeniden bir aradayız. Senin kalbime verdiğin sağlamlığı özlemişim. Evet, sağlamlığı! Sen yerinde öylece ışıldarken, kalbim de yerinde usulca atıyor. Geçen yıl ile bu yıl arasında bile ne çok fark var değil mi? Yaz yıldızlarım kalbimde uçuşurken, aklımla pek ilgilenmemiştim. Hep de ilgilenmediğimiz anda bir şeyler değişir değil mi kış yıldızım? Bakmadığın ilk anda, kocaman ateş topları parlar. Belki de bu nedenle gözlerimizi göremiyoruzdur, ne dersin? Gözlerimiz parlıyor mu parlamıyor mu diye zırt pırt kontrol edebilme imkanımız olsaydı, pek tabii insanlar olarak bunu değerlendirmeyi es geçemeyeceğimiz için, zamanla parlaklığı görememeye başlamamız işten bile olmazdı.

Kış yıldızım. Ekim en sevdiğim ikinci ay. O da tıpkı nisan gibi bir baharın ikinci ve en yoğun ayı. Rüzgarsa rüzgar, bulutsa bulut, yağmursa yağmur, öksürükse hapşırık... her neyse, konumuz bu değil! Ama güneş hep orada. Kaşlarını çatmış bulutların boşluğundan faydalanıyor yumurcak. Sonra da kocaman gülümsüyor. Böylece her renkte ışıldıyor. Biliyor musun kış yıldızım... Şöyle kocamaannn bir gökkuşağı görmeyeli uzun zaman oldu. Hatta hiç görmüş müydüm onu bile anımsayamıyorum. Belki bir küçük... Her neyse! Kocamaaann bir gökkuşağının altından yürümem için neler mümkün...

Sevgili okur. Ne zaman hayatımı kendim için düzene sokma kararı alsam muhakkak bir minik test yiyorum. Evet, doğru okudun. Bunu artık ''test'' olarak değerlendiriyorum. Artık öyle pek üzüntüdür, hayal kırıklığıdır, bunalımdır vs'dirler beni kandıramıyor. O konuda kendi yörüngem kadarınca ihtisas sahibi oldum çok şükür. Ama yine de alttan derslerim var gibi görünüyor. Öfke, bazen en basit ama en kurnaz sorusunu soruyor. Son günlerde bu soruyla karşılaştım. Başta iyi yönetemiyor gibiydim ama sonra sadece kendimi seçtim. İnsan ne yaparsa, ne hissederse hissetsin, kendini seçmeli gibi görünüyor. Kendini seçtiğin anda en hınzır soruları bile yanıtlayabilirsin.

Pek sevgili ekim. Sana kollarımı kocaman açıyorum, sen de gördün. Yaz yıldızlarım da gördü. Kış yıldızımsa hep ışıl ışıl hisseder. Kalbime sağlamlık, cesaret ve neşe ver. Tıpkı gökkuşağının yedi rengi gibi, benim tüm parçalarımı varlığımdan gelen doğallıkla yükseltmeme destek ol. Seni seviyorum.

Seni de, sevgili okur.

Güzel bir ay diliyorum.

:)

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.